Licho nie śpi.

Tak powiada przysłowie. Bardzo mi go szkoda, bo tak ciągle nie spać to jednak męczące jest straszliwie, robi z mózgu kisiel, i nie bez przyczyny uchodzi w pewnych kręgach za niezwykle skuteczną - acz brutalną - metodę na urabianie i wyciąganie zeznań.

Nie wiem kto tak biedne licho męczy, ale poniższe ryciny świadczą silnie na jego niekorzyść. Proszę tylko spojrzeć, jakie toto biedne rozczochrane, skołtunione, zagubione, łypie tymi małymi oczkami nieobecnymi, jawy od majaków już rozróżnić nie umie.

O, rybę znalazło i nawet nie wie co dalej, zapomniało. Je się to? Z dżemem czy z makaronem? A może się z tego czapkę robi? W kominku pali? Nic. Rybna tabula rasa.

Pewnie ją i tak zaraz zgubi. Albo postawi w losowo wybranym domu na sztorc na półce i do pyska wetknie polne kwiatki.

 

 

 

 

..........................................................

 

To licho weszło w posiadanie korzenia pasternaku, nawet nie pamięta w jaki sposób, nie miało a nagle ma. I zastoju doznało kompletnego („Weszłom ja w posiadanie legalnie czy nie?! Uciekać mi teraz, czy nastawiać zupę?")

A tymczasem chałupa, do spółki ze spiżarką, wzięły nogi za pas i zbiegły. I jak teraz licho biedne do domu trafi? Zakładając oczywiście, że nie zapomni że w ogóle jest lichem i ma dom, bo równie dobrze może zaraz wyhalucynować że jest kasownikiem albo zmywarką i koniecznie musi coś podziurkować albo umyć wszystkie niebieskie talerze.

 

 

 

 

W związku z powyższym chciałabym zaapelować, że jak spotkacie takiego małego rozczochrańca, zagubionego jak dziecko we mgle, to dajcie mu ciepłej herbatki rumiankowej, jakiś kocyk, i pozwólcie pospać. Skorzystają na tym wszyscy. Licho się wyśpi, a my nie będziemy szukać zawieruszonych niebieskich talerzy i pasternaku, ani dziwić się dorszowi ze stokrotkami w pysku, woniejącemu na naszej półce z książkami.

A ja może w końcu znajdę mój poprzedni szkicownik, bo wsiąkł jak kamień w wodę.

..........................................................

A jako drugi temat na dziś, to chciałam poruszyć wątek naszego hitu z poprzedniego posta, to znaczy crumble z rabarbarem, i niejako zaktualizować dane.

A więc. Crumble cudownie wychodzi:

- ze śliwkami (dałam tak 550g, bo 800 to już jednak mi było za dużo)
- z jagodami (jak mrożone, to najpierw rozmrozić i sypnąć więcej cukru trochę)
- z jeżynami, malinami i truskawkami (Kapelusznik zrobiła)
- z jabłkami (sztandarowe podobno na wyspach brytyjskich, twierdzi mRufa i Pieprz)
- z wiśniami (mRufa)
- ze wszystkim (Repo i Pieprz, choć ciekawa jestem jak daleko sięga to „wszystko" i czy jednak bez ryby)
- w zepsutym piekarniku :D (którego posiadaczką jest Cytrynka)

Także widzicie sami. Do tego robi się je w 15 minut i wyjdzie nawet największemu kuchennemu ignorantowi. Marga twierdzi że jej napewno NIE wyjdzie, ale poczekamy, zobaczymy. Niejeden wszak już tak twierdził, wliczając mnie sama.
Tymczasem przyznaję temu crumblowi tytuł Ciasta Roku, i biada temu, kto zechce z nim w szranki stanąć, bo z góry jest skazany na porażkę.
Przynajmniej na razie, no, póki nie przyjdzie jesienna słota i pora na ciasta czekoladowe, gęste i ciężkie, pływające w polewie. Ale to jeeeszcze, jeszcze. Teraz jeszcze poudajemy, że się trochę zdrowiej odżywiamy.

 

To czołem, rogiem i burakiem moi mili, dobrego tygodnia.