Dramat marcowy z mżawką w tle.

Drogi pamiętniczku, w kolejny już łikęd miałam doła [większego niż ostatnio zwykle]. Padała taka gęsta, wredna mżawka przy temperaturze 0-1°, już od piątku wieczorem bolała mnie przez to głowa, kolana, łokcie i w ogóle wszystko, było mi zimno pomimo megaciepłej bluzy zwanej Misiu i dwóch kocy, i cały świat był zły i do dupy.

Postanowiłam w takim razie obejrzeć jakiś gópi film (no czyli taki prosty i niewymagający, bez głębokich myśli), taki, żeby było dużo słońca, ładne krajobrazy i happy end.

Pogrzebałam w bezdennych trzewiach internetu, znalazłam, obejrzałam.

Film był gópi - nawet bardzo, choć polecany przez 97% widzów - było słońce i Toskania, był happy end.
W związku z tym wpadłam do jeszcze głębszego dołu, ponieważ film był gópi [kto wierzy w takie głupoty?!], miał słońce i Toskanię, i happy end [a ja nie mam].

¯\_(°~°)_/¯

Drogi pamiętniczku, mam wrażenie, że coś tu kurna jest nie tak, tylko jeszcze nie wiem, z której strony.

Zaprawdę, ze wszystkich zagadek Wszechświata najtrudniej jest zrozumiec samego siebie. A jak już nawet pół butelki wina nie pomaga - no to ja już nie wiem, co dalej.

Swoją drogą, to nigdy mi się nie zdarza wypić pół butelki wina, gdyż po dwóch kieliszkach mam już dość, przestaje mi smakować - albo po prostu robie się miękka (jak kaczuszka) i zasypiam.
A tu nie dość, że pół butelki, to jeszcze ani nie zmiękłam, ani nie zasnęłam, ani się nie upiłam. Po prostu zrobiło się późno (00:08) więc poszłam do łóżka, no bo o 5 muszę wstać. I tak se leżałam w tym łóżku z drobnymi przerwami na półsen o jakichś bzdurach.

Macie jakiś dobry przepis na życie w tej marcowej ch*jni? Bo ja zgubiłam. Szukałam wszędzie, ale nie ma. Borsuk bohatersko rzuca różne liny ratunkowe, ale co z tego, jak ja mogę się na nich najwyżej powiesić. Na nic więcej nie mam siły.

Nawet jak postaram się wczuć w los deszczowej chmury, że niby ona ma przecież gorzej - nie pomaga.

 

 

 

 

Wieczny katar, przemoczone nogi, a w kieszeni tylko wiatr...

Niełatwo jest być deszczową chmurą.

 

 

W sobotę natomiast obżarłam sie czekolady (też nic nie pomogła) i zjadłam mandarynkę, która dla mnie jest jeszcze bardziej szkodliwa, niz czekolada. I ja doskonale o tym wiem, tylko moja silna wola jest ciut za słaba i często ulega pokusom. Przydałby się ktoś, kto by mnie pilnował, skoro mi to często nie wychodzi.

Bezwzględny, bezduszny i bezlitosny dozorca potrzebny od zaraz.

Co przypomina mi taką historię. (Skoro ja nie jestem wesoła, to przynajmniej będzie wesoła historyjka)

A więc:

Kolega miał kota i dwie papugi. Kot miał na imię Hitler, ze względu na charakterystyczną plamkę ciemnej sierści pod nosem. Oczywiście można też było nazwać go Chaplin - ale wiadomo, paradoksalnie odpada wtedy element komiczny.

Jak się nazywały papugi, nawet nie wiem. W każdym razie jedna była szczupłym i aktywnym sportowcem, wyspecjalizowanym w lotach koszących - nazwijmy ją dla potrzeb tej historii Messerschmitt, a druga opasłym i żarłocznym kluskiem, wyspecjalizowanym we wchłanianiu - ją nazwijmy zatem Sznycel.

Kiedy kolega otwierał klatkę, żeby papugi sobie polatały, to Messerschmitt natychmiast strzelał jak pocisk w powietrze i lądował na wysokiej szafie po drugiej stronie pokoju. Tam oddawał krótki, ostrzegawczy sygnał dźwiękowy, i lotem koszącym śmigał na niską komodę po przeciwległej stronie pokoju. Potem znowu na szafę, sygnał dźwiękowy, komoda, szafa, sygnał dźwiękowy, komoda, szafa, sygnał dźwiękowy, komoda, szafa, sygnał dźwiękowy - to z grubsza zarys jego programu treningowego.

Sznycel z kolei podchodził do drzwiczek klatki, stawał na progu, i po prostu spadał w dół na bombę - no niby coś tam robił tymi skrzydłami, ale przy jego ciężarze niewiele one mogły zdziałać - z głośnym "bums!" lądował na podłodze i biegł szybko piechotą na środek pokoju, gdzie zajmował się przeglądem wszystkich leżących tam paprochów i okruchów i testowaniem ich pod względem połykalności.

Onomatopeicznie można to opisać tak:

- skrzyyyp...

- ziuuuuuuuuuuu!!! piiiip!!!

- bums!

- ziuuuuuuuuuuu!!!

- tup, tup, tup, tup.

- ziuuuuuuuuuuu!!! piiiip!!!

- dziobu, dziobu.

- ziuuuuuuuuuuu!!!

- dziobu, dziobu.

- ziuuuuuuuuuuu!!! piiiip!!!

- dziobu, dziobu.

- ziuuuuuuuuuuu!!!

- dziobu, dziobu.

- ziuuuuuuuuuuu!!! piiiip!!!

- dziobu, dziobu.

itd. ∞

Kot Hitler wnosi do tej historii element tragiczny. Albowiem nieszczęsny ten nasz bohater panicznie bał się Messerschmitta, ale jednocześnie okropnie mocno pragnął zeżreć Sznycla. Jego kocia dusza przeżywała więc iście tartarowe katusze. Gdyż przez straszliwego, koszącego od góry Messerschmitta, cudowny (i nielotny!) Sznycel siedzący na środku podłogi był dla niego równie niedostępny jak dla głodnego i spragnionego Tantala niedostępny był strumyk pod nogami i jabłoń nad głową.

 

Ale niezmiennie żywił nadzieję. Za każdym razem, choćby nie wiadomo jak daleko się znajdował, na dźwięk otwieranej klatki w ciągu milisekundy potrafił znaleźć się w pokoju, by wbic łakomy wzrok w Sznycla szykującego się do zrzutu na parkiet. Ale Messerschmitt był o pół milisekundy od Hitlera szybszy, i już siedział na szafie i wydawał sygnał ostrzegawczy. Wtedy kocur się jeżył, niesamowicie wkurzony i jednocześnie wystraszony dawał dyla pod fotel, by ztamtąd sypać z oczu i kłów iskry wściekłości totalnej i absolutnej, przy czym o mało co zeza nie dostawał, bo usiłował jednym okiem obserwować tłustego Sznycla, a drugim śmigającego Messerschmitta. Niekiedy w przypływach odwagi (czy raczej nieposkromionego łakomstwa) nawet troszkę się zpod fotela wychylał i robił dwa lub trzy kroczki w kierunku spokojnie pasącego się w słoneczku Sznycelka - ale wtedy lotem koszącym nadlatywało Zagrożenie i kocisko, prychając i fucząc, musiało wiać pod fotel. A Sznycel doskonale wiedział, że nie należy zbliżać się do mebli, i zawężał odpowiednio obszar wypasu.

Kiedy papugi wracały do klatki, Hitler wyłaził z bunkra, spoglądał na zakratowaną na powrót delicję z przejmującym bólem i oddalał się w sobie tylko znanym kierunku, by cierpieć w samotności nad niesprawiedliwością losu.

Messerschmitt kosił tak raczej tylko w ramach treningu, a nie w obronie Sznycla, przeganianie kota działo się więc tylko przy okazji, ale właśnie ktoś tak konsekwentnie i wytrwale odstraszający przydał by mi się przy tej szafce, w której leży czekolada. I chyba na zakupach w spożywczym też, bo podstępne ciastka nieraz same spadaja z półki do mojego koszyka...

Ehh. To jak z tym przepisem na życie? Podzieli się ktoś?