Przepis na anioła - prezentacja i DIY.

Zacznijmy od składników. Wybieramy się po nie na plażę, albowiem ponieważ anielskie części ciała wypluwa nam do stóp woda. Ale jak ktoś sobie teraz wyobraża, że zbieram po plażach jakieś odprute giry czy skalpy i kompletuję dłonie z pojedyńczych palców wyszarpanych z paszczy rekinom, to go rozczarowac muszę - nie będzie to opowieść z dreszczykiem, chodzi bowiem zaledwie o szczątki pochodzenia roślinnego. Zwykłe, drętwe drewienka, prostackie patyczki. Uwielbiam zbierać po plażach różne takie śmiecie.
(I kamienie!!! Potrafię na urlopie wytachać z plaży i 5 kilo. Znaczy, małżonka nimi objuczam właściwie ;) Patrzy okiem z ukosa, kręci głowa, ale tacha! Znaczy - darzy uczuciem chyba. Mnie, albo te kamerdolce.)

Jedno tylko mi przeszkadza bardzo w tym nadwodnym zbieractwie: inne ludzie. Szczególnie na tych małych plażach, jak w Chorwacji, gdzie jak położy się 10 osób, to już pełno. I zakrywają te wszystkie fajne rzeczy wielkimi ręcznikami, materacami i dmuchanymi krokodylkami. I nic nie widać.
A głupio jakoś tak po prostu podejść i zaglądać ludziom pod krokodylki.

Ale, ale. Gdzie diabeł nie może, tam babę pośle - a ja i baba, i diabeł w jednym. Nic więc dziwnego, żem sprytnam jako lis i zwinnam jako ten Legolas, i mam swoje sposoby, no nie, że "ja tu tylko akurat przechodzę" albo "o, chrupki mi upadły, podniesę, bom człowiek kulturalny". No jestem jak cień. Jak cień w nocy! (Albo tak mi się tylko wydaje. W każdym razie w ryj jeszcze nigdy nie dostałam.)

Przebieg całej akcji najlepiej może wyrazi ten oto utwór:

Cichcem, chyłkiem, myk, myk, myk.

Tyłem, boczkiem, cyk, cyk, cyk.

Hyc - zza koca wzrok z ukosa,

z partyzanta stopa bosa.

Po piachu pełzną kończyny

na tle mej niewinnej miny.

Tu pod ręcznikiem kamyczek,

tam pod wałówką patyczek,

wypatrzy, wyłuska, przesieje,

turysta się nie spodzieje!

No. I tak to w domu leżą wszędzie kamienie, a zapasami drewna mogłabym wspomagać w ciężkich czasach okoliczne bobry - więc postanowiłam coś z tym zrobić. I doszło do wydarzenia bez precedensu (chyba) lub nawet i może blasfemii - diabeł stworzył anioła! I nawet całe ich skrzydlate stadko.

A tu poniżej niebiańskie foty. Tło jest zielone, albowiem to krzesło znaczy łąki i pola elizejskie. Inaczej widzielibyście w tle sajgon i piekielny burd... eee, no ten, lekki nieład. No. A więc do rzeczy:

 

 

 

Tu Serafinek o złotym sercu (tak, wiem że po prawej stronie) i czerwonej kiecce.

 

 

 

 

 

A tutaj sauté. Mój ulubiony, z grzywką z korzonka :) 

(Tak, pompka tu też po prawej. Ale jakoś tak bardziej mi pasuje.

Kto diabłu zabroni?)

 

 

 

 

 

Tu dwóch golasów na chmurce. Skrzydełka z połówek brzoskwiniowych pestek, pięknie obskubanych na gładko przez morze. Obaj są malutcy, ten mniejszy ma może ze 3 cm wzrostu.

 

 

 

 

 

Tutaj następny nudysta, ze złotym lokiem na wyżelowanej grzywce.

 

 

 

 

 

Pragniesz siódmego nieba - zrób je sam!

Opierzony Anielski błogo śpi - jak to w siódmym niebie.

Pierze nie pochodzi z jakiejś tajemniczej morskiej kury,

tylko ze zwykłego rosoła* lądowego, wiejskiego.

 

* Rosół alias Kurokez: copyright by Kanionek, of course.

 

 

 

Egzemplarz naścienny: na złotej chmurce

(z kawałka próchna zaklajstrowanego złotą farbką) płynie przez świetliste przestrzenie kuchennej ściany, zerkając nieco krzywym oczkiem jak to się diabelnie staram wyprodukować w tejże kuchni coś zjadliwego.

 

 

 

 

 

Egzemplarz naścienny numer 2, już z bardziej dopracowanym mejkapem:

 

 

 

 

 

 

I na koniec anioł upadły, też ze starannym mejkapem

(coś chyba był mały melanżyk):

 

 

 

 

 

DIY jest proste jak budowa cepa: patrzysz, które drewienka złożone razem pasują do siebie proporcjami (czyli im więcej ich masz, tym lepiej), tworząc anielski kałdun i skrzydła. Lub ewentualnie jeszcze stylowy obłoczek, co by się miał ziom Endżel czym bujnąć po dzielni na wypasie, nie że tylko wiecznie skrzydła i skrzydła, jak proletariat jaki. Sklejasz wszystko klejem na gorąco, tym takim z pistoletu, malujesz akrylowymi farbami - oczy, nos i usta cienkopisem - i gotowe. Masz swoje własne anielskie zastępy, a nawet siódme niebo na prywatny użytek.

Aha, i jak małżonek akurat rozmawia na skajpie z rodziną, to nie wrzeszcz z przedpokoju "Gdzie jest pistolet?!" szczególnie jak ktoś z rodziny ma, na przykład, słabe serce, albo skłonność do histerii. Ale naprawdę nie mogłam go znaleźć, a jak ja czegoś szukam, to muszę to znaleźć zaraz natychmiast bez zwłoki (bo inaczej padną jakieś zwłoki).

Podsumowując - wpada chyba w kategorię "kicz" (Master-Level?), ale jak przyjemnie czas leci! A jak sie znudzi, albo nie uda, to zawsze można zużyć do opalania kotłów z grzesznikami, buahahahaaa!!!