Teatr paranoiczno-iluzoryczny "Pod powieką" przedstawia: Dokąd lecą myśli wypuszczone w kosmos i co się dzieje z wyśnionymi snami.

Za siedmioma gwiazdami, za siedmioma światami, otwieram okno na nocne niebo. Ze szklanką herbaty siadam na parapecie, wzrok wpuszczam w nieskończone meandry czarnej, cichej wieczności. Łyżeczką wyławiam z niej kilka gorących gwiazd i wrzucam sobie do herbaty, żeby za szybko nie wystygła. Odkrajam, jak ze śmietankowego tortu, kawałek okrągłego księżyca. Kładę na talerzu, razem z wiśniami z ogrodu, który może kiedyś będę miała.

Nie mam też kota, który właśnie znalazł na podłodze jedną gwiazdę, chyba upuściłam ją niechcąco. Przypaliła mu wąsy, więc obrażony usiadł w oknie i coś bacznie obserwuje. Może coś, co tylko koty umieją zobaczyć? Sny właśnie śnione? Marzenia porzucone? Myśli uwolnione? A może psa sąsiadów, bo kto tam wie te koty.

Mieszam herbatę łyżeczką, gwiazdy wirują w szklance jak złote iskierki z ogniska, przy którym ktoś kiedyś siedział, jak ja teraz przy herbacie siedzę, i wymyślił ten świat.

Dookoła za ciemnymi oknami śpią ludzie, psy, kaktusy na parapetach i splątane szaliki w szufladach. Sny sączą się powoli po pokojach jak wstęgi mgły, i wylatują przez uchylone okna. Na zewnątrz łączą się z innymi snami − ludzi, kotów, ptaków, drzew, kwiatów, i powoli lecą wysoko, daleko, do gwiazd, gdzie początek wszystkiego.

Z ognia w prawiecznym piecu wszechświata nieprzerwanie wylewają się nowe światy, migocząc na ciemnym niebie jak okruchy złota. Mgławice rozkładają nad nimi swoje kłębiaste skrzydła uplecione z naszych snów.

Z mojego okna wyciągam ręke do gwiazd. Może gdzieś tam, po drugiej stronie tej miękkiej ciemności, ktoś inny też rękę wyciąga? Ogon siedzącego obok mnie kota musnął mnie w ramię. A może to wcale nie był koci ogon?