Po co wielorybowi sweter?

Eeee, noo, nie będę ściemniać: nie mam pojęcia po co, ale czy nie wygląda atrakcyjnie?
(I czy to nie jest wystarczający powód?)

Na samym środku sweteru jednakowoż jest dziura. Niewiadomego pochodzenia. No ale tak to jest - jak się ktoś włóczy przez pół globu w tę i we w tę, to potem ma dziury w swetrze.

 

 

 

 

 

Drugi bohater tej oceaniczno-tekstylnej scenki, mikry rybek Pepito, zlukawszy tak wypasiony pulower - pozazdrościł straszliwie. I postanowił za wszelką cenę również posiąść elegancką garderobę.
W tym celu zaczął więc regularnie udawać się w pobliże klifu, na którym stoi mała wioska rybacka, skąd w każdą środę przybywają na skraj wietrznego urwiska Lucinda, Rosita, Eduarda i Consuela, wlokąc za sobą na postronku juczną lamę Juanitę ubraną w kolorowy, ręcznie tkany kocyk i obładowaną koszami ze świeżym praniem.
Przywiązawszy Juanitę sznurkiem do palika, dziewczęta zarzucają na plecy swe kruczoczarne warkocze, i poczynają wieszać pranie do suszenia. Mocny, ciepły wiatr szarpie bezlitośnie tą i tak już dość zdezelowaną garderobą, i czasem wyrwie jakąś sztukę spod klamerek i poniesie ją nad ocean, aż w końcu mu się znudzi i upuści ją do wody. I na to właśnie przyczaił się Pepito. Czaił się, i czaił, i czaił, i w końcu - jest! Piękny żywy kolor, wygodny krój, i te atrakcyjne białe kropeczki - z całą pewnością en vogue. A może i haute couture. I nawet rozmiar pasuje! Ale będzie lans na akwenie! Rozgwiazdy zbledną w blasku Pepita, jeżowcom zmiękną kolce, ryby czkawki dostaną! Szczęśliwy jak prosię w majowy deszcz Pepito przywdział więc niezwłocznie tę odzież wykwintną, i teraz paraduje z prawa na lewo i z powrotem, dumny i zadowolony, zadając szyku i roztaczając fale czaru, powabu, stylu i klasy.

W różowych, nylonowych gaciach Rosality Portillo.
Ale ćśśśśś, nic mu nie mówcie. Niech ma chłopak swoje pięć minut...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zbierajcie drewno ludziska, powiadam wam, ile z tego radochy jest!

A tak niepozornie wyglądała ta scenka w erze przedakrylowej:

 

Tak se myślę, może z tego wieszak zrobić? Ze dwa haczyki mi pomieści. Tylko na razie ich nie mam. Trzeba będzie na pchlim targu się przyczaić. Albo w sklepie z duperelami. Nawet mam blisko jeden sklep ze starymi duperelami! Prawie wszystkie moje sztućce ztamtąd pochodzą, po pare centów i każdy z innej parafii oczywiście, ale mi to nie przeszkadza, a nawet wręcz przeciwnie. A biorąc pod uwagę ten teraz taki modny indywidualizm, to mam najmodniejszy garnitur nożów, łyżków i widelców w całym mieście.

Oraz tryliard takich malutkich, do niczego niepotrzebnych talerzyków. Od ostatnich czterech (wypatrzonych całkiem niechcąco, bo szukałam miski na mizerię), w śliczne geometryczne biało-granatowe wzorki, musiałam bez mała odgryźć sobie ręce. W takich sytuacjach albowiem dochodzi u mnie do zaburzenia przepływu informacji z ośrodka sterującego, wzdłuż włókien nerwowych, do kończyn górnych. I umysł mówi "zostaw, odejdź" a ręce już tulą, gładzą i jeżdżą paluszkiem po wzorkach...
Ale nie kupiłam! Silna byłam! I oczywiście teraz żałuję.