Gdy za oknem chlapie, pada, grzmi i wieje - dźgnij neurona szpilą, niechaj nie gnuśnieje!

Oto przedstawiam państwu temporalny translokator strumienia świadomości, z funkcją dynamizacji aktywności gnostycznej, kognitywnej i emocyjnej układu neuronalnego:

 

 

 

Urządzenie należy ustawić 40-50 cm od oka (w przypadku półślepych kretów - od oka uzbrojonego w okular lub soczewkę) i otworzyć przednia klapę, odsłaniającą pierwszą tablicę z kodem transmisyjnym. W celu zainicjowania procesu translokacji, nakierować oko na górny lewy róg tablicy, i przesuwać je od lewej do prawej, oraz od góry ku dołowi (może wymagać wstępnego treningu koordynacyjnego). Metodą alternatywną jest przesuwanie urządzenia od prawej do lewej i z góry na dół, przy oku nieruchomym, jest to jednak sposób bardziej skomplikowany, z niezbadanych jeszcze przyczyn powodujący bóle ramion.

 

 

 

Po dotarciu okiem do prawego dolnego rogu pierwszej tablicy, powtarzamy procedurę na drugiej i kolejnych. Po dojściu do końca ostatniej tablicy kodu zamknąć tylną klapę. Proces translokacji powinien w tym momencie zakończyć się samoczynnie, może jednak (a nawet powinien) zostawić trwały ślad w strukturze neuronalnej, cechującej się dużą plastycznością i wysoką zdolnością adaptacji, oraz wynikający ze stymulacji wyżej wymienionych funkcji układu.

 

No czyli po ludzku - fajnie se poczytać trochu.

A skoro już inicjuję szczerą rozmowę o lekturze, to powiem coś, za co pewnie niejeden klub miłośników Świata Dysku by mnie z ochotą zlinczował, ale co jest po prostu może tylko zwykłą głupotą durnego Diabła obcującego na codzień z bytami tak ekstraordynaryjnie wysublimowanymi mentalnie, i o światowym szlifie, jak polny burak zwyczajny (Beta vulgaris). Czasem też cukrowy - ale jednak wciąż burak... (Ha! Czuję w tym zdaniu pewną głębię uniwersalnej prawdy) A więc, uwaga, mówię: nie po drodze mi z Pratchettem... Tak, możecie zacząć na mnie krzyczeć. No po prostu mnie nie wciąga i nudzi. A wychwalany pod niebiosa "Mały Książę" A.d.S.E. to wywołuje u mnie od pierwszej strony czerwony alarm (krew mi oczy zalewa), porównywalny z lekturą np. Paula Coehlo. Więc odkładam, bo grozi drgawkami, krostami na mózgu i wstrząsem anafilaktycznym. A próbowałam, nie raz, żeby nie było, że nie wiem o czym gadam. No. To się wyoutowałam.

A ostatnio siedzę u Tove Jansson. Muminki (znowu. love forever.), "dorosłe" opowiadania i biografia (po raz pierwszy). Bardzo fajnie tak znajdować nici łączące miejsca, postaci i wydarzenia z książek/obrazów z tymi z prawdziwego życia lubianego pisarza/malarza nie? Lubie. A ile ta kobieta potrafi zawrzeć w jednym opowiadaniu, ba, nawet w jednym zdaniu! Tak sobie czytam, i czytam, i czasem nagle robi mi w mózgu tak "klik" i czuję jak mi się coś prostuje (oby nie fałd mózgowy, przebóg!) i rozjaśnia, jak jakiś element, który plątał się zagubiony bez przydziału, wskakuje na swoje miejsce. Tak jakby literki na kartce układały się w kształt foremki do pierniczków, której lekki odcisk dawno już nosi się w środku, tylko nie do końca zdaje się z tego sprawę, no i ta foremka nagle wskakuje w ten ślad i pasuje, i gra, buczy i wycina. No. To tak se czytam i w(y)cinam te pierniczki.

(A do pierniczków piję smołę, czyli "kakauko" w moim wydaniu: 3 czubate łyżeczki najczarniejszego kakao na kubek + skromna łyżeczka cukru. Zawsze tak mam, jak się robi zimno.)

Spytna była, ta Tove. Wiedziała jak ograniczyć ilość słów na papierze, żeby wzbudzić ich strumien w wyobraźni.

I jak ograniczyć w życiu dobra materialne, żeby mieć wszystko. Szacun, panno Jansson, Wielka Kondensatorko. Ja bym nie dała rady bez łazienki z ciepłą wodą, albo bez internetu. Aj, co tam internet, bez chusteczek papierowych bym pewnie po tygodniu wróciła z płaczem.
A jej "wszystko", przypomnijmy, wyglądało tak:

 

 

 

A teraz mały wywiad środowiskowy:

 

 

No cóż, samo życie... A wy? Czym ostatnio dźgaliście neorona? Lub czym dźgacie go obecnie? Czy znajdujecie dość czasu na dźganie?