O wabienie lisa na czułe słówka i innych przyjemnościach.

OSTATNIA SZANSA - 22.06.2015

 

 

Z fajnych rzeczy należy robic użytek. Na przykład jak się ma frytki, to należy je posolić i zjeść, co daje wiele radości. Najlepiej z miękkim awokado, rozgniecionym z pieprzem i ząbkiem czosnku, czyli takie guacamole z czosnkiem zamiast cytryny. Mega-wypas. Oraz zarazem mega-upas, hy hy.

A ostatnio znalazłam kawałek takiej fajnej tekturki, no to też zużyłam. Nie, nie zjadłam z czosnkiem do frytek. W tym przypadku użytek wygląda tak:

 

 

Jest to niezwykłej urody zakładka do książek z konterfektem Lisa Stefana (który też jest niezwykłej urody, ale to oczywiste przecież. To jakby oznajmiać, że woda jest mokra).

Zakładka jest do zgarnięcia!

Napiszcie po prostu w komentarzu pod tym postem, dlaczego pragniecie Stefana. Forma dowolna - wierszem, prozą, zamaszyście i epicko lub słowem prostym acz szczerym.

Dawać upust wyznaniom można do północy 21 czerwca, czyli dwa tygodnie.

Następnie, w poniedziałek rano, Wysoka Do Pół Łydki Pastewna Komisja Buraczana wybierze najbardziej chwytające za serce wyznanie i nagrodzi je tym zakładkowym portrecikiem. Wtedy ilekroć otworzycie książkę, Stefan powita was ujmującym uśmiechem na swym krasnym licu! No? Kto chętny? Do klawiatur zatem!

Jeszcze tak informacyjnie: Stefan jest nieco mniejszy niz stadardowa zakładka, mianowicie 5 x 13 cm. Ale rekompensuje to dwoma chwytnymi hasełkami i urodą swego soczyście pomarańczowego futerka, podkreśloną błyszczącym lakierem ;)  Lakieru niestety nie widać na skanie, ale on tam jest, musicie mi uwierzyć na słowo.

.......

A tak poza tym, to mieliśmy piękny łikęd. Ciepły, słoneczny, z wiaterkiem takim nie za mocnym. No więc wyprowadziłam znowu z piwnicznych otchłani mego piekielnego rumaka Cherlawca, odinstalowawszy mu najsampierw tylny koszyczek, bo się strasznie ostatnio rozklekotał.

Wyszedłszy z kazamatów, Cherlawiec zabłysnął w słońcu swoimi nowiutkimi metalowymi pedałami, aż sobie pomyślałam: "Niech tylko znowu jakiś bezczelny słupek odważy się wyrosnąć nam na drodze, to jak mu Cherlawiec sprzeda kopa swym podkutym żelazem kopytem, ohohooo, posypią się iskry!!!" Po czym, niewiele więcej już myśląc, pocwałowaliśmy w dal rozkoszując się słońcem i pięknymi okolicznościami przyrody. A zagalopowaliśmy się całkiem daleko, na rozlewiska rzeczne, gdzie ptactwa wszelkiego obfitość wielka, urocze małe domki całe w kwiatach, a przy domkach i na łąkach tyle najróżniejszej zwierzyny, że cieszyłam sie jak dziecko. Takie sielskie obrazki albowiem wywołują u mnie spokój duszy i ten rodzaj prostej radości, że oto coś takiego ładnego se siedzi pod niebieskim niebem poprzetykanym białymi chmurkami, żre chwasty, a ja mogę na to patrzeć.

Zwykła krowa na ten przykład, leżąca w niekoszonej trawie, obok krowy dzikie gęsi, a na krowie wróbel. Pełnia szczęścia.

Kormoran siedzący na zwalonym drzewie przy wodzie, rozkładający skrzydła do suszenia w tym królewskim geście "to wszystko moje, moje to bajoro całe i ten pień spróchniały, moje te krzaczory!".

Koń pasący się na łące przy wodzie, w środku stada dzikich kaczek.

Para łabędzi z łabędziątkami, trzy płyną grzecznie równym rządkiem między rodzicami, czwarte - mój mały rebeliant! - kilka metrów z tyłu obwąchuje przybrzeżne sitowie.

Niebo i chmury nade mną - te prawdziwe i pode mną - te odbite w wodzie, jak jadę wysokim rzecznym wałem.

Barany!!! Uwielbiam barany. Owce znaczy, ale zawsze mówię barany, bo mają taki zbaraniały wyraz twarzy. Uwielbiam jak drą ryje w tym swoim "beee!" i te ich krągłe, chmurkopodobne kształty, dryfujące po morzu mleczy i rumianków.

Mały, wyszczotkowany do połysku, jasnoszary osiołek w czerwonej obroży, pięknie wkomponowany w soczystozieloną trawę.

Był nawet element egzotyczny - lamy, choć w sumie bardziej podobne do strusi, bo z sierścią krótko obcietą na lato, przez co zrobiły im się strasznie długie i cieniutkie szyje i nogi. Jadły se siano w ogrodzeniu z siatki, a za ogrodzeniem na środku ścieżki stała nieruchomo na sztywnych nogach koza o żółtych oczach i patrzyła na nie wzrokiem straszliwie nieufnym.

No było, jednym słowem, pięknie. Tylko daleko. Bo nie wolno zapominać, ze Cherlawiec to jednak stara i mizerna jest chabeta, i przejechanie nią 50 km zostawia do wieczora ślady na ciele (jeźdźca, nie Cherlawca. Choć on też po 20 kilometrach zaczyna żałośnie poskrzypywać i stukotać).
Ale jak zwykle - warto było.