Z pamiętnika szczwanego sabotażysty.

Muszę to napisać, bo jeszcze zapomnę.

Chociaż w sumie, nie, chyba nie zapomnę. Przynajmniej na razie przypomina mi się ilekroć patrzę na linijkę... Albo na broszurki. Albo tytuły. Albo na jakikolwiek tekst. Czyli dosyć często.

 

Otóż przyszło do mnie dziewczę z broszurką.

I mówi, że zmierzyło na każdej stronie odstępy między tytułem a tekstem. Tak, linijką zmierzyło.

(skąd ludzie biorą takie pomysły? Czy jest na sali psycholog?)

I na prawie wszystkich stronach ten odstęp jest 12 mm, ale na niektórych tylko 11 mm.

I ono bardzo prosi, żeby poprawić.

Tak mnie zamurowało, że naprawdę, ale to naprawdę nie wiedziałam, co powiedzieć...

Dałam radę tylko tylko coś w stylu "Eeee, yyy, yhy, aaa-ha" (moja twarz z pewnością wyrażała ZNACZNIE więcej)

Przez kilka następnych godzin gapiłam się tępo w monitor, dochodząc do siebie po tej burzliwej przygodzie, która wstrząsnęła mym łagodnym i niewinnym jak jagniątko systemem oceny bliźniego (no hola, hola, nawet Budda potrzebowałby chwilki) po czym gdy neurony znów uniosły opadnięte z wrażenia wypustki, złapały się za rączki i na powrót podjęły czynności przewodzące, przyszło mi do głowy, że przecież nie spytałam, KTÓRE mam zmienić - te 11 czy te 12 mm, no bo przecież to jest, najwyraźniej, niezwykle istotne. Kluczowe być może nawet.

Ale szczerze mówiąc, nie chciało mi się pytać i zmieniłam na 12 mm. Czując się przy tym jak Naczelny Wariat Galaktyki. Aż musiałam chichotać pod nosem.

Czy wpłynęłam tą śmiałą, nieskonsultowaną z dziewczęciem decyzją negatywnie czy pozytywnie na poziom sprzedaży produktów z broszurki?

Czy obdarzyłam saldo firmy lotnem skrzydłem srebrnem, któręż hyżo wyniesie je na wyżyny, ku niebiesiom, gdzie anieli hymny pochwalne na złotych trąbach pitolić będą i płatkami róż drogę uścielą - czy też podkopałam je, strącając w otchłanie, jako ten podły kret-sabotażysta, plugawa istota z ciemności, w brudnej ziemi babrająca i robakiem najpodlejszym żywiąca się?

Czas pokaże.

Kto wie, może dziewoja dzięki mnie wypracuje tytuł pracownika roku i premie świąteczne dla wszystkich.

W każdym razie w dyscyplinie absurdu biurowego wyprzedziła panią od rombów. O całe 12 mm.

Zawsze jak myślę, że nic mnie już nie zdziwi - okazuje się, że jednak tak.

A niby jestem przyzwyczajona do pytań typu: "W tym tekście wszystkie litery "t" i "h" są jakieś takie wysokie, czy one nie są inną wielkością pisma napisane?"

Tak, specjalnie zaznaczałam wszystkie "t" i "h" w całym 60-ciostronnicowym pliku i zmieniałam im rozmiar. Bo ja zła kobieta jestem. Bestyja przewrotna a złośliwa, że mózg się marszczy. I nie po to się tyle męczyłam, żeby to teraz zmieniać, w końcu nawet plugawa istota z ciemności, robakiem babrająca, ma swoje zasady.

Albo: "Tutaj w tej tabeli siódemki mają takie długie ogonki, to chyba inna czcionka jest, proszę to zmienić"

No pewnie, że inna - specjalnie zaznaczałam wszystkie siódemki i zmieniałam je na inną czcionkę. To sabotaż uknuty przez mnie w trudzie i znoju, nie mający sobie równego w historii ludzkości - czasami aż samą mnie przeraża, jak bardzo czarne i złe jest me serduszko! Buahahaaaaa! Drżyj, świecie. Nadchodzę, i będę zmieniać ogonki.

Bezlitośnie.

 

..........................................................................

 

A teraz pokazy specjalne. Fanów Braci Plankton uprasza się o przygotowanie tabletek nasercowych i soli trzeźwiących, gdyż emocje mogą zwalić z nóg.

Zmieść z krzesełka!

Wgnieść w fotel!!

 

 

Oto niezwykle śmiała akrobatyka rafowa połączona z żonglowaniem suszoną szprotą (5 zł za kilo)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Publiczność szaleje. Wiwatuje. Zerka z niedowierzaniem.

 

 

Oczy w słup stawia.

 

 

 

 

 

Choć ten troche tak krytycznym okiem spogląda. Może to trener.

 

 

Tylko mi sobie nie myślcie, że jak maluję różowe planktoniki, to moje serduszko nie jest dogłębnie złe i idealnie czarne! Grrrrr! Drżyjcie!