A taka tam notka od czapy.

Dzisiaj z okazji, że nie ma żadnej okazji, ani też nie ma siły ni energii żeby ruszyć tym moim ostatnim dychającym jeszcze neuronem (choć wydaje mi się, że rzęzi i dni jego policzone są), przedstawiam państwu tylko Buraka Mariana.

 

 

To jeden z czempionów, no chyba zresztą to widać, co nie. Marian posiada piękny rodowód sięgający prawie-że ogrodów Semiramidy. Dumny ów ród wydał na świat wielu wielkich buraków, w kraju i za granicą.

Przechowywać w ciemnym i chłodnym miejscu, poza zasięgiem kucharzy. Czyścić miękką szczoteczką. Chronić przed wilgocią - nie prać, nie wirować. Nie prasować (chociaż czipsy buraczane ostatnio chciałam kupić, bom ciekawa była, no ale w końcu zwyciężył tradycyjny kartofel).

Szczelili my se razem słitfocie z Marianem. Państwo się przywitają, będzie mu bardzo miło.

 

 

I wspomóżcie mnie słowem ciepłym, albowiem ponieważ cierpię. Przy plakatach na walentynki. A ja i walentynki to ojesssu. Ja jestem na jednym końcu kosmosu, a walentynki na drugim. No dalej się nie da. Ale dziś po pięciu godzinach memłania wyplułam pierwszy znośny (czytaj: nie do wyrzygania kiczowaty i słodki) posterek, więc teraz to już będzie chyba z górki.

To czołem i burakiem.