Czekanie, definicja: spodziewanie się z pewnym napięciem uczuciowym, że coś nastąpi.

Jeżeli być może - być może, może być - ktokolwiek troszeczkę tęskni (z pewnym napięciem uczuciowym) za wycieczkami w buraczane pole, jeśli co rano spogląda w okno z nadzieją, że na parapecie siedzi radosna, różowiutka bulwa z liścikiem w rączce i puka w szybkę oblaną promieniami pięknego wschodu słońca, a jej uśmiech i tak jest jeszcze jaśniejszy i promienniejszy od tego słońca nawet, jeśli komuś brakuje (pewnie nie, ale jeśli jednak) dochodzącego z ekranu laptoka szurania małych, korzonkowych nóżek i idiotycznego, aczkolwiek szczerego i pełnego uroku uśmiechu amarantowych twarzyczek - to niech ten ktoś wie, że jeszcze trochę poczeka...

Albowiem buraczki wszystkie zajęte bardzo, zawodowo i prywatnie wciągnięte przez Diabła w wir przeróżnych prac biurowo-papierkowych. Biegają biedactwa ciągle coś załatwiając, aż im korzonki omdlewają, a poziom azotanów i antocyjanów opada niebezpiecznie. Blade i przemęczone, z wiszącą smętnie przywiędłą nacią, marzą o spokojnym weekendzie (oj, jeszcze nie ten. I nie następny), obiadku zjedzonym bez pośpiechu, kieliszku wina, kąpieli w pachnącej pianie i tym podobnych fantasmagoriach. O zajęciach plastycznych nie mówiac nawet - a nowego materiału drewnianego Szwagierka że Szwagrem tyle nastarczyli! Ahhh!!!

Ogólnie permanentny stan przedzawałowy, co drugiemu buraczkowi stres na stałe się zadomowił w żołądku, inne plam na liściach dostają, a Diabłu o, tak mu oko lata. W dodatku cierpi bóle fizyczne, bo cholerna / felerna racica dostała fizjoterapię i ta fizjoterapia okropecznie boli. W sumie nie spodziewałam się, że aż tak.

Ale nic to. Damy radę. Jeszcze się wytarzamy w jędrnej botwinie, nacieszymy oczy idealną krągłością bulwy, sztachniemy ćwikłą.

 

 

Szkic sytuacyjny

 

 

...................................................................

 

 



Tymczasem elementem komicznym w tym ciągu wydarzeń jakże dramatycznych będzie uprawianie przeze mnie ekscentrycznych ćwiczeń fizycznych na klatce schodowej, pod czujnymi okami sąsiadów lukających zza judaszowych wizjerów.

Skąd we mnie, człowieku z natury raczej asocjalnym, taka nagła potrzeba dawania fantazyjnych pokazów akrobatycznych sąsiedzkiej wspólnocie, zapytacie? A odpowiem:

Otóż racica ma być od dzisiaj codziennie ćwiczona (batem! batem ją!), a nazywa się to fachowo „Exzentrisches Training" ;) Do tej fikuśnej ekwilibrystyki potrzebny jest jeden wyszukany rekwizyt: schodek. A najbliższym mi schodkiem dysponuję właśnie na klatce schodowej, gdzie zza judaszy łypią oka sąsiadów. Ewentualnie przed wejściem na klatkę, ale tam to już w ogóle widownia wielka, i to w dodatku twarzą w twarz, a ja mam wrodzoną nieśmiałość do wystąpień publicznych.

No więc klatka schodowa.

A jak już się tak wybatożę wielce ekscentrycznie (dobrze, że wśród mieszkanców nie ma żadnych nieletnich!) jak przykazano, to w nagrodę mam się zmrozić lodem - 3 razy po 10 minut. No, będzie fajnie.

Ktoś ma pomysł, jak skonstruować w domu stabilny, mocny schodek? Że jak stanę na nim palcami jednej nogi, na krawędzi, bez trzymanki, to on się nie wykopyrtnie, a ja razem z nim?

...................................................................

　

P.S. Dziecko Zpiekłarodem powróciło z wakacji w dalekiej krainie Cipangu. I sposród wielu egotycznych opowieści bardzo utkwiła mi w głowie jedna: że jak się tokijski S-Bahn spóźni - a jeździ co 30 sekund, więc spóźnienie to jest rzędu 3 sekund - to ten pan co siedzi w głośniczku na stacji gorąco przeprasza wszystkich podróżnych za te straszliwe i niedopuszczalne niedogodności, i w jego głosie słychać skruchę totalna i najszczerszy żal.

A po zakończeniu komunikatu z pewnością popełnia rytualne seppuku żeby zmyć tą okrutna plamę na honorze wszystkich pracowników koleji. I zawsze mają wolne miejsca pracy.

A na peronie na ziemi są namalowane takie białe kreski, i wszyscy się przy nich ustawiają w rządku, i jak przyjeżdża pociąg to się zatrzymuje tak, że KAŻDE drzwi wypadają przy takiej białej kresce. I ci ludzie, co wysiadają, wychodzą wężykiem wzdłuż tych, co czekają, i potem ci czekający wchodzą po koleji wężykiem i się nie pchają.

Porównywań z tutejszym S-Bahnem zaniechałam dość szybko, głównie dlatego, że po prostu nie da się ich porównać. Tylko tak mi w głowie brzęczy „Ludzie się NIE PCHAJĄ, nie pchają się, nie pchają..." Toż to bardziej niepojęte niż Ubik...