Syrena w technikolorze pędzi przez morze, a plankton barwne stroszy swe poroże, w nienajlepszym bedąc niestety humorze, gdyż o tej porze zwykł już kłaść się w łoże, tymczasem porwany został, niebożę, turbulencją ogona syreny, na bezdroże. O mój boże.

Kupiłam sobie akwarelki, aczkolwiek jeszcze niewiele z nich rozumiem. Ostatnie ich użycie datuje się bowiem u mnie na odległe czasy ery przedszkolnej (to było jakoś zaraz po eksplozji kambryjskiej, zdaje się). Wtedy to należałam do grupy zapalonych i gorących wyznawców techniki amalgamatyzmu, zwanego też techniką plamy łączonej - wszystkie możliwe kolory zapaćkane na papierze w jedno bure coś, co dopasowywując się do potrzeby chwili raz było kotkiem, raz rakietą, a raz sercem gorejącem, kwiatów pełnem. Teraz, z perspektywy lat, wiem że ta technika wywołuje u odbiorcy uczucie lekkiego niepokoju oraz spłoszenia, gdyż za wszelką cenę należy uniknąć stawiania twórcy pytania "A co to jest?" a jednocześnie wyrazic się treściwie, wyraźnie i konstruktywnie na przedstawiony temat. (Czyli działa na odbiorcę stymulująco i twórczo - czego więcej może chcieć artysta?)

Jednak mimo tak wspaniałej uniwersalności owej techniki, chciałam teraz spróbować czegoś nowego. Wyszło - jak wyszło, tak sobie. No ale początki często bywają niezręczne, nieprawdaż:

 

 

Więc żeby sobie podnieść poziom satysfakcji, przeskoczyłam zpowrotem na utarte akrylowe, czarno-złote szlaki, i już mi się zrobiło lepiej:

 

I jeszcze zbliżenie na uroczych braci Plankton:

 

Mają coś w sobie chłopaki, co?

Czyżby to ten słynny zwierzęcy magnetyzm?