Diabelskie sprawy codzienne.

Dzisiejszy dzień zaczniemy od zagadki.

Otóż jest taki supermarket, średniej wielkości ale z dobrym asortymentem, do którego od ponad sześciu lat codziennie po pracy chodzę po rzeczy potrzebne do obiadu i po bułki. I od ponad sześciu lat stwierdzam uporczywe braki pewnego artykułu, no, może nie pierwszej potrzeby, ale też i nie luksusowego. Całkiem codziennego, zwykłego i zgrzebnego. Do warzyw się zalicza. A trzeba powiedzieć, że warzyw u nich wybór duży. I to zarówno w wersjii "bio" jak i w standardzie nowoczesnym, z dopalaczami nawozowymi. Cukinie na przykład, moja wielka miłość, są żółte, zielone, podłużne i okrągłe. Trzy rodzaje avokado. Bar sałatkowy. Marchewkę nawet czasem rzucą żóltą albo fioletową. No ogólnie czego dusza zapragnie. Jest nawet "korytko" z kiszonymi ogórkami, a to już jest, w tej części Niemiec przynajmniej, absolutny rarytas i kuriozum, albowiem jakiekolwiek warzywo przetworzone pływa tutaj w skoncentrowanym occie. Skutkiem czego wszystkie smakują tak samo, więc nie wiem jaki tego sens, no ale co kraj, to obyczaj, prawda. W końcu Rosjanie marynują nawet arbuzy. Stoją u nich w sklepie w wielkich słojach, pokrojone w trójkąty, części czerwone tak przeżarte octem, że gołym okiem dostrzec można pojedyńcze atomy. W zaciszu słoja, ostatkiem sił trzymają jeszcze rozmyte kształty, ale wystarczyłoby słojem potrząsnąć, żeby obróciły się w czerwoną, jednolitą masę poprzetykaną kawałkami zielonej skórki. Jak to się w ogóle je?

Ale wróćmy do naszego zagadkowego warzywa. We wtorek akurat chciałam nabyć. Podchodzę więc pełna obaw, z sercem pikającem trwożnie, do skrzyneczki. A tam... A tam!!! Chyba z 15 sztuk! O szczęście niepojęte! Porwałam z tej radości aż cztery i pokroiłam do obiadu na dwa dni. Na drugi dzień chciałam jednak dokupić jeszcze jedną sztukę, gdyż zeżarlim za dużo i na drugi obiad troszkę brakło. No i co? No i nic. Nie było. W końcu cuda nie zdarzają się codziennie.

Kto zgadnie, o jakie warzywo chodzi? Czego brakuje, prócz ptasiego mleka, klientom tego zacnego sklepu?

A na koniec Piesu, który Kocha, przez duże "K". Bo całym sercem.

Albowiem ponieważ kupiłam sobie taki malutki bloczek papieru akwarelkowego, takie fajne male karteczki, akurat na jedno zwierzątko, no i wczoraj wieczorem wyskoczył Piesu.

(A przedwczoraj wyskoczyły Stefany obiecane Bili i pandeMoni, więc wypatrujcie rudej kity na horyzoncie.)

Przy kupowaniu bloczka zawiesiłam się jeszcze przy półce z kredkami, bo wydawało mi się, że potrzebuję jasnoróżową. Chyba często mi się tak wydaje, bo w domu okazało się, że to już piąta różowa kredka. Może tym razem w końcu zapamiętam?

O tym, że do pracy znowu się chodzi w jesiennych kurtkach, nawet nie chce mi się pisać. A ulewy i wicher taki, że od trzech dni nie widziałam żadnego ptaka. Siedzą biedaczki głęboko w gąszczu, pazury zaciśnięte na gałęzi, dziób wbity w pień dla lepszego zakotwiczenia, i karmią dzieci korą i igliwiem...