Ruszyłem w drogę, cały czas bacznie rozglądając się dookoła. Wiedziałem, że Oni zjawiają się zawsze całkiem nieoczekiwanie; relacje tych nielicznych szczęściarzy, którym udało się ujść z życiem z Ich obław, nie pozostawiały tu cienia wątpliwości. Za to bardzo ciemny i głęboki cień kładło to na nasze życie. Żyliśmy w ciągłym strachu, w prymitywnych siedliskach, które często musieliśmy opuszczać nieoczekiwanie i w popłochu, i tak już od pokoleń, odkąd pamiętają Najstarsi i jak mówi ich wiedza przekazywana od zawsze, od pierwszych przybyłych tu naszych. Właściwie nikt nie wiedział, czego Oni od nas chcą, skąd wzięła się Ich wrogość. Czemu nas porywają, a często po prostu zabijają na miejscu, z wyrazem satysfakcji i chorej ekstazy na ich strasznych, wielkookich twarzach. Co się dzieje z porwanymi? Jaki straszny los ich spotyka, gdzie ich zabierają, czy długo potem muszą cierpieć?
Nikt z uprowadzonych jeszcze Im nie uciekł. Nikt. Ani razu.
Nareszcie dotarłem nad jezioro. Niektórzy twierdzili, ze to Oni stworzyli ten świat - a więc i to jezioro - i dlatego z nami walczą. Nie chcą się dzielić. Ale ja nigdy nie potrafiłem w to uwierzyć; no bo jak można stworzyć jezioro? Albo drzewo, czy góry? Bzdury, próżna gadanina dla zamaskowania niewiedzy.
Teraz tylko wystarczyło zejść kawałek po stromej skale do leżącego nisko lustra wody. Już czułem jej orzeźwiający zapach i chłód, aż zakręciło mi się w głowie. Z trudem pohamowałem się przed zbiegnięciem w dół - gładkie, skaliste wybrzeże stanowiło spore ryzyko wpadnięcia do wody, a jezioro było głębokie. Krok za krokiem schodziłem ostrożnie coraz niżej, aż dotarłem do prawie nieruchomej, spokojnej głębi. Zacząłem łapczywie pić, woda była odurzająco świeża.
Pojawili się znienacka, tak jak to zawsze opowiadali Najstarsi.
Całkowicie mnie zaskoczyli, nie usłyszałem nic. Poczułem tylko nagle cień na plecach - Oni byli od nas znacznie więksi. Jak mogłem tak stracić czujność! Poczułem jak cały zaczynam się trząść. Tutaj, na tej stromej skale, nie było szans na ucieczkę. Odwróciłem powoli głowę w ich kierunku, mimo paraliżującego strachu czułem jakąś przemożona chęć ujrzenia, jak wyglądają z bliska nasi oprawcy. Do tej pory widywałem ich tylko z daleka - na moje szczęście. Cóż, nić powodzenia się urwała, jak widać. Przeszedł mnie nagły dreszcz. To już koniec? Tak po prostu?
Byli we czwórke. Cztery smukłe, wysokie postacie, całkowicie czarne, z wyjątkiem głów i dolnych fragmentów elastycznych kończyn zakończonych kilkoma szponami - te były jasne, koloru słomy albo jasnego piaskowca. Głowy dwóch postaci okolone były równie jasnymi, zmierzwionymi włosami średniej długości. Stały obok siebie i wskazując na mnie, wydawały syczące dźwięki w swoim dziwacznym języku. Trzecia postać miała włosy długie i gładkie jak pajęcza nic, jej oczy wbijały się we mnie niczym dwa błyszczące kolce pełne jadu, a wykrzywione w brzydkim grymasie obrzydzenia usta ukazywały białe zęby o ostrych kłach.
Czułem ogarniającą mnie coraz bardziej panikę i czysty, zwierzęcy strach. Nie byłem w stanie się poruszyć; chłodna, orzeźwiająca woda w żołądku wydała mi się nagle ciężką bryłą lodu przykuwającą mnie do gładkiej skały. Co ze mną zrobią? Zabiją od razu czy zabiorą ze sobą? Czy lubią zadawać ofiarom ból?
I wtedy zobaczyłem twarz czwartej postaci, stojącej nieco z tyłu. Miała krótkie, ciemne włosy przylegające do głowy i duże oczy o lekko lustrzanej powierzchni. Aż zatrząsłem się od skoncentrowanej w tych oczach nienawiści i wstrętu; czwarta postać patrzyła na mnie jak na coś gorszego i ohydnego, plugastwo które należy jak najszybciej zlikwidować, zabić, bo niegodne jest życia. Wydawała gardłowe, warkotliwe dźwięki, a przy jej ustach wisiały strzępki piany nadając twarzy wyraz wściekłego drapieżnika. Była przerażająca. Poczułem nagły ucisk w gardle, jakby już złapała mnie swoją długą, szponiasta kończyną.
Więc tym dla Nich byliśmy? Nawet nie wrogami, tylko po prostu czymś w rodzaju skazy, brudu zanieczyszczającego Ich świat?
Poczułem jak jeżą mi się wszystkie włosy a nogi tracą czucie, i że zaczynam ześlizgiwać się w stronę jeziora. Dalej jednak nie potrafiłem się poruszyć. Mogłem tylko czekać na Ich pierwszy ruch, szach i mat. Wszystkie cztery postacie otaczały mnie zwartym szeregiem, a z tyłu była woda.
Zabiją mnie? Czy zabiorą ze sobą?
Nagle mur czarnych postaci zafalował, rozstąpił się, wszystkie cztery odwróciły się patrząc do tyłu. Nadchodził stamtąd piąty z ich gatunku. Chociaż był jeszcze dość daleko, widziałem że jest większy i znacznie masywniejszy od pozostałych. Czy to on zadecyduje, co ze mną zrobić? A może od razu mnie zabije, może taka była właśnie jego rola - kata i oprawcy, a tamci to tylko tropiciele?
Nie chciałem umierać. Bardzo nie chciałem. Wiadomo - kto chce. Czułem, że ta piąta postać oznacza koniec. Nie mogłem tak stać aż się do mnie zbliży, musiałem się ruszyć. Musiałem się ruszyć! Wykorzystać to, że nie patrzą.
Całą siłą mojej otępiałej ze strachu woli zmusiłem nogi do ostrożnych, drobnych kroków w lewo. Pamiętałem że tam niedaleko, wsród skał, była inna kryjówka, znacznie płytsza niż moja, ale jeśli tylko udało by mi się dotrzeć do niej niezauważonym, może się nie zorientują gdzie jestem. Małe szanse powodzenia, ale lepsze niż nic. Zrobiłem kilka następnych kroków na niebezpiecznie chybotliwych nogach. Piąta postać była coraz bliżej, pozostałe cztery wszystkie na raz coś do niej mówiły piskliwie skrzypiącymi głosami, wskazując na brzeg jeziora.
Szybciej. Szybciej! To moja jedyna szansa!
Przeszedłem już spory kawałek, kiedy nagle cztery postacie odwróciły się spowrotem w moją stronę. Zamarłem w absolutnym bezruchu, starając się nawet nie oddychać. To koniec, teraz na pewno rzucą się na mnie, udaremniając ucieczkę.
Ale o dziwo nie zrobiły tego, tylko ich nieprzyjemne głosy stały się głośniejsze; obróciły się znowu w kierunku nadchodzącej piątej postaci jakby wzywając ją do pośpiechu. Lustrzane oczy czwartej znowu skierowały się prosto na mnie, przesycone tym wstrętem i obrzydzeniem, od którego aż się cały przykurczyłem. Ale wydało mi się, że dostrzegłem w tych oczach ślad jeszcze czegoś, czego nie umiałem do końca określić, coś jakby... strach? Nie, to przecież niedorzeczne. To co w takim razie? Ale nie czas był na rozważania, musiałem ratowac życie.
Teraz albo nigdy.
Poczułem nagły przypływ sił, w głowie mi huczało i pulsowało, przed oczami miałem ciemne plamy, ale zmusiłem się do jak najszybszego biegu. Obojętne mi było już, czy się ześlizgnę, czy nie. W końcu jeśli zginę w wodzie to nawet chyba lepiej, niż dostać się w Ich ręce. Ostatkiem sił dopadłem kryjówki. Czy mnie zauważyli? Łomot w głowie był tak silny, że myślałem przez chwilę, że Oni też go usłyszą. Ale nie, nikt nie nadchodził.
Wtuliłem się w skalną szczelinę. Czy mnie szukali? Widzieli, w którą stronę pobiegłem? Huk i pulsowanie w głowie powoli ustawały. Dalej nikt nie nadchodził.
Czyżby naprawdę się udało? Powoli zaczynałem snuć cienką nić nadzieji...
---------------------------------------------------------------------------------
Stałam w łazience myjąć zęby. Ubrana byłam w czarny dres, który zakładam na fizjoterapię racicy, więc bardzo uważałam, żeby się nie popluć pastą. Może dlatego dopiero po chwili zauważyłam siedzącego w otwartej ubikacji wielkiego, szaroburego pająka. Z piersi mej wyrwał się krzyk, zniekształcony nieco przez miętowa pianę wypełniającą mi otwór gębowy.
"Mmmmmggg, mmmmmhhh, aaaa!" wołałam, co miało znaczyć "Pająk, pająk, aaaa!"
Z pokoju graniczącego z łazienką wyszło Dziecko Zpiekłarodem i z wielkimi znakami zapytania w oczach spojrzało w kierunku, w którym z zacietrzewieniem dźgałam palcem.
"Eine Spinne, eine Spinne, aaaa!" zawołało Dziecko, gdyż akurat były u niej dwie koleżanki mówiące tylko w lokalnym narzeczu.
Koleżanki wyskoczyły z pokoju jak na sprężynkach, i wszystkie cztery otoczyłyśmy murem wychodek. Tak się akurat złożyło jakoś, że one też były wszystkie ubrane na czarno.
Stoją więc cztery baby o złych twarzach, w czarnych szatach, na równie czarnym tle muzyki Marylina Mansona i z piorunami w oczach lampią się na amatora chłodnej, zdrojowej wody o zapachu "Morska Bryza".
Biegnę po Borsuka. To znaczy najpierw po szklankę, a potem po Borsuka. Siedzi na sofie i złośliwie udaje, że nie wie o co chodzi.
"Mmmmmggghhh!! MMMMMMMM!!!!!" tłumaczę. Chociaż przecież wiem, że wie.
Stawiam szklankę Borsukowi na stoliku i lecę spowrotem na plac boju. Koleżanki-blondynki szepczą coś cicho, zmartwiałymi z emocji usty.
Długowłose Dziecko Zpiekłarodem spogląda w kierunku pająka skrzywioną fizjonomią.
Ja stoję z pianą w ryju i gulgoczę.
Borsuk złośliwie się ociąga, idzie poooowoooooli, pająk tymczasem chyba coś wyczuł bo próbuje dać nogę. Trochę się ślizga, ale w momencie jak Borsuk już prawie-prawie przystawia do niego szklankę - udaje mu się uciec gdzieś w wyłożone kafelkami zakamary.
I siedzi tam snując cienką nić nadzieji.
(mRufie jeszcze raz dzięki za ten filmik, to jest doskonałe i prawdziwe - ten facet naprawdę wie, co mówi)
---------------------------------------------------------------------------------
A obrazek na dziś? Nooo, napewno nie główny bohater tego wydarzenia, ooooohoho, nie-nie-nie.
No to rybka w takim razie. Nie w temacie co prawda (chociaż w sumie to jezioro) (a w tym jeziorze sum) ale rybka zawsze dobra jest. Zwłaszcza, że jeszcze z Braćmi P. ;)
Meduza Jolanta, Miss Akwenu, wraz z ławicą fanów, oraz Bracia Plankton, oniemiali i bladzi - trochę z z zachwytu, a trochę z winy podłej jakości skanera.
