Co to jest deszczułka - oraz - wizja nowego świata.

 

Oto deszczułka. Leci z niej deszcz, a w kudły zaplątała jej się tęcza.

 

 

 

A tu druga deszczułka, z tęczą w kroplach wody.

 

 

Prognoza na nadchodzący tydzień:

zawieje psotne, deszcze przelotne,

tęcze ulotne, wichury zwrotne,

burze sromotne, gromy łoskotne,
podmuchy furkotne, ulewy błotne,
orkany obrotne, błyskawice lotne,
sztormy żywotne,
miny markotne i buty wilgotne.

 

Doprawdy, zaczynam podejrzewać, że mieszkam w Krainie Deszczowców (czy ona leżała w Europie?) Niedługo z głowy wyrośnie mi parasol...

Tymczasem ...

... porastam mchem i paprocią. Owijam się płaszczem z grzybni, rzucam ku niebu łzawe spojrzenia spod zasłon rzęsy wodnej. W kieszeni rośnie mi skrzyp bagienny, a między palcami - błony pławne. W fałdach ubrania zbiera się torf, na który kapie woda z mokrych włosów.

Sunę przez tatarak i trzcinowe szuwary, którymi porosły ulice, przy każdym ruchu rozlegają się tajemnicze chlupoty i mokre plaśnięcia. Bokami przemykają małe stworzonka o mokrym futerku, zmarzniętych, mokrych łapach i ogonach.

W fosforyzującym blasku glonów zwieszających się z zepsutych latarni usadowiła się babka wodna, kaczeńce powlekły jej zielone spódnice żółtym rzucikiem drobnych kwiatków.

Z wypełnionych wodą dziur w asfalcie wyrasta okragłymi liścmi grążel, zerkają spod niej małe rybki o złotych łuskach. Kapelusze brązowych i rudych grzybów przebijają się pomału przez warstwę opadłych liści, a krople deszczu rozpryskują się na nich w tysiące maleńkich, kulistych luster, powtarzających w nieskończoność obraz tego mokrego świata.

...

Korony drzew rozrosły się nie wiadomo kiedy i splątały ze sobą, zamykając świat w półmroku pełnym szelestów i chichotów. W butach chlupie, nogi zapadają się w spulchnioną ziemię, korzenie owijają sie dookoła łydek... Rosiczki wpatrują się we mnie swoimi okrągłymi, lepkimi oczami, we włosy wplątał się bluszcz... W dziuplach drzew też świecą zimnym blaskiem jakieś oczy, na twarzy czuję pióra przelatującego bezgłośnie ptaka. Coś ociera się o nogi, zimno i ślisko, i wskakuje z chlupotem do kałuży obok. Tylko pojedyńcze promienie słońca przebijają liściasty strop, w ich świetle widać wirujące chmury nasion i pyłków, i widać w nich też, że świat już nigdy nie będzie taki sam...

Niezapominajki śmieją mi się prosto w twarz. To co jest, będzie zapomniane. Wszystko.

 

Nowe życie wyjdzie z mroku.