Piękno przyrody rozjeżdża jednośladem, diabeł z koszyczkiem i bolącym pośladem.

Mieliśmy śliczna, słoneczną niedzielę. Proszę, nawet Stefan wskoczył na rower. A uwierzcie, nie tak łatwo skonstruować rower dla lisa! Ale Stefan jest, jak wiecie, lisem czynu, lisem aktywno-dynamiczno-energicznym, prężno-sprytnie-pomysłowym, pełnym inicjatywy i otwartym na nowe wyzwania. Nie straszne mu kosmiczne otchłanie ani oceaniczne głębie, więc i z rowerem dał sobie radę. Uwieczniłam ten moment kolejną akwarelą:

 

 

 

 

Lis Stefan przypomina: pamiętaj o ruchu na świeżym powietrzu!

 

 

 

 

Ale nie tylko Stefan wsiadł na rower. Diabeł też oderwał się od buraczanych zagonów i dosiadł swego piekielnego rumaka Cherlawca, rozklekotanego gruchota bez przerzutek, za to z dwoma koszyczkami na zakupy. No bo co się będzie marnować taki dar losu jak słoneczna niedziela. Ruszylim tedy na natury łono, spakowawszy kocyk, wodę i precle, oraz klekocząc tylnym koszyczkiem i poskrzypując lewym pedałem.

 

I proszę państwa, przejechałam, uwaga, teraz proszę wstrzymac oddech, 45 kilometrów!!! Ok, można oddychać. I bić brawo, bo biorąc pod uwagę, że raz: to był CHERLAWIEC, i dwa: na Cherlawcu siedziałam JA, ostatnia sierota, cielę i patafian, to to naprawdę był wyczyn, i śmiało mogę sobie tych kilometrów naliczyć nawet 55, prawda?

Małżonek rozważa tablicę pamiątkową, tylko nie może się zdecydować, czy brąz, czy drewno.

 

Po powrocie do domu z Cherlawca nie tyle zsiadłam, co spłynęłam, zawisłam na chwilę na poręczy schodów, po czym zebrałam resztkę sił i wpełzłam na to nasze pierwsze piętro. (Tak, pierwsze, chwała wszystkim bogom w Niebiosach, na Olimpie i w Asgardzie.) U Małża oczywiście nie zaobserwowano oznak zmęczenia, nadal był pełen sił, wigoru i żądzy czynu, jak nowo narodzony źrebaczek. Ale oni już tak mają, on i Jego Siostra (pozdrawiamy siostrę :) Ludzie z żelaza. A, i jeszcze dodatkowy plusik proszę mi wpisać za to, ze potem w domu miałam siłę ugotować krupnik.

 

Ale fajnie było. Rzeka za miastem jest już całkiem dzika i szeroka, błękitna woda pod błękitnym niebem, na brzegach trzciny, sitowie, pękate wierzby, stare, pokrzywione drzewa. Na wodzie kaczki, gęsi i żaglówki. Ukryta w zieloności pierzasta fauna dawała z siebie wszystko, jakby od jutra miał wejść zakaz darcia dziobów. Wiśnie kwitną, jabłonie zaczynają kwitnąć - bo mnóstwo sadów tam jest - w trawie też pełno kwiatów. Na mecie wyciągneliśmy kocyk i rozłożyliśmy się na słoneczku, fale pluskały, ptaszki-patrz wyżej, miejsce było takie, że żadnych ludzi nie było słychać, poleżeliśmy więc sobie rozkosznie, raz po raz słodko przycinając komara.

Uwielbiam ten widok: na górze niebo, na dole woda, między nimi tylko linia horyzontu z chmurami albo drugim brzegiem. I słoneczne refleksy skaczące po wodzie. To mi się chyba nie jest w stanie nigdy znudzić.

 

 

UPDATE!

Te internety to złośliwe są nad wyraz, ale i sprytne bardzo. Patrzajcie, co mi dziś podrzuciły. Tylko uwaga, produkt o niezwykle wysokim faktorze sweet-ności, jak akurat siedzicie w pracy, to nie piszczcie za głośno:

 

 

 

 

https://www.etsy.com/listing/218179541/three-fox-plant-pots-white-and-orange?ref=shop_home_feat_1

Cena co prawda skutecznie chłodzi zapał, ale i tak się zakochałam.

Stefan, wybacz...