Rokujący rockujący i życie intymne drożdży.

Jakby ktoś z was się przypadkiem zastanawiał - tak czysto teoretycznie, bo wszak ludzie światli i inteligentni zwykli czasem ot tak, ku krotochwili snuć różne akademickie, niezobowiązujące rozważania (wszyscy wyłapali komplement? No) No więc jeśli ktoś się zastanawiał, czy pożarcie świeżo upieczonych drożdżowych bułeczek z czekoladą o godzinie 22, czyli niedługo przed pójsciem spać, jest dobrym pomysłem, no to ten ktoś już nie musi się dłużej zastanawiać, bo ja już wszystko przemyślałam, a nawet wprowadziłam w czyn, i chętnie się podzielę wynikami, a ten ktoś sobie może to po prostu przeczytać i spożytkować swój potencjał intelektualny na rzeczy równie ważkie, aczkolwiek do tej pory jeszcze nie przemyślane, na przykład czy jak już skolonizujemy Marsa, to Nutella będzie tam na pewno smakować i pachnieć tak samo jak na Ziemi, i jeśli nie, to czy tak na pewno, na 100 pro i na zicher, ta kolonizacja ma sens - koszty są wszak spore.

Albo czy warto opchać się w styczniu lodami czekoladowymi skoro na dworze jest -54792°C i właśnie siedzimy pod pięcioma kocami na kanapie, owinięci razem z tą kanapą i psem w następne pięć koców tworząc malowniczy i puchaty Kokon Przetrwania, i czy aby napewno tak bardzo chce nam się w tym momencie siku.

Albo co tam komu przyjdzie do głowy.

No to do bułeczek: otóż najsampierw wydaje się, że to najbardziej zaje-fucking-bisty pomysł na świecie jest, jak się pieką i pachnie w całym domu, i potem jak się je pożera, to też się tak właśnie wydaje, i jeszcze nawet z 15 minut później dalej tak się wydaje, i przechadzamy się po tym pachnącym domu dumni jak stado napuszonych pawi po ogrodach maharadży Dżajpuru.

A potem pomysł jakby zaczyna tracić na walorach.

Blednie coraz to troszkę bardziej.
Z każdą minutą gubi swój złocisty blask jak Jocelyn Wildenstein urodę po kolejnych operacjach plastycznych.
Aż w końcu pryska cały czar i zostają tylko fakty, mocne i nie do obalenia, zbrojone stalą fakty, że leżymy w łóżku szczelnie wypchani drożdżową bułą jak jamnik wieprzową półtuszą, i nie możemy zasnąć. Tyle że jamnik ma lepiej, bo nie musi wstać rano do pracy.

[Zjadłam 2 buły całkiem świadomie, a trzecia jakoś tak sama się zjadła, po kawałku, po cichaczu, z partyzanta atakowała małymi, chrupiącymi z wierzchu i mięciutkimi w środku kąskami. Broniłam się, ale cóż. Przegrywać też trzeba umieć, prawda?]

Ale jak wstałam rano potem, to w kuchni ciągle jeszcze tak pięęęęknie pachniało! :D

Bardzo to było miłe, bo jakoś tak się przez to wydawało, że jest cieplej. Bo rano zimno straszliwie jest, straszliwie. Ale popołudniami już da się żyć, no i jasno, jasno się robi - nawet tutaj, w krainie złośliwych deszczowców czatujących we mgle i wlewających deszczówkę ludziom za kołnierz.

Aha, aha, żeby nie przypisywać sobie niezsłużonego tytułu perfekcyjnej pani domu, co to wieczorami zamiast oddawać się relaksowi, miesi ciasta oraz ima się stymulacji pożycia intymnego drożdży, wtarabaniając im się bezczelnie do sypialni z garnkiem ciepłego mleka: bułki były z gotowca, z puszki.

..........................................................................

 

 

A teraz przejdźmy do części artystycznej programu.

(Chociaż z zeżarciem takiej ilości drożdżówy to też odwaliłam niezłą sztuczkę)

 

Oto kolejna odsłona galerii pt. "Coś mi się bardzo stało w głowę" czyli znowu Muzykantci z Bremy. Namalowałam ich już 14. Ale 5 trafiło prosto do kosza na makulaturę gdyż nie rokowali, że mi się kiedykolwiek spodobają. (Ani nie rockowali, hy hy. Smutasy.)

 

Kilku Muzykantów ro(c)kujących dziś dostanie w łapki Le Szop.

 

 

To zapraszam:
Osiołko, Piesełko, Kociełko oraz El Koguto, y la noche peligrosa, muy ciemna!

Olé!

 

 

 

 

 

 

 

........................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

........................................................

 

 

 

 

 

 

 

........................................................
 

  

 

Tu właściwie dopiero wieczór zapada, jaśniej jest niż na reszcie obrazków:

 

 

 

 

........................................................

 

 

 

A tu to już w ogóle, jakieś zawieje i zamiecie, śnieżne wichury, czyli strasznie dramatycznie, bo wiadomo jak taki Piesełko z Kociełkiem na przykład nie lubią zamieci: