Wyżej nosa gębę nosi - książe wielkomiejskich łosi - Bardzo głośno bije dzwon - no bo wewnątrz pusty on. Joł.

W shoppingowe centrum miasta Diabeł zapuszcza się niezwykle rzadko, gdyż od shoppingu stroni ogólnie, a w centrum to zwłaszcza. Ceny z kosmosu, nabzdyczeni sprzedawcy, ubrania porozwieszane według nieodgadnionych schematów i skomplikowanych równań trygonometrycznych; żeby obejrzeć w danym sklepie na przykład spodnie, trzeba przeczesać hektary tekstyliów, i jak już wyłuska się z tego gąszczu wszystkie wysepki ze spodniami, a z tych wysepek wszystkie te spodnie, co wpadły w oko, poprzymierza, ubierze się z powrotem i ruszy ku wyjściu, to nagle wpada się jeszcze na kilka modeli i to całkiem fajnych, ale nie ma się już siły iść znów do przymierzalni.

Po takiej walce, w góra trzech sklepach, jest się wrakiem Diabła.

(Po takiej walce nawet sam Belzebub wyglądałby jak wytargany przez dobermana i spuszczony w kiblu nietoperz)

A takiego sklepu, w którym jest całkiem ciemno, a sterty ubrań są podświetlone tylko malutkimi lampkami, więc dopiero po wyjściu można właściwie zobaczyć, co się kupiło, no to takiego sklepu to już zupełnie nie rozumiem. A tym bardziej kilometrowej kolejki ludzi czekających na wejście, co obserwowałam podczas trzech weekendów pod rząd. (To było już ze dwa lata temu co prawda, może teraz już zapłacili zaległe rachunki za prąd i im włączyli? A do świątyni shoppingu mieszczącej ten dziwny przybytek wchodzę ze względu na najlepsze na mieście lody. Normalnie smakują prawie jak te 16 lat temu na Sycylii!)

No i w centrum jest też sklep z pysznymi herbatami, od których diabelska dusza jest uzależniona. Obsługa oczywiście wzorowo nabzdyczona. Ostatnim razem małolat nieudolnie pozujący na Arcyksięcia Pomorza Króla Bawarii i Saksonii Udzielnego Władcy Krainy Oz I W Ogóle Wszystkiego, albo conajmniej jego najosobistszego lokaja:

- Poproszę 100 gram tej zielonej herbaty z borówką.

- Oczywiście. Ale ta herbata jest bardzo lekka, dlatego wezmę dużą torebkę, taką na 200 gram, ale odważę do niej 100 gram.
- Dobrze, w porządku.
- To będzie tylko 100 gram, tylko torebka taka duża, widzi pani?
- Tak, dobrze.
- Bo ta herbata jest bardzo lekka i luźna, więc objętościowo to ona zajmuje więcej miejsca.
- Mhm, tak tak. (whatthefuck?!)
- ROZUMIE PANI? (I patrzy na mnie z wyraźnym politowaniem, odziany w ten swój zielony fancy fartuszek)
- Tak, ROZUMIEM. Chce pan to na piśmie?
- ... (wymowne milczenie, wyniosłe spojrzenie)

Ah, borze herbaciany, wystarczy obcy akcent, albo zbyt zmęczony wyraz niepokolorowanej Guerlainem twarzy, i już niektórzy traktują człowieka jak ostatniego idiotę, to się pewnie nigdy nie zmieni. Ale o dziwo klient odstawiony jak szczur na otwarcie kanału, chociaż mówiący po ledwo-co-niemiecku, ze śladową inteligencją i akcentem z najodleglejszych rubieży mgławicy Andromedy, traktowany jest normalnie, choćby miał krabie odnóża wystające z Laboutinów i chlapał smrodliwą plazmą na marmurowy kontuar. No taka sytuacja, wielokrotnie zaobserwowana w wielu sklepach w złotych świątyniach shoppingu.

Dlatego wolę moją dzielnicę, gdzie ludzie są normalniejsi a sklepy mniejsze. A herbatę z tego sklepu z zielonymi fartuszkami ostatnio zamówiłam po prostu przez internet (nic nie poradzę, jest najlepsza). A kiedyś mieli tam jedną bardzo fajną, miłą sprzedawczynię. W czasie rozmowy z nią okazało się, że jest... Polką :) No ale już jej nie ma, widać nie wpisywała się tym ludzkim zachowaniem w politykę firmy.

Piniondz, piniondz rządzi tym światem niestety. I niekoniecznie im wyższa cena, tym więcej wzamian.

I teraz śpiewamy wszyscy razem proszę, na modłę "Maxi Kaz" T-Raperów Znad Wisły:

To jest miasto, to jest city,

gniazdo królów prosperity,
wszystko nowe i najlepsze,
latte z solą, jogurt z pieprzem.

Lody z konia, sok z kasztanów,

szaszłyk z malin i łopianu,
w musie z siana baranina,
beztłuszczowa light słonina.

Grzybnia świeżo wyciskana,

wegańska kura z banana,
pieczone eko-motyle,
suflet z gżdacza w gwiezdnym pyle.

Heeej - hooooooo,

Heeej - hooooooo,
Łupu - cupu - remi - demi,  
gołąb z ręki ziarno je mi,
czuje się jak Wielki Basza,
a to tylko zwykła kasza.

　

Na diamentowej ulicy,

na złotych ludzi dzielnicy,
młode chłopię w butach z węża,
wdzięki chuderlawe spręża,
i do ciała pięknej Qasi
opalonej, wzrok swój łasi.

Szelki z drutu, spodnie z łyka,
chłopak-bajka, fantastyka,
wdzięk flaminga, broda drwala,
wyskubana brew zniewala.

Qasia marek jest królową,
oraz vlogerką modową,
nabytek tego miesiąca:
skarpety z uszu zająca.

Torba z bobra, talia osia,
cud-zegarek z moszny łosia,
szal z kapusty, krokodyle,
Qasia nigdy nie jest w tyle.

Wdzięków dziewczę ma bez liku:
rzęsy z futra, szpon z plastiku,
z gazet posklejane gusty,
i wzrok idealnie pusty.

Heeej - hooooooo,

Heeej - hooooooo,
Łupu - cupu - remi - demi,
gołąb z ręki bułkę je mi,
czuje się jak wielki bóg,
a durny jak siana stóg.

joł.

¯\_(ˆ~ˆ)_/¯

Niech żyje normalność.

Wasz MC Diabeł.

　

p.s. potencjalnych producentów piosenki informuję, iż ceną jest domek w odludnej, nadmorskiej części Algavre wraz ze skromnym uposażeniem.

...................................................

A skoro już tak muzykujemy dzisiaj, to proszę:

Muzykanci z Bremy - czyli Diabeł nurza się, co prawda nieudolnie jeszcze, w akwareli.

Sylwetki nie są idealnie dopracowane, gdyż są very very malutkie.

Cienie domków i muzykantów są skopane, tak. Ale dalej się pilnie uczę. (Co w przypadku moich możliwosci czasowych oznacza jakieś 4 godziny w tygodniu) Weekend był pod tym względem z leksza frustrujący. Frustracja najpierw była wściekle różowa i kształtem nieudolnie usiłowała robić za flaminga, a potem intensywnie zczerwnieniało jej lico i przybrało formę bardziej udanych już maczków, co tylko listki miały skopane. 

Na pocieszenie rozpoczełam wymyślanie nowej, godnej uwiecznienia bohaterskiej pozy dla Pegaza Herozjusza. Coming soon, sis 'n' bros. (Czy jak tam tera mówio te rapery)