Przypowieść o diabłach mądrch i głupich.

Dzień dobry drodzy miłośnicy kopytnych.

Witam wszystkich serdecznie po miesiącu z hakiem od chwili, gdy akcja snutej tu opowieści niespodziewanie przybrała zabarwienie dramatyczne, czyli jak to pewnego ranka odwaliłam niezwykle widowiskową sztuczkę akrobatyczną na oblodzonych schodkach.

Znaczy według mnie to było dość imponujące takie, Gwiazdy Tańczą Na Lodzie, tyle że bez łyżew i z rękami w kieszeniach, ale na niektórych wrażenia nie zrobiło wcale - na przykład na ambulansie, który stał na czerwonym świetle, w pierwszym rzędzie przed sceną z moim popisowm występem. No ale w końcu nie takie sztuczki już pewnie widział, to po prostu wziął i cichutko odjechał z teatru, szczególnie że po serii spektakularnych piruetów na schodkach tancerz padł na chodnik, rozpłaszczył się jak rozgwiazda i wyglądało, że ani myśli wstać. No nuuuda, panie.

Następnie i po drodze miałam też grypę. Nie polecam łączyć tych dwóch rzeczy ze sobą, kaszel strasznie szarpie mięśniami przydupnymi.

No i tak trochę skręciłam nogę w kostce (dla odmiany tą drugą teraz) ale tylko spuchło i był siniak, i jakoś chodzę, nie wiem, zobaczymy jak się to rozwinie.

A jak obtarły mnie buty i musiałam jakiś kilometr iść boso po chodnikach zasypanych jeszcze tym małym, ostrym żwirkiem przeciwpoślizgowym (no bo przecież dopiero co była zima) to porobiły mi się takie krwawe bąble na piętach od spodu, że właściwie pięt nie widać. I to dopiero boli! Obklejone mam te stopy teraz jak rasowa mumia.

Nie żebym się chwaliła ilością porażek na czas, tak tylko wspominam. W końcu podobno każdy coś potrafi, więc może to jest mój talent.

I jak w końcu wyruszyłam pierwszy dzień do pracy, to wpadłam prosto w sidła miejskiej komunikacji, która wyłączyła z ruchu dwie stacje metra i zastąpiła je autobusem - i to powoduje 30-45 minut spóźnienia w każdą stronę. I w każdą stronę 6 przesiadek... Z tymi obklejonymi stopami i wykręconą kostką - a siedzieć na twardych siedzeniach nie mogę dłużej niż 10 minut... Trzy tygodnie tak będzie.

Jak ja nienawidzę miasta.

　

A skoro złamałam sobie tą mizerną resztkę ogona, to pomówmy dzisiaj o istotach ogoniastych. Takich niepołamanych, w jednym kawałku, świeżutkich i rumianych.

O, proszę jacy rozsądni młodzi diabłowie - przy schodzeniu z oblodzonych schodków prowadzących do przejścia przez ulicę ładnie trzymają się za rączki:

A tu diabłowie nierozsądni: tak proszę NIE robić jak jest ślisko na ulicy. Ja wiem że już kwiecień, ale wiecie. Najlepiej w ogóle proszę tak nie robić, nie ma co ryzykować.

Przez tą całą moją serię niefortunnych zdarzeń, trwającą już prawie 3 lata, to mi już znikły całkiem wszystkie mięśnie. Dużo to ich co prawda nigdy nie miałam, bądźmy szczerzy, ale tych resztek mizernych też szkoda ;) Szczególnie po ostatnich tygodniach z tym ogonem, bo nie jestem w stanie nawet robić moich skromniutkich ćwiczeń (dwa razy w tygodniu po pół godziny coś tam machałam kończynami)

Za to stan posiadanych kilogramów zwiększył się o 5...

W tamten poniedziałek poszliśmy z Borsukiem na spacer, i po przejściu jakichś może 7 km po płaskim terenie, chodnikami i parkiem, czułam się zmęczona i bolały mnie uda i kostki.

Porażka, całkowita porażka, toż nawet taki karzeł jak mój chomik z dzieciństwa przeszedłby więcej! (o imieniu Perełka, proszę się nie śmiać, nawet diabeł miał kiedyś siedem lat i sweterek w serek) (I berecik)

No i tak sobie z przerażeniem myślę, że chyba będę się musiała zapisać na jakiś fitness?! Pilates może czy cós?! Tak normalnie w sali, z ludźmi?!! Obcymi! I znając moje szczęście, instruktor na pewno będzie kazał robić niektóre ćwiczenia w parach! Aaaaaaa!!!!!!

O Przenajświętsze Masełko, na co mi przyszło...

Oczywiście może być też tak, że jak mi w końcu przejdzie ta doopa i noga to znowu coś wymyślę, coś zerwę / stłukę / naciągnę / połamię i znów się na pół roku uziemię - i tyle będzie z fitnessowych planów. A w lipcu niby na tydzień w Bieszczady. Ze szwagierką i szwagrem, co chudzi i wysportowani jak szatany są (żebyście widzieli jak oni potrafią w górach pruć! To byście nie uwierzyli normalnie). Borsuk to wiadomo, no comment.

I do tego ja, buahahaaa! Mistrz autodestrukcji i porażki! Zawsze na końcu, zawsze na krok od padnięcia na ryj, na ostatnim dechu, wyprzedzana przez małe dzieci i staruszków (true story)

Galaretowata kula u nogi aktywnego wypoczynku.

No cóż, najwyżej zostanę w domku, w sensie w tej chatce wynajętej, posnuję się po okolicy (byle nie za daleko, bo się przecież zgubię i trzeba będzie mnie szukać helikopterem) książkę wezmę, ołówek i szkicownik, jakoś to będzie, zawsze lepiej niż w mieście.

Eeehhh, losie. Jedni się rodzą zdobywcami, a inni wołowymi dupami w galarecie, czas się z tym pogodzić, poprawić opadające oponki i śmiało dalej do przodu, z czołem jasnem, sercem radosnem, a pieśnią skoczną na ustach, heeej! POWOLI oczywiście, bo trzeciej nogi do zepsucia już nie mam, a ręce mi są bardzo potrzebne.

To czołem, rogiem i burakiem moi mili, dobrego tygodnia! Co prawda trochę to dziwnie jest, jak w jeden dzień jest +5°C a na drugi +25°C, ale jak dla mnie to teraz tak już może zostać.

................

UPDATE 💀💩
Przez te miljonpinćset przesiadek i ciągle rozmyślanie, czy mogę teraz usiąść na 10 minut bo stopy palą żywym ogniem, czy jednak muszę postać bo ogon pali niegorzej, zajęłam się dla odmiany rozmyślaniem o jednej takiej rzeczy z pracy. I nagle zorientowałam się, że nie mam przy sobie płóciennej torby, bardzo fajnej i ulubionej, w której były rzeczy jeszcze fajniejsze:

- nowa super-kurtka, która miała mnie chronić przed północnymi wichrami i ulewami

- cudowna czapka - prezent od Psa w Swetrze (Psie kochany, przepraszam Cię, naprawdę teraz to dowaliłam, wiem...), śliczna i do tego wiatrochronna

- fajna apaszka

- pudełko na kanapki - no to ostatecznie jeszcze nic w sumie.


A potem wróciłam do domu i straszliwie przypaliłam obiad.
 

Normalnie ktoś na mnie patrzy, los, to los na pewno. Patrzy i się chichra, że aż mu się brzuch trzęsie. Udław się, cholero jedna.


:(