Pierwiastek zwierzęcy w życiu prywatnym i zawodowym.

Jakby wziąć największą ofiarę przemysłu:

- fryzjerskiego (biało-żółte, spalone kudły)
- kosmetycznego (rzęsy z futra, szpachla odporna na promieniowanie, jad kobry i ogień)
- solaryjnego (grilowana marchew)
- oraz odzieżowego (ah te nieśmiertelne pantery, tygrysy i futerka!)

...i połączyć je w jedno, a do tego:

- zawiesić na tej hybrydzie torbiszcze inspirowane subtelnym stylem Hiszpańskiej Inkwizycji (wywrócona na lewą stronę Żelazna Dziewica)
- wetknąć w obówie ilością bez sensu poprzyczepianych klamerek przypominające mini-suszarkę na pranie w wersji "to go"
- a na sam koniec ponadziewać  ten twór szpiczastymi jak igły, długimi szponami z plastiku o kolorze dobrze odmoczonego, bladożółtego i półprzezroczystego już topielca,

to wypisz wymaluj mamy panią, która stała obok mnie w autobusie.

 

Ręką z tymi ohydnymi szponami trzymała się rurki przed moja twarzą, i przysięgam takich wrażeń estetycznych to nie doświadczył nawet sam Geralt z Rivii podczas swojego tête-à-tête ze strzygą w krypcie zamku króla Foltesta. Emocje za to przeżyłam podobne, bo też się obawiałam, że mi rozora szyję tymi brzytwami na palcach, i w duchu cichutko upraszałam los, żeby nie kazał kierowcy ostro skręcać ani, niedajbogu, gwałtownie hamować. Odsunąć się nie było gdzie, bo odkąd w prezencie na nowy rok dostaliśmy od miasta nowy rozkład jazdy po kuracji odchudzającej, to w autobusach znacznie zbliżyliśmy się do siebie. Zacieśniliśmy, chcąc nie chcąc, kontakty współpasażerskie no i nijak nie umiemy ich rozszczelnić.

I niech się każdy ubiera jak chce i smaruje twarz czym tylko mu (jej) się podoba, mi to w ogóle nie przeszkadza - ale tak z pękiem obnażonych noży po ulicy chodzić, to jednak powinno być jakoś uregulowane prawnie, albo coś...

Panie Sapkowski, pan słyszy? Jakby jeszcze pana kiedyś naszła ochota na opowiadania o wiedźmaku ze starych, dobrych czasów (zawsze chętnie przyjmiemy!) to proszę dla inspiracji przejechać się kilka razy komunikacją publiczną, a tomik o straszliwych potworach napisze się sam.

Choć możliwe, że to właśnie ztąd wziął się wiedźmin.

Oprócz tego ten dzień był całkiem przyjemny, bo w pracy całą szychtę szukałam pasujących zdjęć, a potrzebowałam - teraz czytajcie i zazdrośćcie, haha! - psich, poczciwych mord, misiów-pysiów nosków brązowych i czarnych, puci-puci różowiótkich brzuszków, puchatego szczęścia na kudłatych łapkach, zacnych futrzatych kałdunków o pozytywnym ładunku emocjonalnym. I mogłam godzinami gapić się na takie foty, wybierać, przebierać, i jeszcze mi za to zapłacono :D

Czasami ta praca ma jednak dobre strony.

Ale jak się tak człowiek cały dzień mentalnie tarza w słodkim lukrze, a potem ktoś mu nagle przystawia sztylet do gardła (i żeby to jeden! i żeby to mentalnie!) to wiecie, jaki to jest kontrast?!

No. Spory.

.............................................

A internety przywiodły do mnie kogoś, kto wpisał "W piątki latam na miotle".

Irena serdecznie tego kogoś pozdrawia i prosi przekazać, żeby nie wsiadał na promilach, bo gołębie sie płoszą i potem bardziej ten... tego... niszczą elewacje zabytkowych kamienic.

............................................

I na koniec rybka, ale nieco inna, niż zwykle ;)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Całe życie bazgrolę jak kura pazurem - a tu nagle się okazuje, że umiem w miarę ładnie pisać!

Niezwykle byłam zaskoczona. Okazało się, że jak piszę powoli, to mi wychodzi.

Aczkolwiek niekoniecznie bezbłędnie:

Nowy gwiazdozbiór - Wodnik z Bykiem.