Tajemnica czarnego wąsika.

Szanowna publiczności! Drodzy goście z kraju i ze świata! Cokolwiek w tej chwili robicie - zaniechajcie! Skierujcie oczy, uszy, czułki i inne narządy zmysłów wszelakich na tę tutaj skromną scenę na nadmorskim molo! Albowiem przed państwem absolutna sensacja! Prześwietny, przewyborny, przepyszny rarytas! Widowisko wspaniałe, wybitne i wyjątkowe, jak nie zobaczycie na własne oczy - to nie uwierzycie.

O tym nie słyszała nawet sąsiadka spod czwórki - na tę wieść odpadną jej uszy! Nie widział tego nawet wszechwidzący pan Krzysiu z warzywniaka przy skwerku - patrzeć tylko jak zzielenieje i padnie między karafioły! Przyprowadźcie dzieci i starców, mądrych i głupich, zdrowych, chorych i pokurczonych! Co macie zrobić dzisiaj, odłóżcie na jutro, bo powtórki nie będzie!

 

A teraz skończmy z tym marketingiem, toż prawdziwa sztuka obroni się sama!

Oto przed państwem słynna i wysoko ceniona na arenie międzynarodowej mistrzowska grupa hiszpańskich śledzi-akrobatów

 

LOS CHICOS SALADOS

 

w składzie:

 

 

Benito

 

 

Carlito

 

 

Juanito

 

 

 

oraz lider, założyciel, opoka i podpora tej fantastycznej grupy

Eugenio-Léon de Mendoza "el Hierro" Garcia de la Fuerte!!!

 

...ah, proszę państwa, czy te słone krople to morska woda czy pot z ciał artystów?

 

W powietrzu śmigają srebrzyste łuski, od patrzenia na karkołomne, podniebne salta i piruety kręci się w głowie, oczy otwierają się z wrażenia tak szeroko, że o mało nie wypadną! Mięśnie artystów i nerwy publiczności napięte jak postronki! Zapomniane torebki z pop cornem wypadają ze spoconych dłoni, bąbelki już dawno uciekły z butelek i kubków z colą. Tak, to jest prawdziwie powalające widowisko, to się nazywa magnes na publiczność!

A teraz, jak przystało, trochę " celebrity gossip"...

Plotka głosi, jakoby przydomek "el Hierro"* Eugenio-Léon zdobył po spektakularnej ucieczce ze szponów głodnego stada Homo sapiens. I była to ucieczka nie tyle nawet z rybackiej sieci, co z rozżarzonego żelaza grilowej kratki! Odzyskawszy mianowicie na owej kratce przytomność po brutalnym połowie, błyskawicznie oszacował sytuację i dzięki swoim niesamowicie wyćwiczonym mięśniom brzuszno-ogonowym (rezultat żelaznej woli, żelaznej diety i żelaznego grafiku ćwiczen), wybił się z całych sił pokonując ból, grawitację i kleistość marynaty koperkowej, wszedł w piękny lot po szerokim łuku godny samego Sokoła (!) Millenium z niedościgłym Hanem Solo przy sterach**, i nie bacząc na ścigające go niczym lasery spojrzenia głodnych sapiensów, przeleciał nad ich głowami i dotarł do bezpiecznej przestrzeni powietrznej nad zbiornikiem wodnym. Tam, wietrząc już zwycięstwo, wykonał z radości podręcznikowe dwa salta i trzy i pół śruby, zanurzył się, i nie czekając na oklaski odpłynął, by znów cieszyć się życiem wolnego śledzia.

Wszystko to podobno z pobliskich szuwarów obserwowała grupa żab moczarowych (Rana arvalis), którym z wrażenia opadły kopary tak, że muchy popłakały się ze śmiechu, i klepiąc się nawzajem po pleckach układały z sosnowych igieł na wywalonych żabich jęzorach "Żaby do piachu!" "Żądamy Republiki Muszej!" i tym podobne wywrotowe hasła. Jak w końcu żaby z powrotem domknęły japy, zrolowały języki i wypluły igliwie, od razu rozrechotały tą sensacyjną historię na całą okolicę, bo żadna żaba nie wytrzyma długo z zamkniętą japą.

A Eugenio-Léon, jak widać, żyje długo i szczęśliwie, i robi karierę. I tylko nieliczni wiedzą, jakie blizny po grilowej kratce skrywa czarny wąsik i kostium w biało-różowe pasy...

* Żelazny

** choć tak właściwie to nigdy nie solo, bo z Czubakiem. A potem to z Lejom i Lukiem.

I jeszcze przypomnijmy imprezy pokrewne, a co, jak szaleć - to szaleć:

Podwieczorek na żółtym wielorybie.

After-Party.

Enjoy!
Diabeł