Wyją wilcy, wyją.

...bo tęsknią za latem. 

Co roku o tej porze maluję wyjącego wilka, bo ciężko mi znieść początek zimna, i wyję wewnętrznie, cierpiąc. Oj, oj. 
A potem znowu w styczniu / lutym te wilki mi wyją (w duszy i na papierze) bo już nie mogę dłużej tego zimna wytrzymać i mam wrażenie, że jeszcze jeden zimny, szary dzień i pęknę na pół jak zmurszała purchawka.
Ale w tym roku to przyznam sama, poleciałam trochę. Sami zobaczta.

Tu dzieła zebrane na pierwszy rzut:

A tu szczegóły:

NUMER 1

NUMER 2

NUMER 3

NUMER 4

NUMER 5

NUMER 6

No. Także ten, jeśli ktos czuje potrzebę wycia, to zapraszam. Razem raźniej. Który wam najbardziej? Bo mi trójka chyba. 

Ale jedynka tez coś w sobie ma, czuc tą mroźną noc tam. 

No i samotnik spod piątki też łapie za serce, tak sobie samiutki siedzi i wyje.

Wilcy są do nabycia, 20 € razem z przesyłką. Dwie dyszki i mozecie razem wyc do upadłego :D

(diabelwburaczkach@gmail.com  proszę, jak ktoś zainteresowany)

Spójrzmy prawdzie w oczy: przyszło. 

Wielkie Zimno! Wielkie Zło! Czas ciężki i okrutny!!! 

To czas próby! Próby gryzącej wełny, mokrych skarpet, fontann burego błota pryskającego nam spod aut na spodnie... Nie odwrócimy tego, nic nie poradzimy, będzie ciężko, ale nie możemy się poddać. Wierzmy gorąco, że ma to jakiś sens, i że kiedyś ustanie i zostaniemy nagrodzeni ciepłym blaskiem słoneczka świecącego nam na plażowy / tarasowy leżaczek. 

Jest to również próba tolerancji, moi drodzy. Próba widzenia w ciężkich chwilach w drugiej osobie przede wszystkim człowieka! Bez uprzedzeń. Mowa oczywiście o traktowaniu tych wśród nas, których duszę przeżarło już na wskroś Białe Zło i które - przebóg! - lubią zimno i śnieg!!!! Buaaaa!!! Ojeeee!!! Chce się tylko zakrzyknąć "Apage!" i uciekać, kreśląc w powietrzu ochronne runy i rzucając za siebie główki czosnku. 

To jest bardzo szukujące, ja wiem. Przepraszam za ten niespodziewany cios, jak ktoś zemdlał, to poczekamy chwilkę aż odemdleje.  

Już? No to dalej:

Być może są wśród nich nawet i tacy, którzy - uwaga, złapcie się teraz czegoś żeby znowu nie upaść - lubią rajstopy pod spodniami!!!! Ha! To wcale nie jest niemożliwe, wszak odchłań obłędu jest głęboka i bezdenna i może prowadzić nawet w takie czeluście. 

Tak, tak, to wszystko oczywiście wariaci, ale raczej nieszkodliwi i nie zasługują na gorsze traktowanie ani ostracyzm, pamiętajmy. Nie wymagają egzorcyzmów, czy przykuwania łańcuchem w loszku. To w końcu też są (tak podejrzewam) istoty ludzkie. Trzeba się nawzajem szanować.

Na ich widok nie wytykamy ich więc palcami, bardzo proszę, nie przechodzimy na drugą stronę ulicy, w sklepie nie udajemy że nagle szalenie nas zainteresował szeroki wybór kurzych podrobów albo przecena slipek męskich białych, krój tradycyjny, rozmiar XXXXL. Bardzo proszę. 

Można z nimi spokojnie porozmawiać, podejść blisko - tylko proszę nie dziubać palcem. Można z nimi pracować razem w jednym biurze, nawet iść na piwo. Ba, nawet szczęśliwe związki z nimi są jak najbardziej możliwe!

Jak tacy ludzie lodu przyjdą do nas na obiad, to podajemy im normalnie jedzenie - nie kostki lodu, nie mieszankę warzywną prosto z zamrażarki czy mrożonego kuraka, tylko zwykłe, ciepłe jedzenie, jak dla normalsów. 

Jak to jest np. szwagier, i przyjechał z waszą siostrą na weekend, to nie trzeba opróżniać lodówki i kłaść jej na płasko na podłodze, nie - oni śpią tak jak my, w łóżkach. Lodowata piwnica też nie będzie potrzebna. 

Jak wyjdzie nagle na balkon, to pamiętajmy, żeby go za chwilę wpuścić zpowrotem, nie wolno go tam zostawiać, bardzo proszę (najprawdopodobniej wyszedł tylko na papierosa) To bardzo ważne, powtarzam jeszcze raz: nie zostawiać go na noc na balkonie! Bo się może bardzo popsuć. 

Ale nie zaszkodzi jak za plecami lub w kieszeni skrzyżujemy palce, a dzieciom zawiążemy czerwoną nitkę albo zawiesimy wianek czosnku pod kurteczką. Przezorny zawsze ubezpieczony, prawda. Na głos życzymy im idealnie zaśnieżonego stoku na weekendowym wyjeździe, a w duchu powtarzamy trzy razy zaklęcie od uroku. 

Bo kto wie, może to jednak nie ludzie, może po zapadnięciu nocy zamieniają się w jakieś tajemnicze, czarne bestie i biegają po lasach wyjąc do księżyca...

Niewolnik żądzy i chuci. Rozmyślania niebogobojne oraz kilka faktów.

Co to się w zeszłą środę wydarzyło, proszę państwa! Otóż wchodzę ci ja na stację pociągu miejskiego, jestem jeszcze na schodach, i widzę że pociąg już wjeżdża. No więc on wjeżdża, a ja do niego - uwaga - podbiegłam! 
Tak, PODBIEGŁAM, no ok, to było może 30 metrów ale ja normalnie wzięłam i podbiegłam, i był to pierwszy raz tych od ponad trzech lat, jak biegłam. I jeszcze nawet miesiąc temu było to absolutnie nie do pomyślenia, gdyż wtedy to właśnie zakończyłam ostatnią terapię mojej złośliwej racicy wymyślającej sobie co chwilę nowy sposób na popsucie się i odmowę usług wszelakich. 
I teraz wam powiem, ile na takich trzydziestu metrach może się wydarzyć: no bo zaczęłam biec, jednocześnie myśląc, że i tak mi się nie uda, ale spróbuję.
No i spróbowalam więc.

I biegnę.
I biegnę.
Biegnę.
(nie że tam od razu jak gazela rwę do przodu, ale jakoś tam podbiegam, powiedzmy jak rączy tucznik)

No i biegnę - i co krok się coraz bardziej dziwię że biegnę. Tak się dziwię, ze aż to zadziwienie mnie wyprzedza, odwraca się, i truchtając tyłem gapi się na mnie - moimi oczami, jak w snach - jak na jakieś kuriozum nie z tego świata. 

Rany, jakie to dziwne uczucie w kostkach i stopach, zapomniałam już!
W połowie drogi do ostatnich drzwi pociągu nagle zwątpienie: więcej nie dam rady przecież, odjedzie mi ten S-Bahn bo mi zaraz kostki i Achilles odmówią posłuszeństwa.
A tu nic, biegnę.
Normalnie jak ten zwykły człowiek, co to bieży obok mnie w eleganckich spodniach-rureczkach garniturowych (samo to zasługuje już na miano wielkiego osiągnięcia) i z teczką, i z obowiązkową brodą. No to ja całkiem jak on. (tylko brody nie mam)  (jeszcze)

I dopadam pociągowych drzwi, wchodzę, siadam na tym zydelku podściennym i nie mogę uwierzyć w to co się właśnie stało. 
Nie żeby to bieganie było bezbolesne całkiem, nie, nie - ale BYŁO. NASTĄPIŁO. SIĘ STAŁO. I to bez uszkodzeń - co mogę z czystym sumienien stwierdzić dzisiaj, po prawie tygodniu od tego napawającego nadzieją na przyszłość wydarzenia.
Tak więc istna sensacja chyba, nie wahajmy się powiedzieć: przełom!

Przełom nastąpił też w leczeniu kanałowym zęba: otóż okazało się, że jest to w ogóle niewykonalne. Tadaaam. 
Gdyż kanał jest tak pokrętny i zły, że żadna dobra siła w postaci igły w niego nie wejdzie. Taki parszywy korzeń pierwotnego zła w niewinnej różowosci mojego dziąsełka, och, och. Korzeń sięgający dna samego piekła. 
No to jak nie, to nie, trzeba wyrwać chwasta (bo pod spodem piękne zapalenie), zaleczyć i wstawić implant za dużo piniondzów. Muchos dineros, Siniora Diablo! 
Ale tak się składa, że i diabła czasem coś podkusi do czynu, i takoż stało się 4 lata temu w sprawie dodatkowego ubezpieczenia nazębnego. To chyba pierwszy mój rozsądny uczynek w życiu, i to już po czterdziestce! Co to będzie dalej? Świat podbiję!
No. To teraz się ubezpieczenie przyda jak znalazł i znacznie odciąży z kosztów. A to bardzo dobrze, bo już i tak mam za dużo długów, w tym dwa co żrą procenty bo nie mam ich z czego spłacać, to następny mi niepotrzebny. 
(Tylko niech mi tu nikt nie prawi morałów w stylu "Trzeba było nie zaciągać" bo właśnie że trzeba było. Bo jak dochodzi do wyboru że albo urlop i dług, albo choroba psychiczna / względnie mord w afekcie na przypadkowej ofierze, to ja wybieram urlop i dług, i takoż w tamtym roku zrobiłam)

Tu taki mały prywatny smuteczek - do wypłaty jeszcze 2 tygodnie, a:
1. w H&M jest piękny, czerwony sweter, mięciutki, szeroki, a rozmiar S i M zawsze niestety znika najszybciej
2. kompletnie nie mam co czytać, ani papierowo ani elektronicznie
I boleje z obu tych powodów. A do kasy z przyszłej wypłaty już i tak czeka kolejka (np. hamulce trzeba w aucie wymienić, i to już od dawna. Nowe okulary to potrzebuję właściwie od jakiegoś roku, no ale mówi się "trudno" i jest się dalej ślepym kretem albowiem moje szkła kosztują mała fortunę. Fortunkę. Fortuneczkę)

Ale chociaż sobie o książkach porozmawiajmy, co? Pokaże wam moją listę (bardzo, BARDZO skróconą listę, taki mega-zip) najbardziej chcianych aktualnie, i zachęcam piekielnie gorąco do podzielenia się tym, co tam wy aktualnie macie na tapecie, w końcu co mi zaszkodzi pomarzyć:


Literatura faktu. Przeżyli / widzieli / zbadali, i opisali:

Człowiek o 24 twarzach (Daniel Keyes)  

Hen. Na północy Norwegii (Ilona Wiśniewska)  

Paradoks. Dziewięć największych zagadek fizyki (Jim Al-Khalili)

W mieście, na dworze, w klasztorze. Jak przetrwać w średniowiecznej Anglii (Ian Mortimer) 

Pszczoły. Opowieść o pasji i miłości do najważniejszych owadów na świecie (Joachim Petterson) 

Nienachalna z urody (Maria Czubaszek) 

Rekin z parku Yoyogi (Joanna Bator) 

Mitologia słowiańska (Jakub Bobrowski, Mateusz Wrona) 

Literatura niby nie-faktu, ale to wcale nie znaczy, że opisane wydarzenia nie wydarzyły / nie wydarzają / nie wydarza się:

Nakarmić kamień (Bronka Nowicka)   

Na brzegu Jarynia. Powieść demonologiczna (Aleksander Kondratiew) 

Czarci Pomiot (Margaret Atwood) 

W krainie czarów (Sylwia Chutnik) 

Historia pszczół (Maja Lunde) 

Miłość i inne nieszczęścia (Olivier Bourdeaut) 

Jesień w Pekinie (Boris Vian) 

Piana złudzeń (Boris Vian) 

Kategoria całkowicie odrębna:

Ćwiczenia stylistyczne (Raymond Queneau)   

No i tak to. Przypuszczam, że chcecie jeszcze jakiś obrazek, wiadomo że każdy woli z obrazkiem, no to skoro książki i czerwony sweter - to może Czerwony Kapturek. A Bardzo Zły Wilk w Krzaczorach symbolizuje te wszystkie instytucje, które czyhają na moment kiedy wypłata wpłynie na konto, żeby rozszarpać ją na strzępy...

Wielki Bzzzu. Prawie-elegia o melancholijnej musze. Oraz kot, duuużo kota.

Rachu-ciachu i po Halloween. Szkoda. Uwielbiam cały ten klimat, wystrój, dynie, czaszki, czarownice, czarne koty. 
No i przynajmniej raz można kupić tonę słodyczy bez żadnych dziwnych spojrzeń że "Ona to wszystko zje?!" 
(a zje, zje, co ma nie zjeść)
Nawet czarownicę Sabrinę na Netflixie wciągnęłam - myślałam że to jest jakaś bajka dla nastolatków o miłości w stylu tych tam wampirów Zmierzchu świecących w słońcu brokatem, a tu się okazało, że całkiem fajna opowiastka w wiedźmowatym klimacie, ciotka Hilda - the best one! I optycznie po prostu bardzo ładnie, a jak lubię jak jest ładnie. Scena w kuchni zawalonej cytrynami przerabianymi na przetwory - aaach, mogłabym tam zamieszkać, w tej kuchni, na krześle!
Żadne wielkie kino - lekko ale fajnie i z odrobiną czarnego humoru.

.......................................

Orzechy włoskie z drzewa na naszym podwórku, zazwyczaj pilnie wynoszone przez wiewiórki, sroki i wrony, w tym sezonie padły łupem dwóch sąsiadek. Po wielkiej wichurze poszły z siatami pod drzewo i wyniosły po 100 kilo - tylko po co to nie wiem, bo najeść to się tym nie da, trzeba chyba ze 2 kilo nałupać żeby cokolwiek uzyskać. No ale tak to już jest z ludźmi, że jak coś jest za darmo, to trzeba brać. 
(Co wie każdy, kto kiedykolwiek wystawiał coś na targach. Zniknie nawet twoje prywatne jabłko, nieopatrznie położone na stoliku)
Chyba że orzechówkę będą pędzić, przekonamy się.

.......................................

Oraz mamy w domu muchę. Pojawiła się jakiś tydzień temu, dawno po zniknięciu całego rodu muszego (czy ród muszy zapada w sen zimowy czy po prostu przechodzi do muszej krainy wiecznych łowów, to nie wiem, ale w każdym razie dawno już zniknął)
No a ta lata i lata, samotna taka. Ostatni Mohikanin muszego świata. 
Całkiem inaczej się patrzy na taką pojedyńczą, spóźnioną muchę - w lecie rój much to po prostu rój much. Denerwujące, wkurzające, włażące wszędzie gdzie się da stworzenia. A taka jedyna, samotna, skupia nagle na sobie całą uwagę, zmusza do obserwacji, staje się postacią dramatyczną!

Po kilku dniach zachciałam tego niedobitka jakoś nazwać, bo jednak spędzamy tyle czasu razem. Niech będzie dalej w konwencji indiańskiej, niech będzie Wielki Bzzzu.

Wielki Bzzzu jest melancholikiem. Lata powoli, bezgłośnie i apatycznie, nie tak wściekle jak to czynią muchy w lecie, w ogóle nie traci się go z oczu jak mozolnie przebija się przez bezbrzeżną pustkę pokoju. 
Kręci smętne ósemki jak na zwolnionym filmie. Siada na oknie i patrzy tęsknym wzrokiem we mgłę na zewnątrz, czy może widać gdzieś na prerii horyzoncie jakichś współplemieńców. Macha tymi maleńkimi rączkami "Tu jestem, tu! Czekam!"
Cichutko i skromnie pożywia się na plamce zaschniętego sosu w kuchni. 
W łazience spędza długie godziny, zagubiony wsród odbić w kafelkach, niczym wsród duchów przodków. 
W środę miałam wolny dzień, i razem obejrzeliśmy "Maniac" - na ekranie telewizora mały Wielki Bzzzu błądził w dymie papierosowym doktor Fujity, grzał się na jej maleńkiej czarce herbaty, ckliwie gładził emitowany przez pixele blask jej okularów. 

Do nas, żywych ludzi, się nie zbliża. Porusza się po marginesach naszego mieszkania, nie wchodząc nikomu w drogę. Jakby go już prawie nie było, jakby przeczuwał muszą zagładę, koniec muszej epoki. 
Markotnie, cichutko, boczkiem. Z rezygnacją. 
Mnie natomiast bolał ząb, co może poniekąd tłumaczy to lekkie elegijne zabarwienie obserwacji owada. Ale wisi już nad nim (nad zębem) termin u dentysty, jutro. Ma trwać godzinę. Ten pierwszy raz, bo potem jeszcze dwa terminy. Miejcie mnie w opiece, duchy Mohikan, żeby mi szczęka nie odpadła i żeby pan doktor miał super fajne znieczulające dragi. 

A dla tych, co nie zaglądają na Instagrama, mam tu moją opowiastkę o kocie i dyni. Powstała w ramach Inktober (challenge rysunkowy), czyli jeden rysunek dziennie przez cały październik z finałem w Halloween - ale jako że wszelkie siły wszechświata uparły się ostatnio na urozmaicanie mojego życia swoim do niego wkładem, to dałam radę tylko 20.

Voilà: le Kot et la Dynia!

Nie ufam tej dyni. Lepiej bede jej strzegl!

(nie wiadomo przeciez, co jej do tego lba kostropatego moze strzelic,nie?)

Ha! Mam cie! Nawet nie próbuje teraz uciekac. Nawet nie próbuj.

(no bez szans jest)

Nawet nie drgnij! Ja tu ciagle jestem!

(nie, nie ty, mala myszo. Z tym futrzatym dziwakiem to ty tu jestes calkiem bezpieczna, on ma inne cele)

Obserwuje! Mówilem! Ciagle cie obserwuje.

(nie ma wuja we wsi, nie uciekniesz)

Aha! Próbowalas uciec jak nie patrzylem! Sprytnie dynio, sprytnie. Ale NIE DOSC sprytnie!

OK, dobra. Nie zebys byla moim przyjacielem, nie nie, ale dzisiaj jest nudno. Chcesz sie pobawic? Nie? Hmmm....

(jak mozna nie chciec myszy wypchanej kocia trawka?! cos tu jest naprawde nie tak)

Ej, dynia! Czemu sie przestalas ruszac? Spisz?

Moze jestes chora? Albo glodna? Chcesz cos wrzucic?

Swieza, z zeszlego tygodnia.

EEEEEEJ! Ty mnie slyszysz w ogóle?! Chce sie bawic ty gópia pomaranczowa [paro posladków]

No dobra, ty przerosniety kartoflu! Jak ty sie nie chcesz bawic, to ja tez nie chce!

(no szantaz pierwszej klasy, doprawdy)

Nuuuudnooooo.....

Ej, dynia! A chcesz, zawolam ci moich sluzacych, chcesz?

Nie? Hmmm...

Bo mam dwóch czlowieków, wiesz. Odkad bylem kociatkiem.

A moze masz problem z brzuszkiem, co? Musisz wypluc klaczek? Nie wstydz sie, wypluj to cholerstwo, mówie ci! Dawaj, dawaj!

(porady specjalisty)

Ej, dynia! A moze pobawimy sie na dworze, w ogrodzie?

Nie? Hmmm...

Ale w sumie rozumiem, no. Mokre, zimne lapki, nie? Brrrr!!!! Tez tego nie cierpie.

(przechodzimy do omawiania wspólnych problemów? To chyba juz wyrazne wiezy jakies sie nam tu wytworzyly)

No ale teraz serio, co jest z toba nie tak? Nie ruszasz sie, nie mówisz, nawet nie jesz!!! Odmawiasz zabawy moja mysza, wypchana kocia trawka, bro!

(Bardzo sie caly czas staram nie brac tego osobiscie, wierz mi)

Emmm... sluchaj... Nie chce byc niegrzeczny, ale... Czy jest mozliwe ze ty jestes... yyy... nie tak calkiem zywy? Albo tak jakos... no wiesz, wcale i calkiem niezywy? Moze? Co?

OK, spójrzmy w oczy faktom. Ten kolo tutaj nawet mnie nie slyszy. Przez 3 tygodnie gadalem do niezywej dyni. To jakas zenada jest przeciez. Jak moja sluzba mogla do tego dopuscic?!!!

Grrrr! Moja zemsta bedzie bolesna i bezlitosna!

Oho, o wilku mowa. Tak, zabierzcie go, zdrajcy. Ukorzcie sie, na kolanach, i moze zabije was SZYBKO. Moze.

(rozjuszyli bestie - beda srogie konsekwencje)

A to co k... kostki wolowej?! Woooow! Ej, to ty jestes zombi?! Czemu mi nie powiedziales od razu?! Ale zarabiscie! Mega hyper super duper zarabiscie!

Bo teraz, mój przyjacielu, zawladniemy swiatem!!! Z twoim wygladem i moja nieporównywalnie szczwana inteligencja, ohhhh! Na kosci Wielkiego Cthuhlu, przejmujemy ten swiat, czlowieki!!!!

Bua-ha-haaaaaaa!!!!

KONIEC.

Nie wiem czy ostatecznie udało się tej arcyprzebiegłej szajce przejąć władzę, tutaj w kazdym razie nic za bardzo nie widać... (ale może to część planu) A jak u was? 

P.S. Dziękuję serdecznie wszystkim pocieszycielom z ostatniego razu. Naprawdę, zrobiło mi się cieplej, miękcej, i pachniało czekoladą. Serio.
Jesteście najlepsi ♥


~(*♥*)~