Druga misja kosmiczna szlifowanych śledzi.

(kto nie zna pierwszej, to jak chce, to TU)

 

Czyli kapitan Śledź i szeregowy Mintaj wyruszają ponownie. Z nimi - bezcenne doświadczenia wyniesione z pierwszej misji oraz zestaw praktycznych haczyków na okazy, próbki i zdobycze. Oraz żeby móc się gdzieś ewentualnie zahaczyć - skoro teraz całkiem oficjalnie na Marsie jest woda...

 

 

O, proszę, jak se okiem zblazowanym łypią, doświadzeni astronauci:

 

 

 

A skoro już jesteśmy w kosmosie: znacie taką czeską grę "Samorost"?

 

 

 

Samorost 1

 

Jak w gry ogólnie wcale nie gram, powtarzanie ciągle tej samej czynności przy przechodzeniu plansz nudzi mnie POTWORNIE, rzeczy jak strzelanie, latanie samolotami czy jeżdżenie samochodami to już w ogóle jest nudniejsze niż niekończące się msze roratowe we wczesnej podstawówce*, od biegania po wnętrzach o pokrętnej i skomplikowanej architekturze kręci mi się w głowie i dostaję mdłości, a poza tym od razu się gubię i nie potrafię trafić tam, gdzie chcę. No czyli czapa. Ale "Samorost" mnie tak urzekł grafiką, że przepadłam. I tym, że się nie biega bezładnie z karabinem/mieczem/laserem tylko trzeba troche pokminić (ale tak na luzie) i po prostu cieszyć oko (i ucho, ucho też się cieszy). Bardziej jak interaktywny film, niż gra.

A z resztą se sami zobaczcie, jak ktoś nie zna Amanita Design to tu może sobie wsiąknąć, akurat trochę zajęcia na długie zimne wieczory:

amanita design

 

Szczególnie polecam w "Samoroście" planszę z borsuczą norą :} Ale nic więcej nie powiem.

 

 

* Czyli bite 2 godziny w twardej ławce (jak się przyszło 15 minut przed czasem i miało szczęście) albo na stojąco (wewnątrz jak sardynki, alibo na zewnątrz, na śniegu i mrozie), 2 godziny słuchania listów od jakichś nieznajomych panów do jeszcze bardziej nieznajomych Koryntian (kojarzyli mi sie z kosmitami - Marsjanie, Koryntianie, zielone macki) i innych opowieści dziwnych treści, których kompletnie nie dało się zakumać, ale które trzeba było przetrwać po to, żeby na końcu dostać kwadratowy kawałek białego papierka z kilkoma zagadkowymi, czarnymi kreskami. I nie dało się chytrze przyjść pod koniec mszy, na samo rozdawanie papierków, bo na kościelnej wieży siedziała smoczyca o stu głowach. Głowy były na długich szyjach i zwieszając się w dół do samej ziemi, pilnowaly wrót oraz dziedzińca. Każda głowa dla niepoznaki wyglądała jak siostra zakonna, a ich oczy ciskały płomienie, gotowe spalić grzesznych cwaniaczków na-popiół i na-tychmiast. Przy rozdawaniu papierków smoczyca poddawała każdego skanowaniu twarzy, i jeśli orzekła "A ciebie to ja na mszy nie widziałam" to można było zapomnieć o obrazku. Nic nie pomagały kity że "ale ja stałem na dworze", nie nie, nie z nią takie numery. Ona NAPRAWDĘ każdego pamiętała.

Nigdy nie udało mi się poskładać z tych kwadracików kompletnego Serca Jezusowego Z Koroną Cierniową, Tronu Niebieskiego czy tam innej szopki. Nigdy. Ba, nawet z fundamentami było krucho. Matka, na moje szczęście, nie naciskali ;) i chwała wielka jej za to. A kończący mszę zaśpiew "Idźcie, ofiara skończooonaaa" to do dziś dla mnie symbol końca mąk piekielnych i pojawia mi się w głowie za każdym razem, kiedy kończy się coś nieprzyjemnego. Zaprawdę, dołóżmy do tego jeszcze lekcje religii z mściwymi, złośliwymi katechetkami i siejącymi terror księżami, niekończące się kucie na pamięć tekstów, których nikt z nas nie rozumiał i których nikt nam nigdy nie tłumaczył, odpytywanie o czym była wczorajsza msza szkolna, karty spowiedzi na podpisy kwitujące dostarczenie grzechów i pobranie modlitw pokutnych - no czy oni tak serio myśleli, że takimi praktykami utrzymają dzieci "na łonie"? I, o dziwie nad dziwy, dlaczego dalej tak myślą mimo upływu tylu lat? Ja nie twierdzę absolutnie, że nie ma normalnych księży, podobno są, czasem się słyszy takie legendy. Ale ja trafiłam na samych potłuczonych. Później, w liceum, religia była w szkole i poszłam na nią z braku laku (czyli z braku etyki) ale długo tam nie zabawiłam. Konkretnie do, zdaje się, czwartej lekcji, kiedy to ośmieliłam się wyrazić swoje zdanie o piosenkach puszczanych od tyłu i o rogatym, ogoniastym i kopytnym alter ego Paula McCartneya, tego dobrotliwego spaniela o zapłakanych oczach, żywiącego się jedynie brukwią i to taką, która sama wyskoczyła z ziemi bez brutalnego wyrywania, no i niby ten Paul McCartney ma być odźwiernym Wrót Piekielnych. Dowiedziałam się że jestem bezczelna i mam wyjść. Ja na to że w sumie to bardzo chętnie bo rzeczywiście się zasiedziałam, i tak oto opuściłam bramy raju, obrzucona banem i z kiełkującym zapewne już ogonem. I nawet mi jabłka na tą moją drogę do piekła nie dali.

 

A rogaty McCartney to i tak dzisiaj małe bubu - teraz posłańcy Piekieł zaczynają tak jak trzeba, od najmłodszych, Hello Kitty dla dziewczynek, Gormity dla chłopaków (czy co to tam było, te ekskomunikowane figurki). Idziemy z duchem czasu i wyprzedzamy konkurencję! ;)

Pozdrawiam rogato,

Diabeł.