Ciemna strona diabła i szara strona dnia.

Ciemna strona diabła - tak mhocznie nazwała Zeroerhaplus te nieszczęsne plakaty walentynkowe, i twierdzi, że chce je zobaczyć. No to proszę, teraz mi już wolno, oto Trójca Przenajsłodsza. Uparłam się, że nie będzie żadnych róziowych serduszek - no i nie ma :)
Po prostu czerwono (kerw mnie zalała, hyhy)

 

 

Dla wyjaśnienia, to miało nakłaniać ludzi do kupna takich foto-produktów jak ozdobne kartki ze zdjęciem i życzeniami, foto-albumy, torby, breloczki do kluczy i inny taki kram. Jak już plakat zwabi cię do sklepu, to tam leży więcej tego kwiatu, a niektórych, UWIERZCIE MI, nie chcielibyście zobaczyć. Na plakatach są tylko te mega-wypasione. No czy któraś z was nie chciałaby dostać pudełeczka w kształcie serca, ze zdjęciem i serduszkowym, czerwonym brokatem za szybką?

(pandeMonia, ja wiem, ze to mały pikuś przy delfinkach nadzianych na astrolabium, ale zrozum, producent się napewno bardzo stara)

 

 

Szara strona dnia.

 

A w tamten poniedziałek w pracy to o mało nie zeszłam, bo był taki ponury, ciężki, ołowiany dzień, że unieść powiekę, ruszyć nogą i piknąć neuronem to już było zajęcie na cały dzień. I prawie ponad siły (no, no, całkiem jak dziś, właściwie. Jak wczoraj. Jak jutro.) A na cyklicznym BardzoWażnymZebraniu, na którym omawiane są sprawy bieżące, miałam już ciemne plamy przed oczami. No wyobraźcie sobie 50 osób stłoczonych w niedużym, CIEPŁYM pokoju konferencyjnym. I wszyscy są ciepło ubrani, no bo halo, luty jest. Po 20 minutach pokój zamienił się w inferno, gdzie diabli nie szczedzą koksu, węgla czy tam innego paliwa, i jeszcze złośliwie uszczelnili okna. A BardzoWażneZebranie trwało półtorej godziny.

Jak już w końcu udało mi się wyjść z tego piekła, poczułam sie zaprawdę jak Kora, córka boskiej Demeter, która po sześciu miesiącach opuszcza Hades, żeby przez kolejne pół roku przebywać na ziemi. I firmowy korytarz, jak ta ziemia za sprawą uradowanej Demeter, rozkwitł mi świeżym kwieciem, rozebrzmiał radosnym ptaszęciem, owiał mnie ożywcza bryzą znad pluskających wesoło strumyczków.

Ale tylko na chwilę, bo potem znowu poczułam te tysiące ton nieba walące mi się na głowę.

Uknułam więc taki sprytny plan, że ...

 

... otworzę wytrychem tą ołowianą skrzynkę, w której schowali mi dzień. Odciągne na bok brudną zasłonę mżawki, zerwę szare plomby chmur z nieba i patykiem wydłubię korek z okrągłej butelki ze słońcem, które rozleje się na bure trawniki, czarne ulice i szare domy. Chlupnie do wody i wymiesza się z nią jak opalizujący tusz, w błękitach, szmaragdach, turkusach. Rozświetli niebo i wyleje się nam na głowy, i słowa "niebieski" i "parasol" znowu nabiorą sensu. Wsiąknie ciepło w piasek na plaży, ściągnie mi sweter i buty.

 

Potem wsuwkami do włosów sprytnie rozepcham szpary między minutami, żeby ten dzień trwał jak najdłużej. Znalezionymi na plaży patykami i kamieniami zatkam przebiegle wszystkie dziury w niebie, przez które wpada noc. I będę chodzić boso po rozgrzanym piachu, patrzeć na złote skrawki słońca migoczące na wodzie, i na tą lekką, eteryczną niebieskość w górze, unoszącą białe mewy i mydlane bańki.

Ciepły wiatr rozplącze czarne wstążki smutków zaciśnięte na gardle, i uniesie je hen daleko, za siódmą górę i rzekę. Będę mogła odetchnąć i spokojnie grzać w słońcu moje myśli, aż się równo zaróżowią, zmiękną i odpadną z nich kolce. Będę przezroczysta i lekka. Znajdę siedmiomilowe buty wiary we własne siły i przeskoczę w nich każdy problem. I jeszcze innych ze sobą pociągnę.

A potem kilka za dużych na mnie marzeń zamienię - bez żalu - na waflowy rożek z optymizmem. I szklankę codziennych radości z bąbelkami, zawsze w połowie pełną. Do upojenia, do wypęku, do zażycia od razu, bo po co zwlekać ze szczęściem?

I taka nasiąknieta ciepłem, ze słońcem pod skórą, wrzaskami mew w uszach i tęczą we włosach, mogę już spokojnie czekać, aż noc w końcu poprzetyka znowu te swoje dziury w niebie, i wsączy się powoli, zalewając świat gwiazdami w atramencie. A ja będę spać i śnić, że unoszę się między niebieskim niebem a niebieską wodą, przedzielonymi jedynie białą linią miękkich chmur...

　

Tylko nie mogę znaleźć tego wytrycha, no...



Wiem, marudzę - więc tu, u pokrzepieniu serc ;)

 

Urwanie wora oraz Dzień Konia.

Przydałaby się jeszcze jedna para rąk. I druga klawiatura i monitor i głowa. A mózgi to ze trzy, do wymiany. Jednego bym używała, drugi by był na reanimacji, a trzeci (już po reanimacji) ładowałby sie podpięty kabelkiem do gniazdka.

Wór sie urwał, i to nie taki z prezentami. OCZYWIŚCIE w piątek w południe. Piatek W Południe to taka magiczna pora, kiedy ostatni róziowy jednorożec zabiera na grzbiet Rycerzy Atrakcyjnej Transakcji i odlatuje z nimi do róziowej Krainy Wysokiej Sprzedaży, którą rządzi twardą ręką złoty Król Marketing. Zaraz potem zamyka się brama w tęczowym murze i dupa. Kto się nie załapie, ten zostaje w szarej krainie Niezrealizowanych Umów i tarza się w popiele.

Problem w tym, ze Rycerze Atrakcyjnej Transakcji muszą przy przekraczaniu bramy okazac pergamin ze Wspaniałą Ofertą. Inaczej grozi się im paluszkiem i zrzuca z siodła. A pergaminy owe wytwarzane są w trudzie i znoju w Magicznym Warsztacie, gdzie stoi i moje biureczko. Na czym polega magia Warsztatu? Na tym, ze zakrzywia czas, żeby przed Piątkiem W Południe naskrobać dla Rycerzy stos pergaminów, o których treści to Rycerze zawiadamiają Warsztat na ogół w piątek rano. W związku z tym Warsztat zakrzywia czas, zapętla go, dowolnie cofa i zwalnia, produkując pergaminy, po czym wydaje Rycerzom świerzutkie, pięknie błyszczące Wspaniałe Oferty.

Tak to widzą Rycerze. Ja natomiast widzę to tak, ze potrzebuję jeszcze jednej pary rąk, klawiatury, monitora, trzech mózgów itd. bo czas za cholerę nie chce zwolnić.

I mam skurcze w prawej dłoni.

I protestuję.

Chcę tulić miękkie misie (no bo niby dlaczego nie) i robić nic. No, wina się moge napić :)

Na razie wy se potulcie, ja się potem przyłączę.

p.s. Ale na razie wszystko się udaje, więc Dzień Konia. A to już jest coś.

Renata, rozdanie drugie.

 
No i zleciało, nie? Cóż innego przemija tak szybko, jak weekend? Jak bystra woda, ładna pogoda, najnowsza moda i dojrzała renkloda.

Ale do rzeczy. Kościoprut Bogdan (któremu też juz wiele przeminęło), otrzepawszy się dziś rano z kurzu, przywdział swoją odświętną, różową muszę i ostrogi i przystąpił do uroczystego losowania Sowich Rodziców Adopcyjnych dla klonów Renaty.

Sala balowa przygotowana, jak już zauważyliście, wszystkie buraki od kilku dni są wypucowane, wywoskowane do połysku i mają przycięte i starannie ułożone korzonki. Serpentyny i balony wiszą pod sufitem, na stołach pod ścianami czakają przekąski i poncz buraczany. Bogdan otwiera już szampana, nie zwlekając więc dłużej, co by bumbelki nie uciekły, oznajmiamy wszem i wobec co następuje: wylosowano dwie Matki Adopcyjne. Ptaka żłopiącego kawę dostaną pod swoje skrzydła:

 

 

 

 

Dla obu pań oczywiście

 

FANFARY !!! FAJERWERKI !!! FONTANNY !!!

 

 Na szampana radzę szybko przyjść, bo widzę, że Bogdan nie próżnuje i jak tak dalej pójdzie, to - o ile to w jego przypadku możliwe - urżnie mie się tu w trupa.

ŻYCZYMY UDANEGO POŻYCIA !!!

 

　

P.S. I namiary na cel dla Renaty proszę tu: aryatara_a@yahoo.de

O tym, że czas płynie. Czasem szybciej, a czasem wolniej.

 

Na początek chciałam przypomnieć, że jeszcze do niedzieli czekają na adopcję dwa klony Renaty. Więc jak ktoś jeszcze chce się wpisać na Listę Bogdana, to niech uczyni to chyżo. Bo czas płynie. Nieubłaganie. Przedstawię to państwu za pomocą tej oto interlokucji:

Siedzę w robocie. Dzwoni ten szatański pomiot zwany telefonem. Numer zewnętrzny. Odbieram.

(W nawiasach przypisy redakcji)

- Firma XY, imię moje jest Legion, dzień dobry.

- Halo? Halo! (Słychać, że jakaś babuleńka starsza niż sam wszechświat, głos skrzypiący i drżący)

- Halo, dzień dobry.

- Kim pani jest? (Ha. Kim jestem? Dokąd zmierzam? Jaki jest sens, cel i przyczyna? Pani droga, tak od razu z rana?)

- Legion moje imię, w czym mogę pomóc?

- Detlef? (Na Odyna, dlaczego Detlef?!)

- Legion!

- Dietrich? (Bingo. A imię me Marlene oczywiście. Ryczę więc w słuchawkę całym mym 55-kilogramowym jestestwem, aż się koledzy przy biurkach pobudzili):

- LEGION!!!! FIRMA XY!!!!

- Aaa! A to nie znam. (Ano, nie. Co teraz? Mam wyjść z propozycją kawy i ciasteczek?)

- Bo ja chciałam rozmawiać z panią L.K.

- Ooo, ale pani L.K. już tu dłuższy czas nie pracuje, przykro mi.

- Naprawdę? A to długo już jej nie ma?

- Będzie z 15 lat. (Tyle wiem ze słyszenia, bo mi jeszcze troche brakuje do statusu firmowej skamieliny.)

- A. To znaczy, mogę ten numer już wykreślić z notesika? (No, raczej JUŻ tak.)

Mówcie mi więc Detlef. Ale tak na poważnie, im się jest starszym, tym szybciej leci czas, wiadomo, to już sami zauważyliśmy, co nie. Ale że na chwilę się notesik odłoży, i hopla, 15 lat mija? To nas czeka za paredziesiąt lat? A w podstawówce to 2 miesiące wakacji wydawały się połową wieczności...

Więc do niedzieli szybko zleci. Tymczasem - Fjodor był tak miły, że uwarzył nam w samowarze herbatę oraz smaczną sentencję na zakąskę. Napijmy się.

 

A taka tam notka od czapy.

Dzisiaj z okazji, że nie ma żadnej okazji, ani też nie ma siły ni energii żeby ruszyć tym moim ostatnim dychającym jeszcze neuronem (choć wydaje mi się, że rzęzi i dni jego policzone są), przedstawiam państwu tylko Buraka Mariana.

 

 

To jeden z czempionów, no chyba zresztą to widać, co nie. Marian posiada piękny rodowód sięgający prawie-że ogrodów Semiramidy. Dumny ów ród wydał na świat wielu wielkich buraków, w kraju i za granicą.

Przechowywać w ciemnym i chłodnym miejscu, poza zasięgiem kucharzy. Czyścić miękką szczoteczką. Chronić przed wilgocią - nie prać, nie wirować. Nie prasować (chociaż czipsy buraczane ostatnio chciałam kupić, bom ciekawa była, no ale w końcu zwyciężył tradycyjny kartofel).

Szczelili my se razem słitfocie z Marianem. Państwo się przywitają, będzie mu bardzo miło.

 

 

I wspomóżcie mnie słowem ciepłym, albowiem ponieważ cierpię. Przy plakatach na walentynki. A ja i walentynki to ojesssu. Ja jestem na jednym końcu kosmosu, a walentynki na drugim. No dalej się nie da. Ale dziś po pięciu godzinach memłania wyplułam pierwszy znośny (czytaj: nie do wyrzygania kiczowaty i słodki) posterek, więc teraz to już będzie chyba z górki.

To czołem i burakiem.