Wśród nocnej ciszy...

... a także tej wieczornej, jakże rzadkiej niestety (rozrywkowi sąsiedzi posiadający szerokie grono rozrywkowych przyjaciół) oddaję się produkowaniu przejść do alternatywnych wszechświatów...

Myk, myk przez drzwiczki w inny wymiar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wszechświat w stanie surowym.

 

 

 

 

..................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

..................................................................................

 

 

 

 

Niestety często wcale nie lepszy ten inny wymiar... A nawet gorszy...

 

 

Oślepiająco biała bańka światła pęka, zalewa świat kłującą, świdrującą bólem jasnością. Uciekam w głąb mroku, w cień.

Na skraju świadomości - seledynowy błysk. Wiruje, zatacza kręgi, przyciąga. To drzwi, przez które muszę przejść, czy tego chcę, czy nie...

 

i...

 

...wpadam we wszechświaty bez początku i końca, płynę strumieniem niebytu.

Dookoła ciemność usiana płonącymi oczami gwiazd.

 

W dali rozkwitają jasnożółte żyłki błyskawic, pachną cytryną, i cynamonem, i cierpnie od nich język.

Są całkowicie bezgłośne, bo dźwięk tutaj się jeszcze nie narodził.

 

Unoszę się bezszelestnie w morzu drapieżnych galaktyk: spiralnych, zębatych, zygzakowatych, kolczastych.

Sens mają tylko rzeczy pierwotne - sen, ciepło, schronienie. Uciec od burz.

Zwinąć się w kulkę.

 

Naokoło przelewają się eony czasu jak gęsty, tłusty atrament. W ich ciemnych wnętrzach pomarańczowo błyskają sekundy.

 

Dryfuję bezwładnie, bez jakichkolwiek ruchów ciała - tylko tak porosnę powoli gwiezdną łuską, twardym pancerzem chroniącym przed ognistymi kometami.

 

Gdzieś daleko - Ziemia, ale ja jeszcze nie wracam, nie mogę wrócic. Jestem w polu przyciągania dziury czarnej wirującej, na jej linii horyzontu dziwnych zdarzeń. Jest jak w gabinecie luster - to rozciąga mnie tak, że szpiczaste ramiona gwiazd wbijają mi się w skronie, to zmniejsza mnie do rozmiarów atomu i szaleńczo pędzące elektrony obijają się o mnie jak rzucone mocno piłki.

 

Żeby tylko ten pancerz już całkiem wyrósł. Zamknięta w nim jak w kokonie, będę czuć tylko ciche echo zabójczych wybuchów supernowych, tylko lekkie drżenie uderzeń spadających na mnie ogromnych gwiazd. Nie dosięgną mnie karminowe kły i pazury wściekłych galaktyk.

 

Aż w końcu, po godzinach rozlanych w wieki, wszystko się powoli rozpłynie, roztopi w kosmicznym piecu i przygaśnie. I wycieknie z niego nowy zaczątek jaźni, który zaniesie mnie przez seledynowe drzwi zpowrotem w moje ja.

 

 

Statystycznie rzecz biorąc, sporo spośród Was powinno wiedzieć o czym mówi ten tekst. No? Hm?
(Nie sen. Całkiem realne i bardzo niemiłe - choc może pozytywnie inspirować, jak widać ;)

 

 

 

..................................................................................

 

 

 

W nowej "kolekcji" lodów Magnum nie ma ani jednego, A-N-I  J-E-D-N-E-G-O, w ciemnej czekoladzie. Same ohyzdne, słodko-mleczne ulepki.

Czy nie ma już w tym kraju naprawdę żadnej świętości?!

Hiszpanie to są mądrzy ludzie, mają ciemne czekolady z migdałami, i mają ciągle jeszcze Magnum Double Chocolate (ciemnoczekoladowa polewa, pod spodem ciemnoczekoladowa warstwa sosu i w środku czekoladowy lód... ahhh...)

Najsampierw to na brzegu rzeki tej mlecznej usiadłam i zapłakałam, ale dla chcącego - i żarłocznego - nic trudnego, znalazłam więc już nowy target, i to taki, że klękajcie narody. Rożki Mövenpick "Vanilla Chocolate"

O ile lody Mövenpick w pudełkach są okrutnie słodkie i na tym kończy się właściwie ich smak, to te rożki są po prostu czekoladowym niebem w waflu. Jedzcie.

Oraz: drogi pamiętniczku, ja nigdy nie schudnę, gdyż jestem żarłocznym prosięciem.

Nawiązując do tytułu: wśród nocnej ciszy głos się rozchodzi:

Chrum chrum, mlask, ciam, kłłłłiiiiii !