O akrylowych źródłach, czyli skąd się biorą złote rybki.

A kuku, poniedziałek!
Dziś będzie o kolorach, a raczej o ich braku (jak to w poniedziałek, jak oczy jeszcze nie do końca otwarte). Bo czasem tak se patrzę na te moje łobrazki i myślę "kobieto, toż to wygląda, jakby ci z kranu w kuchni złota i czarna farbka leciała, i próbujesz coś z nimi zrobić, coby się nie zmarnowały. Takie śliczne kolorowe ludzie malują, a ty tylko czarne i czarne. I w kółko ryby i ryby, a one złote i złote, i życzeń nawet lebiegi nie spełniają, popsute wszystkie są! Co ty tak? Dlaczego?"

No właśnie. A że ja lubię dociekać dlaczego, to se siadłam, ciekłam, ciekłam, (miskę podstawiłam, szkoda kanapy) i dociekłam. Dociekłam głęboko do dna mego rogatego, czarnego serduszka ♥, gdzie wiecznym ogniem płonie spiritus movens tej ciemnej obsesji. Przymknęłam oko jedno, do drugiego przyłożyłam pryzmat - i mam. Analiza widmowa płomienia wykazała następujące jego części składowe: włóczenie się nocami po lasach i polach, jak wilkołak jaki, jarmarczne pierścionki oraz Jan Krystian syn Andrzeja.

A dokładniej, to tak:

1. Włóczenie.

Zawsze lubiłam patrzeć w nocne niebo, bo im dłużej się patrzy, tym więcej gwiazd się widzi. Przesiadywało się swego czasu nocami w lesie, na takiej jednej polance. Najpierw było ognisko, a potem jak już w końcu samo gasło, to leżałam owinięta w koc i patrzyłam na dogasający żar i na gwiazdy właśnie. A jak się potem wracało do domu, to wzdłuż ścieżki w gąszczu było mnóstwo świetlików, jakby gwiazdy powpadały w krzaki i nie umiały się wyplątać. Niektóre egzemplarze miały wyższe ambicje i latały na wysokości nawet 2-3 metrów. Więc sobie państwo przedstawią: czarna noc, nic nie widać, tylko dookoła te świecące maleństwa. Wielka Galaktyka Świetlicza.

Albo siedzieliśmy na nieużywanym zbytnio moście nad rzeką, daleko od spółdzielczych osiedli mieszkaniowych, i czekaliśmy na wschód księżyca, i on wyłaził spod ziemi taki wielki i złoty na czarnym niebie.

Może dlatego czarna farba mnie tak uspokaja, w lekko hipnotyczny trans wprowadza. Siedzi Diabeł wtedy cicho, grzecznie (ogień piekielny, szalejący w porożu, blednie i przygasa), skrobie pędzelkiem, poziom agresji maleje do zera... Coś jak ten wioskowy głupek, z wyrazem bezbrzeżnego szczęścia na twarzy głaszczący kawałek aksamitu.

Ta lśniąca, głęboko-czarna, jednolita powierzchnia, w pierwszych sekundach, zanim wyschnie, jest jak bezdenne, miękkie jezioro, aż chciałoby się wskoczyć, jak w kosmiczną czarną dziurę, i zobaczyć co jest po drugiej stronie. Kiedyś miałam taki filmik, jak japoński mistrz rękodzieła pokrywa pudełko czarną laką. Mogłam oglądać w kółko i 10 razy. (Kiwając się w przód i w tył i tęsknie popiskując). Często gapię się na linię, którą zostawia pędzel, zamiast na to gdzie ten pędzel wędruje, i potem na przykład jakaś ryba nieplanowo zmienia profil, skała ulega akrylowej erozji, albo mała wysepka znika w akrylowym oceanie. Ale co tam, grunt że fajnie jest, no nie.

 

 

Wielkie Ryby i Meduza Jolanta.

 

 

2. Jarmarczny kicz.

Jednym z moich najwyraźniejszych wspomnień z dzieciństwa są przykościelne stragany odpustowe. Były one wtedy jak kolorowy, bajkowy Sezam nie z tego świata, jakby wyskakiwały nagle z jakiegoś magicznego portalu prosto w tą naszą szaroburą codzienność.

Sezam lądował zawsze rano, na przykurzonym placyku koło kościoła, klekocząc metalowymi rurkami straganów, rzężąc zardzewiałymi sprężynami polowych łóżek i łopocząc zasłonami z kraciastej ceraty. Gdy opadał kurz, rozwierały się czarodziejskie wrota z plandek i cynfolii skleconych nylonowym sznurkiem, a małoletniemu pospólstwu z grzywkami odświętnie przyczesanymi na mokro ukazywał się jarmarczny raj z polietylenu i celuloidu, zjawiskowy skarbiec pełen trocin owiniętych w pazłotko, gumowych mieczy, cembletek z dreszczykiem, diabełków z językiem, pierścieni złotszych od złota, naszyjników z plastikowymi rubinami, i cały kalejdoskop innych cudownych substytutów mieniących się fałszywym blaskiem zasilanym sprytnie spod straganu płaską bateryjką R12. Oczywiście jak się już udało dopchać do krawędzi straganu, bo najpierw to z poziomu swojego metr dziesięć czy tam dwajścia widziało się tylko las tyłków, obleczonych w nylon i krepinę.

W kazdym razie od tego mi chyba została ta zajawka na złotą farbkę.

Jak umrę, owińcie mnie w pazłotko.

3. Jan Krystian syn Andrzeja i duńskie pół ryby-pół baby.

Czyli H. Ch. Andersen i Mała Syrenka. Pal licho wielką miłość, księcia i rytualne poświęcenie części ciała w imię uczuć (wątki miłosne nawet za dziecka mnie nudziły), ale to zakończenie! Zakończenie proszę państwa, jak syrenka skacze, zamienia się w morską pianę, a następnie wraz z "tysiącami pięknych, przezroczystych istot" w pierwszych promieniach słońca wznosi się w niebo, też oczywiście jako ten cały tam duszek - noooo, pozamiatane. Fontanny łez. Strumienie, kaskady. Rzeki. Wodospady, wodogrzmoty. Do tego stopnia, że chciało mi się płakać na sam widok książki :) (zbiór bajek w zwykłej, burej oprawie)
I na zawsze została mi wypalona w mózgu wizja morskich głębin spójnie połączonych z kosmosem.

Wielkie Ryby i nadchodząca noc.

No i tak to. Dziwna ta natura ludzka, co? Wszystko pokroi, pomiesza, zagniecie w jedno ciasto, i nigdy nie wiadomo, co się z tego upiecze. U mnie wyszła, między innymi, ryba w kosmicznym sosie. Oprócz tego, to jeszcze na przyklad:

 

- niekompatybilność zwojów mózgowych z ciągami liczbowymi, nawet tymi czterocyfrowymi (zmieniałam już wszelkie karty bankowe i kredytowe, bo zapomniałam PINu. Nie mówiąc o PINie w telefonie.)

- aspołeczność (jak widzę ludzi, to - jak się da - uciekam)

- awersja do telefonu (jak słyszę telefon, to - jak się da - uciekam)

- używanie niewłaściwych słów bez sensu (w sensie, ze zamiast "Muszę pokroić cukinię do ryżu" mówię "Muszę pokroić dachówkę do ryżu" i pojęcia nie mam dlaczego)

- myślenie dwutorowe, czyli wbijanie sobie samej gwoździa (na przykład wiem, że na drugi dzień jest wolne, święto, i wszystkie sklepy zamknięte, ale jednocześnie planuje, ze pojadę jutro w końcu po mój Jedyny Słuszny Płyn do Kąpieli. Albo zaklepywanie dwóch terminów w tym samym dniu i o tej samej godzinie.)

- i mnóstwo innych, równie przydatnych w życiu, rzeczy.

P.S. A pamiętacie te stare breloczki, taką metalową rybkę, bardzo giętką i z "prawdziwymi" łuskami? Ah, to bylo COŚ. Niestety, zaginęła mi w pomroce dziejów :( Srebrna była. Większość była srebrna, ale niektórzy mieli złote, i zaprawdę powiadam wam, nie istniało wtedy nic piękniejszego.