... czyli o morzu, górach, łąkach czy "innych łonach natury", daleko od cywilizacji i najlepiej na bezludziu. (Bo ja dzik jestem.)
Na końcu świata niebo jest nisko, na wyciągnięcie ręki. Można się w nim zanurzyć, albo się nim owinąć jak błękitnym, ciepłym kocem ze słońca i wiatru. Można je wdychać i wydychać, rozgarniać rękami. Wpuścić w arterie, namoczyć w nim duszę - i przeprać ją gruntownie, rozprostować wszystkie zagięcia i fałdy, a potem czystą i błyszczącą rozłożyć na trawie w słońcu do wyschnięcia. Można, stojąc po kolana w trawie, szybować w obłokach.
Na końcu świata między niebem a ziemią nie ma już nic, wszystko więc może zacząć się na nowo. Można uwolnić myśli i puścic je daleko, daleko w niebo. Niektóre pękną zaraz jak mydlane bańki, inne polecą bez końca i bez celu, a kilka może opadnie kiedyś na ciepłą trawę, wykiełkuje i zaowocuje dobrymi zdarzeniami.
Im szerszy horyzont, tym szybciej można zapomnieć o sobie: niby się ciągle jest - ale tylko odbiciem. Wody, gór, nieba, chmur, słońca i księżyca. Jadną nogą w morzu, drugą na lądzie, można patrzeć na prześwitujące przez uniesione dłonie słońce. Złapać je i rozciągnać na niebie w kolorową nitkę tęczy. Patrzeć jak wiatr pcha naprzód chmury i przesypuje ziarenka piasku na plaży, jak w klepsydrze mierzącej czas od początku istnienia. Z migoczących gwiazd na czarnej sukience nocy można ułożyć Smoka i Centaura, patrzeć na swiatło miliardów lat wszechświata wplecione w Warkocz Bereniki. W kropli wody błyszczącej na dmuchawcu znaleźć najpiękniejsze wspomnienia. Zapomnieć jaki jest dzień tygodnia i telefon do x. Przypomnieć sobie jak brzmi deszcz na liściach, jaki kolor ma słońce pod zamkniętymi powiekami, jak pachną leśne poziomki i smakuje wiatr nad brzegiem morza.
Nogi idą tam, gdzie je oczy poniosą. Rozum, jak mały Muminek, śpi na wygodnej, miękkiej chmurce przywiązanej do paska od spodni. Buja ją powolny wiatr wieczności, której nigdzie się nie spieszy. Zaczyna kiełkować spokój. Równowaga powoli wypuszcza nowe gałązki, trochę w lewo, odrobinę w prawo, idealnie. Coraz lżej w głowie, coraz lżej w sercu, coraz więcej miejsca na głęboki oddech.
Pęka ostatnia bańka, trawa się podnosi i znika ostatni w niej ślad. Znika "gdzie", znika "kim", zostaje "jestem".
Idę tam. Koniecznie.
OdpowiedzUsuńJeszcze tylko trzy prania, kupka z liter, spojrzenie w lusterko, kok na bok i ziuuu.
No to dawaj, ziuuuuu-niemy razem!
UsuńOgromnie się wzruszyłam, czytając. Naprawdę.
OdpowiedzUsuńI rozmarzyłam też :)
To dobrze, znaczy ze mi sie udalo zakodowac moje mysli w literkach :)
UsuńJa tez sie wlasnie tak rozmarzylam wczoraj, patrzac na jesienne i wyjatkowo w tym tygodniu u nas niebieskie, czyste niebo. I tak mi sie zatesknilo za wakacjami na jakims "koncu swiata". Zeby po prostu byc i patrzec. I te 3 obrazki z szuflady pasowaly tu jak ulal.
A drabina na ostatnim obrazie przypomina mi obrazy - uwielbianego przeze mnie - Tomasza Budzyńskiego. Np. Cadyka. Cadyk był u mnie tu:
OdpowiedzUsuńhttp://synafia.blogspot.com/2011/08/cadyk.html
A cały Budzyński jest tu: http://budzy.art.pl/
Ja mam tak z Paulem Klee i Hundertwasserem, jesli chodzi o taki malarski klimat mniej wiecej. Mam w domu jeden gruuuby album Klee, i zawsze wczesniej jak zaczynalam ogladac to utknelam najdalej w jednej trzeciej, no bo nagle 2 godziny minely. Wiec teraz otwieram na chybil-trafil i jade dalej. A Hundertwasser tak naprawde uderza w czache dopiero na zywo, jak przyjechala wystawa do Bremen i mój malzonek pojechal ze mna, wykazujac sie wielkim sercem, gdyz ja nie mam prawa jazdy, to sie okazalo ze to byl najdluzszy dzien w jego zyciu =) (mi tam minelo jak z bicza)
UsuńPewnie też pod tym adresem nie trzeba wypełniać ton durnych papierów, co w tej chwili jest dla mnie opcją więcej niż atrakcyjną.
OdpowiedzUsuńZnaczy, zmora chinskiej biurokracji dalej zaciska na was szpony? Toz to juz ze 3 tygodnie bedzie, skurczu dostanie!
Usuń