Krowa jaka jest, każdy widzi.

Ale w sobotę było zimno! Siedziałam pod kocem na kanapie, jednak nagle 21° po tygodniach z 35-37° to jest szok dla organizmu. Teraz sobie potrafię lepiej wyobrazić, co czują ludzie z Afryki jak tu przyjadą, i dlaczego przy 15° chodzą w zimowych, puchowych kurtkach do kolan. 

W niedzielę znowu cieplej na szczęście, to ponownie wylazłam na balkon z moim warsztacikiem. Taszczę go w tę i we wtę od paru tygodni, no bo skoro takie piękne lato to można malować na balkonie. Więc farbki-pędzelki-szmaty w plastikową miskę na pranie i hop w balkonowy plener.
I zgadnijcie czego szukałam ostatnio przez 15 minut po całym domu zeby poskładać pranie. Podpowiedź: jest plastikowe i zaczyna się na „m“. 
No?

Oczywiście już chciałam zwalać na Borsuka, że wyniósł (choć nie wiem po co) i czyniłam aluzje. Ile ten człowiek ma do mnie cierpliwości, to jest cud boski. Łypie tylko na mnie jak na wariata i spokojnie dalej robi swoje (czyli albo analogowo grzebie przy rowerze, albo digitalnie przy czołgu).
I czeka, aż sama znajdę tą miskę, którą pełną farbek-pedzelków-szmat stawiam codziennie koło balkonu.

I ile wiary we mnie pokłada! Za każdym razem mnie to wzrusza. Na przykład ostatnio pokazuje mi jakieś auto i pyta, czy podobają mi się bardziej takie światła jak ono ma, bo to jest takie auto jak nasze tylko nowsze. 
Czyli założył, że ja wiem, jakie mamy światła w aucie i sobie porównam, ehhh... :)))  Ja, która co i rusz usiłuje wsiadać do cudzych samochodów na parkingu i przynajmniej raz na kwartał próbuje otworzyć drzwi niewłaściwej klatki schodowej. 
[Czy one naprawdę muszą być wszystkie takie same? I auta, i drzwi]
Ale trochę to takie chwytające za serce jednak jest, że wierzy.
No chyba że dla hecy pyta i patrzy jak zareaguję. 

Jednakowoż tnie, piłuje wedle narysowanych przeze mnie kresek i szlifuje drewniane elementy, których ja upiłować nie mam siły, a szlifować cierpliwości (szczerze mówiąc, nienawidzę jak zarazy) A Borsuk mówi, że lubi, jemu się to podoba. No więc dzięki niemu mam zaszczyt przedstawić państwu na przykład krowę, proszę:

Drodzy państwo, oto pierwsza krowa na buraczanym polu. 
Pierwsza krowo, oto drodzy państwo. Jak ładnie zamuczysz to myslę, że będziesz mogła mówić im po imieniu.

Rogi ze starej kopaczki czy tam innego narzędzia ogrodowego. 

Rozbuchane nozdrza.
Głębokie wejrzenie krągłych, niewinnych ócz.

Dzwoneczek - musi być, wiadomo. 

Ogonek: uwielbiam te momenty, kiedy nagle mogę tak celnie wykorzystać jakieś dziwne coś, znalezione na ulicy szmat czasu temu i wetknięte do kieszeni „bo napewno mi się do czegoś przyda“ ! No i sie przydało.

Do krowy akurat farbek nie trzeba było jak widać, ale w przygotowaniu: zastępy anielskie w kwietnych kieckach!

Oraz: nie że się narzucam, ale po prawej jest link do nowego sklepiku na Etsy, dokonało się! Tylko trochę się obawiam, że zginę w tym wielkim oceanie, Etsy to jest jednak ogrom... Więc jakby ktoś miał ochotę i dobrą wolę walnąć linka w swój fejsbuczek czy w inny kanał, to ja z góry bardzo dziekuję. 
Oczywiście wszystko dobrowolnie i na ochotnika, absolutnie nikogo się tu pod pistoletem nie trzyma, zagon buraczany to państwo neutralne jest. 
[Potencjalny wróg zostanie odparty siłą skondensowanego absurdu, a na koniec przywalimy mu w zadek ostrym farmazonem]