Nie wiem jaki tytuł, nie mam na to siły, czy zawsze musi być tytuł?!

Spadek Mocy wyczuwam ja, moi młodzi padawani! (padawanowie?)... Cóż robić w takich przypadkach? Ano podłączyć się pod kogoś, kto Mocy ma dużo, i podessać trochę. Taka Małgosia Południak na przykład, oooohoho, to jest taki człowiek, co zawsze ma Moc! Moc tworzenia obrazów za pomocą kilku słów. Te obrazy malują się człowiekowi w głowie jak czyta, wyskakują z niczego, niespodzianie i czasem z taką siłą, że człowiek (czyli w tym przypadku ja) musi od razu narysować skromną tego obrazu namiastkę chociaż, musi bo się udusi!

 

 

 

 

 

 

 

　

Z wiersza "Chwilę zatrzymane w porę" (Chciałam dać link do całego wiersza na blogu, Margo, ale nie mogłam znaleźć! Dlatego tak tylko niereprezentacyjnie ołówkiem wypisany Fragment)

Edit:  Link do wiersza  >>TUTAJ<<


 

I tak sobie człowiek (czyli ja) maluje i się upaja. Dobrze mieć taką Małgosię w zanadrzu! ;)

　

Tutaj wiosna i srebrni ptacy niby się pokazali na chwilę, nawet był jeden taki dzień, w którym było mi za ciepło w moim zimowym outficie (2 podkoszulki, 2 bluzki, sweter z poczwórnej warstwy sierści yaka, kurtka pozwalającą na zdobycie Antarktydy). Ale teraz świat znowu spleśniał i zszarzał, mózg też od tego pleśnieje. Chlupie mi w czaszce. Miasto jest brzydkie i śmierdzące.

Padam na ryj, ledwo jarzę o co kaman, gdyż oprócz tej nastrajającej do samobójstwa przez nieobudzenie się aury, to komunikacja miejska zorganizowała nam taką miejską grę - codzienną zabawę w "gorące krzesełka" czyli: zrobili mi na trasie praca-dom 2 remonty, i muszę się 6 razy po drodze przesiadać, czyli jadę SIEDMIOMA środkami transportu w każdą stronę (z krzesełka na krzesełko, hop hop).

I jeszcze kawał z buta muszę - rano wypada to na samym końcu tej podróży, co jest istnym strzałem w kolano od losu, mam ochotę położyć się gdzieś w krzakach i już nie wstać, ale za zimno jest. Trwa owa podróż 2 bite godziny. Jak docieram wreszcie do biurka, to siadam i na nic nie mam siły, a tu pracować trzeba, myszką machać, magiczne zaklęcia na klawiaturze wystukiwać.

A dziś rano w pewnym momencie tej Odyseji to stanęłam na środku jakiegoś placyku przed stacją i się zacukałam wielce, bo nagle kompletnie nie wiedziałam, gdzie ja właściwie jestem, na którym etapie, na co ja się mam teraz przesiąść i w którym to coś ma jechać kierunku. (Czy te syreny już były dziś? Czy mam linę żeby przywiązać się do masztu krzesełka ? Beczkę wina do upojenia złego cyklopa?)

Kalina twierdzi, że taka wyprawa w ramach pracy to właściwie delegacja, i ja myślę, że ma rację.

Jeden objazd ma trwać (planowo) do 19.03. a drugi do 26.03. A jak znam tutejszych Mistrzów Planowania, to będzie obsuwa.

Ostatnia rozbudowa jednej stacji na mojej trasie trwała 3 lata. Rozbudowa polegała na tym, żeby połączyć 2 perony, na które przedtem z jednego na drugi trzeba było latać schodami i na około. Żeby je połączyć, trzeba było przebić się przez jedną ścianę, która bezczelnie stała między nimi. A jak wiadomo, jest to wielce skomplikowane przedsięwzięcie, zburzenie takiej ściany, co nie. 3 lata to pewnie pestka, powinniśmy się cieszyć.

Więc nie robię sobie wielkich nadzieji na te terminy teraz. Byleby obsuwa nie była taka, jak przy berlińskim lotnisku albo hamburskiej filharmonii...

　

.......... a tu wypunktujemy 8 godzin pracy, polegającej na niezapadnięciu w katatonię .............

Po robocie, wraz z wkurw... radosnym tłumem znowu uczestniczę w partyjce "gorących krzesełek", potem szybkie zakupy, obiad, i jest godzina 19 i nareszcie mogę.... no? Odpocząć? (Przypominam że wstaję o 4.55) ??? Aaaahaha, gdzie tam, wtedy zaczynam ćwiczenia racicy, których mam już zadane dosyć dużo - bo jest lepiej, więc mam robić dużo ćwiczeń żeby było jeszcze lepiej, a kiedyś w końcu może i w miarę dobrze nawet.

To są takie różne ciekawe czynności, że np. zakłada się na stopy worki na śmieci (tyle że lepiej wziąć takie bez śmieci) i tymi ofoliowanymi kończynami wykonuje się po dywanie dalekosiężne ruchy ślizgowo-posuwiste. Coś jak te wczesne tańce disco, co to tyle śmiesznych filmików w internetach jest.

Albo rzucam się na ścianę z wyskoku, i to całymi seriami! Ale hamuję rękami i się odbijam, spokojnie, nie walę jej z barana, chodzi o ten wyskok. Ciekawe czy któryś z sąsiadów znaprzeciwka już to widział przez okno wieczorem.

No i jeszcze są figury baletowe na drewnianej skrzynce po winie, obciążonej po jednej stronie Borsukiem. Takie Jezioro Łabędzie, gdzie ja jestem OCZYWIŚCIE zaklętą Odettą w pląsach, skrzynka jest malowniczym kamerdolcem na brzegu, a Borsuk statystą, anonimowym mieszkańcem przybrzeżnych szuwarów.
Niby mógłby być księciem Zygfrydem, ale jakoś nijak nie jest mną tak oczarowany, jak oryginalny Zygfryd oryginalną Odettą. Może dlatego, że Zygfryd nie miał laptopa, a Borsuk ma, i są w nim takie różne gry o czołgach, i bojowych robotach z laserami, i zombich, a wiadomo że chłopcy bardziej lubią strzelać robotami niż patrzeć na pląsające łabądki.
W sumie ta Odetta to szczęście miała, że nie było wtedy laptopów i inych plejstejszynów, i znudzeni kawalerowie wałęsali się po lasach i ugorach chlastając mieczem krzaczory, bo inaczej to do końca życia znosiłaby jajka w kupie patyków, żarła wodorosty oraz iskała małżonka dziobem.

Romantyzm tego naszego domowego baletu też trochę psuje fakt, że skrzynka robiąca za malowniczy głaz ma wielki napis "Chateau Siaurac", i ja nie jestem pewna jak to czytać, ale wychodzi mi że "Szato Siurak".

No także ten...

Są też jaskółki z ciężarkiem w rękach - to znaczy nie jako kolejni statyści nad jeziorem, takie ćwiczenie - rozwiązałam więc niejako przy okazji problem, czy jaskółka potrafi unieść orzech kokosowy. (Jak myślicie, napisać do Monty Pythonów?)

I jest czatowanie na smażącego się na patelni kotleta jak bocian na żabę - na jednej nodze. Tutaj można łączyć dwa w jednym i płynnie przechodzić z bociana w jaskółke. Boli jeszcze bardziej, z czego wnoszę, że działa.

No to z grubsza tyle ze składowych mojego planu dnia.

(Hmmm... gry miejskie, balet, disco, ornitologia - wychodzi na to, że nic tylko się dobrze bawię cały dzień. To i nie dziwne, żem potem wykończona, co nie)