Kto rano wstaje, ten niech lepiej milczy.

Na ognie piekielne i czarne szatany, ale bym walnęła! Borze mój szumiący... O włos mnie ominęło faux-pas sezonu, Złoty Baran za gafę stulecia...

A było tak.

Przychodzi kolega do pracy, co oczywiście odbywa się rano, kiedy czlowiek (znaczy się ja) zaspany jeszcze i nieprzytomny - jak wiadomo kto rano wstaje, ten się nie wysypia. No więc wchodzi tenże kolo do biura i oznajmia, że oto bocian mu po raz drugi pobłogosławił, pole kapusty obrodziło, i że plony w październiku.

A że ja istota prosta jestem, jak ameba czy inna euglena, i często oceniam świat "pod siebie" czyli przykładam do ludzi swoją miarę, to w mózgu zapaliła mi się momentalnie czerwona lampka, i alarm zaczął syrenim głosem wyć "O cholera jasna!!! No to przewalone! I co teraz?!"

I ust mych korale już-już chciały te słowa wykrzyknąć, ale jednak sobie przypomniałam, że jestem w Niemczech i tu trzeba po niemiecku, więc potrzebowałam tej milisekundy, żeby się lingwistycznie przestawić (rano to wcale nie takie oczywiste). I ta milisekunda uratowała mój honor, gdyż wtedy właśnie neuron jeden z drugim, skoro już obudzony i wywołany do odpowiedzi, wziął i otworzył podręcznik na stronie "Relacje w społeczeństwie, ogólnie przyjęte za poprawne, a tobie baranie, obce", skonsultował planowaną przez durnego Diabła wypowiedź i szybciutko skorygował na taką bardziej socjalnie akceptowalną. I na dużej kartce z bloku A3 napisał czerwonym markerem, wielkimi wołami (żebym nie przeoczyła) "Kobieto, weź się ocknij, przecież on się cieszy raczej, zareaguj tak, jak na DOBRĄ wiadomość. Wykonać, rozkaz!" No.

Ufff! Pot mnie normalnie oblał zimny i gorący, ale udało się! Pogratulowałam serdecznie (koledze na głos a sobie w myślach) i odetchnęłam z ulgą.

Mam nadzieję, że nie zdążył dostrzec tej paniki i przerażenia w moich oczach na początku...

Nie żebym miała coś przeciwko dzieciom, absolutnie nie! A idźcie i rozmnażajcie się, skoro chcecie. Fajne takie puci-puci, zeżre glizdę, pośmieje się z własnej czkawki, ale nowy niemowlak w tym wieku (bo kolega też w tym wieku prawie, no jakoś 3 mniej ma na liczniku niż ja) wydaje mi się kawałkiem chleba tak ciężkim, że Syzyf ze swoim kamyczkiem to śmieszny jest po prostu. Co kto lubi, jasne, ale ja nie dałabym rady. Nie teraz już, nie, nie, nie. I jeszcze raz nie.

No i dlatego ten alarm i panika. Normalnie jakiś mój diabeł-stróż chyba nade mną czuwał, i w porę opanował sytuację. Bo by było troszeczkę niezręcznie chyba, co?

 

..................................................

 

　

A w związku z opisanymi poprzednim razem niekorzystnymi okolicznościami narosłymi przez zimę w okolicach talii (bo przez tą racicę cholerną zepsutą ledwo co łaziłam przez pół roku i dalej jeszcze nie jest całkiem słodko), no więc w związku z tym nażarłam się lodów.
A nawet popełniłam ten niecny uczynek trzykrotnie, co raczej chyba wyklucza zbrodnię w afekcie. (Więc nie będzie złagodzenia wyroku)

Oraz jeszcze w piątek doprawiłam naleśnikami. (To już dożywocie)

 

Tak, to ma sens, wiem.

I pewnie nażrę się jeszcze raz tych lodów, bo jeszcze zostały. Czekoladowe Langnese. Daje się do nich borówki i pokrojone truskawki, sypie prażonych migdałów i ze 2 łyżeczki czarnego kakao (bo kupne lody czekoladowe są zawsze za mało czekoladowe). I się je.

Udając, że się nie widzi portretu Niedźwiedzia Adalberta O Wymownym Spojrzeniu leżącego obok.

 

 

 

I że urodziny Dziecka Zpiekłarodem to doskonałe usprawiedliwienie na tego rodzaju ekscesy.

(Świętuję już zatem drugi tydzień.)

Ja się chyba po prostu nie nadaję na żadnego rodzaju diety. Za słaba jest ma silna wola, słania się niebożątko na wiotkich, cienkich nóżkach i mdleje co chwila...

(Ale jak przychodzi wyjść na plażę to ja mam ochotę zemdleć, choć moje nóżki wcale a wcale nie takie wiotkie i cienkie)
Jak nie zjem tego, na co mam ochotę, to się nażrę tonę zamienników - które teoretycznie mają być zdrowsze i mniej kaloryczne i zaspokoić głód "tej" rzeczy - i bilans wychodzi jeszcze gorszy.
A na końcu I TAK zjem tego loda czy czekoladę czy tam coś. I wtedy bilans już całkiem pada, traci przytomność, sens i wiarę w Diabła. A potem wstaje i wychodzi, trzaskając drzwiami. I zostaję sama z tymi pokusami. I wiadomo, co się potem dzieje.
No i tak to.

A tak z kulinariów to absolutnie mnie opętało aktualnie curry. Taka "currynt" obsession. No to przynajmniej zdrowe, nie? Kurkuma, warzywka, te sprawy. I wiecie co, pyszne jest z kaszą pęczak, nawet lepsze niż z ryżem. Orient wchodzi pod słowiańską strzechę. Czy to jest ta kuchnia fusion? Diabeł Piast Kołodziej wkłada zwiewne sari i dzwoneczki i oddaje się ekstatycznym tańcom bollywoodu w kurnej chacie wypełnionej egzotycznych zapachami...

No i wspaniale pasuje z cieciorką to curry (u nas się zawsze mówiło cieciorka, nie ciecierzyca) a ja uwielbiam cieciorkę. Oraz zielony groszek ze słoika uwielbiam. Dlatego w niedzielę do zupy miał wejść cały słoik, ale weszła tylko połowa.
(Podwójne dożywocie)

 

 

 

Pozdrawiam słodziutko.

]:-*

*********** APDEJT ***********

A więc NALEŚNIKI Á LA DIABEŁ:

Wiecie jakie to są takie zestawy trzech plastikowych misek kuchennych? Na pewno wiecie.

No to bierzemy tą największą (2,5 litra, zdaje się) i wbijamy tam 7-8 jajców.

Miksujemy ze szczyptą soli.

Potem bierzemy mąkę, mleko i wodę i na zasadzie "trochę tego, trochę tego" robimy pełną michę rzadkiego ciasta (poziom ciasta tak 3-4 cm od krawedzi miski). Nie zapominając o oleju albo oliwie, wlewamy tak "ziuuuu" trochę do tego ciasta też.

No sorry, ale ja nigdy nic nie mierzę, wszystko robię na oko.

I to wszystko.

Smażymy cieniutkie naleśniki na suchej i bardzo gorącej patelni, dosłownie pół minutki z pierwszej strony, a z drugiej strony to nawet krócej.

Otrzymujemy sporą stertę elastycznych i mięciutkich naleśników, dobrych też na drugi dzień, jeśli zostaną (tylko owinąć folią na noc, bo wyschną).

A potem to tak:

 

- ciepłego jeszcze naleśniora smarujemy Nutellą

- nakładamy trochę rozgniecionego widelcem, dojrzałego banana

- sypiemy troszkę siekanych i uprażonych na suchej patelni migdałów - ale koniecznie już wystygniętych, inaczej nie będą chrupiące, tylko gumowate

- zwijamy w rulon albo składamy w kopertkę dowolnego kształtu

- na talerz sypiemy sobie pokrojonych truskawek, albo kiwi, albo jagód (nie pokrojonych oczywiście, no chyba że ktoś bardzo chce)

- wpychamy w siebie, ile się zmieści, a łzy wzruszenia ciekną nam po polikach. Długoletnie doświadczenie na wielu obiektach pokazuje, że w momencie, kiedy pewni jesteśmy, że zaraz pękniemy, i że więcej nie damy rady - z reguły mieścimy jeszcze jednego. Ale to już naprawdę ostatni.

- kładziemy się na kanapie i leżymy sztywni i wyprostowani jak wypchany krokodyl, bo o wszelkim ruchu można zapomnieć na przynajmniej 15 minut.

Plus dodatkowy: do wieczora w całym domu pachnie prażonymi migdałami - a to jest piękne.