Ankieta, zagadka i anegdota - czyli emocje jak w osiedlowym klubie graczy w bierki!

 

 

 

 

ANKIETA:

Czy jesteś dziś (lub w ostatnich dwóch dniach byłeś/byłaś):

a) wesołą, rozpromienioną rybką składającą się wyłącznie z uśmiechu, (mił)ości, (rad)ości i innych (cudn)ości?

 

Czy też:

b) niemrawym, półżywym planktonem z worami pod oczami, złachmanionym wewnętrznie, zmurszałym umysłowo i zeszkapiałym cieleśnie?

 

Z uwagi na to, że pogoda każe mi się ślizgać na wariackiej sinusoidzie lokalnych wyżów i niżów, mieli mnie bezlitośnie w młynie słońca, chmur, lodowatego wiatru, mgły, zawieji i upału 20 RAZY W CIĄGU JEDNEGO DNIA - oczywistą jest w moim przypadku odpowiedź b). Mój mózg waży 64895716 milionów ton, przygniata mnie od góry i nijak nie daję rady chociaż uchylić wieka tego betonowego sarkofagu.

W marcu jak w garncu, w czerepie jak w sklepie (wielobranżowym - mydło, powidło, trutka na szczury, rajtuzy, siekiera, zestaw "mały samobójca"). Więc chociaż Planktonem chciałam się pocieszyć. Ale i tak jest lepiej, niż w zimie, bo wszystko jest lepsze niż zima.

...................................................

ZAGADKA:

Będąc dnia 03. kwietnia w poniedziałek na poczcie, okiem mym bystrym krecim, w okular zbrojnym, wypatrzyłam kartkę, że pojutrze, dnia 05. kwietnia w środę będzie bardzo-nieczynne-przepraszamy. Zanotowałam, notatkę podkreśliłam żółtym markerem i wbiłam czerwoną pinezką w dobrze widoczny zwój mózgowy, ten zaraz za prawym okiem.

Gdzie oczywiście polazłam dnia 05. kwietnia w środę?

 

 

...................................................

No i jeszcze ANEGDOTA, bo mi się przypomniała ostatnio.

Z życia mego wzięta jest. Wydarzyła się w Bonifacio, (miasto na Korsyce na tych wysiepanych białych klifach) i bedzie o Kanionku. Tak, tak, Kanionek, jak to czytasz, to nie przecieraj oka, o Tobie będzie.

Otóż idziemy sobie w pełni szczęścia po tym Bonifacio i nagle Borsuk woła głosem jasnym i radosnym "O, Kanionek!"

No i ja się momentalnie ucieszyłam tak bardzo i niezwykle, że ojeju, ale jednocześnie zdziwiłam dosyć, no bo po pierwsze skąd nagle Kanionek na Korsyce, chyba coś bym o tym wiedziała jednak, a po drugie skąd Borsuk wie, jak Kanionek wygląda, skoro widział tylko jej kozy i inne kaczki ze dwa razy, i to przez internet.
No więc się patrzę i się rozglądam, gdzie ten Kanionek, głowa mi lata jak ten ping-pong, a te myśli wszystkie na raz obijają się biedne o czaszkę jak kulki w grzechotce, NIC już nie widzę od tego majtania łbem wtę i we wtę, no i w końcu wpadam na genialny pomysł podążenia wzrokiem za wzrokiem borsuczym i co widzę? Oparty o krzaki rower górski firmy Canyon.
Także ten. Każdy kreuje swoją własną rzeczywistość, jak mówią buddyjscy mnisi. To i każdy ma swojego Kanionka :)