Drewno z wora - fauna to czy flora?

Pod stołem w kuchni, i na stole w kuchni, leżą wszystkie moje zabawki (co ogranicza trochę powierznię jadalną i komfort spożywania posiłków, no ale co zrobić). No i jest tam też taki jeden wór, a w nim, bezduszne jeszcze i ślepe, kawałki drewna. Takie zarodki, larwy, bez skrzydeł, płetw i innych atrybutów, ale z uśpionym wewnątrz potencjalem ;)

Sięgnęłam więc ci ja do wora...

.........

Na początku było drewno, wyplute na plażę przez morski żywioł skłębiony. Nasiąknięte demiurgiczną kombinacją elementów: słońca, wody i rozpuszczonych w niej soli ziemi. Leżało sobie to drewno spokojnie na piachu, wspominało zimne poszturchiwania rybich nosów i śliskie objęcia ramion wodorostów. Słońce je suszyło, księżyc chłodził, dzieci kopały bosymi nogami. Dojrzewało. Aż w końcu dość miało drewno tej biernej poddańczosci, tego leżenia bezproduktywnego, tej nijakości i nieszczególności. Życiotwórcze elementy zakipiały, wzburzyły się soki. Powierzchnia zafalowala, zakwitając plamami kolorów. Wykluło się serce. I otworzyło drewno oczy i na świat spojrzało. I się zaciekawiło, i więcej zobaczyć zachciało, więc skrzydła wypuściło i poleciało. O, tak:

 

Kolejny aniołek do kolekcji.

(Na kuchennej półeczce już tłok, pióra sie plączą, aureole zgrzytają o siebie krzesząc iskry

i trzeszcząc niczym miecze świetlne Jedi.)

A tu Duch Nowiu razem ze swoim młodym uczniem Przednówkiem, któremu jak widać trochu się przysnęło, niewprawiony jest jeszcze chłopak we włóczegach po ciemnych drogach kosmicznych przestworzy.

 

 

I na tle zachodu słońca nad morzem, wszak to taki modny motyw:

 

 

Kiedyś wierzono, ze gdy po nowiu księżyc miał rogi zagięte w górę oznaczało to słoneczną pogodę w najbliższe dni (a jeśli do dołu - deszcz). No więc u mnie są tak do góry, że już bardziej się nie da. Jak to nie zadziała, to już NIC nie zadziała.

Podobno też przy nowiu należy liczyć pieniądze i, uwaga, potrząsać kiełbasą, bo spowoduje to pomnożenie zasobów i szczęścia (czyli pieniądze = zasoby, kiełbasa = szczęście. Wbrew pozorom, dla niektórych całkiem logiczne ;)
Tudzież jest nów odpowiednim czasem na sporządzanie maści przeciw liszajom. A więc do dzieła. Taki liszaj to nikczemna swołocz i bezduszna łahudra jest, może zaatakować całkiem znienacka jakimś nietwarzowym wykwitem, dobrze być przygotowanym.

Także w czasie nowiu guślarze leczyli kołtun, czyli skrzatowy kłak (♥ co za cudna nazwa! ♥), warkocz czarownicy, skręcon, reumatyzm, gościec, gwoździec, ruski kołtun. Splątany włos na głowie był bowiem oznaką poplątania wewnętrznego - i tu prosty lud wrzucał wszystko do jednego wora: czy ktoś był pokręcony umysłowo czy fizycznie (dlatego ta wspólna nazwa z reumatyzmem), wszystko jedno. Takie poplątanie wywoływane było oczywiście czarami rzuconymi przez czarownicę - a nie życiem w brudzie i na głodowej diecie z rzepy i brzozowej kory - więc objaw zewnętrzny, czyli kołtun, należało przy nowiu księżyca ściąć i zakopać. Jak i samą czarownicę zapewne, ale to już nie taka prosta sprawa - szczególnie właśnie przy nowiu, albowiem w tym czasie ma taka wiedźma większą moc. Nabiera jej, zdaje się, przez skórę, gdyż jak głoszą przekazy ludowe, o północy chodzi na rozstajne drogi, zrzuca szaty (aby zwiekszyć powierzchnię absorbcyjną?) i oddaje się ekscentryczno-lunarnej, diabelsko-bałamutnej osmozie.

No tak w każdym razie wierzono kiedyś, dzisiaj jest wolność wyznania i każdy wierzy, w co chce, na przykład w scjentologię.

A tu skrzatowy kłak (strzeżcie się. I strzyżcie się tyż.)