Z drzewa genealogicznego Lisa Stefana.

Państwo pozwolą, oto lord Foxly.

 

 

 

 

 

Proszę uchylić kapeluszu lub zasalutować szpadą od munduru galowego. Co?! Nie macie szpady?!! Pffff! O tempora, o mores... Chociaż kapelusz? No to proszę się przynajmniej ukłonić, bo jest przed kim!

 

Ekscentryczny ten przodek naszego znajomego Stefana, sportretowany został tu w cylindru i monoklu wraz ze swoim przyjacielem, karpiem Wigiliuszem (Wigiliusz nie nosi cylindru i monoklu ze względów alergicznych) i wisi w norze Stefana w komorze paradnej stanowiąc cenną pamiątkę rodzinną. Portret wisi oczywiście, nie sam Lord.

 

Lord Foxly był za życia słynny w całym Foxshire. Był idolem (i często wybawicielem) wszelkiej zwierzyny łownej w okolicy – i wrzodem na wypudrowanym tyłku polującej arystokracji. Wystrychnął na dudka niejednego szczwanego myśliwego podczas polowań na lisa, zmylił tropy niezliczonym sforom gończych psów, wyprowadził w pole najwytrawniejszych tropicieli. Z powodzeniem latami wodził za nos najlepsze ogary, lekką łapką przemykając bezszelstnie ostępami dzikich krzaczorów, lisim sprytem myląc trop na zamglonych wrzosowiskach i gubiąc ślady w leśnych ruczajach.

 

A wszystko to, nawet nie ściągnąwszy cylinderka.

 

 

 

 

 

Był nieuchwytny. Polujących lordów, hrabiów i grafów z kraju i zagranicy doprowadzał do szewskiej pasji.

Mówi się, że książę DuPą, dziko rozjuszony kolejną porażką, zerwał z głowy najpierw swój fikuśny kapelutek, potem białą peruczkę tkaną z najdelikatniejszej wełny z brzuszków angorowych zajęców, cisnął je pod nogi i z siarczystą wściekłością rozdeptał.
Następnie zzuł myśliwskie buty i zębami rozszarpywał je na kawałki, które pożerał, wyjąc upiornie jak cmentarna strzyga i tocząc dokoła przekrwionymi oczami, z których nawet niepiśmienna służba z łatwością i przerażeniem wyczytała, iż ich pan udał się na najbardziej odległy skraj szaleństwa i prędko nie wróci. Buty były wysokie do kolan, więc ich obróbka zajęła księciu chwilkę, a że nie przestawał ani na moment wyć, wypłoszył wszystkie okoliczne bażanty i kuropatwy, jeszcze bardziej uszczuplając w ten sposób pulę zwierzyny łownej.
 

Kiedy już się zmęczył i nie był w stanie dłużej wyć obłąkańczo, książę ruszył boso i łyso - wszak ni kapelutka, ni peruczki - w stronę swojego konia, skowycząc tylko cichutko ostatkiem sił, ze zwisającym z ust niedojedzonym strzępem lewej cholewki. Przygarbiony, z przymkniętymi z wyczerpania oczami i rękami zwisającymi bezwładnie wzdłuż ciała, został odwieziony do zamku, gdzie podobno do końca życia wegetował zdruzgotany, głównie siedząc w fotelu w stanie przygnębienia i melancholii.
Zamkowy lokaj odźwierny miał wydany przez księżną małżonkę nakaz rekwirowania gościom przy wejściu wszelkich artykułów galanteryjnych z lisiego futra, gdyż na ich widok książę wpadał w szał, zaczynał toczyć pianę, i rzucał się na niewinny kołnierz lub etolę niczym wściekła fretka, co kończyło się szramami na twarzach gości i oziębieniem stosunków towarzyskich. A na to księżna nie mogła wszak pozwolić.

 

 

 

 

Nawet najdoskonalsi królewscy tropiciele przegrywali sromotnie z Lordem Foxly i regularnie wyprowadzani w pole, strzelali tam buraka ze wstydu, że jeden lis robi tylu ludzi w konia. (Koniom jednakowoż było wszystko jedno, gdyż są to zwierzęta prostego i ograniczonego pomyśluknu, mieszczącego się akurat między "wio" a "prrr")

Nic więc dziwnego, że Foxly szybko zyskał wśród mieszkańców lasu rangę idola, i nawet dumne, zimnookie wilki kłaniały mu się na dzień dobry. Wiewiórki przynosiły mu czasem orzechy z ludzkich sadów, borsuki częstowały go jagodami a niedźwiedzie miodem, słodkim i pachnącym, lecz tu akurat nasz lis starał się zachować umiar ze względu na oczywistą konieczność utrzymywania stale doskonałej formy i figury.

 

 

 

 

Co do karpia Wigiliusza natomiast - niecodzienne jego imię pochodzi od tego, że Lord wykradł go pewnej grudniowej nocy z drewnianej balii stojącej w zamkowej kuchni, gdzie biedak zczezł byłby niechybnie, przerobiony na świąteczne filety. Foxly zawitał do owej kuchni w celu zwędzenia kawałka słoninki.
Ujrzawszy nieboraka ledwo żywego ze strachu, w balii ustawionej z widokiem na pieniek i sierierkę, poczuł momentalnie ogromny gniew oraz braterstwo dusz zwierzyny łownej, zawinął rybę w swój ciepły, wyszczotkowany na puszysto ogon i uprowadził. Nie zapominając oczywiście o słonince. W jednej z komór swej eleganckiej nory wpuścił karpia do małej, cynowej wanienki w kształcie pałacyku, którą z komnaty książęcego infanta świsnęły kiedyś szopy pracze.

 

Karmił go i pielęgnował, a gdy u Wigiliusza minął największy stres, zaczęli wieczorami snuć tak interesujące rozmowy przy kominku, że na wiosnę, gdy Lord chciał zwrócić mu wolność i wypuścić do odmarzniętego jeziora, Wigiliusz wcale nie chciał. Twierdził, że zima spędzona w lisiej norze była najpiękniejszym czasem w jego życiu, gdyż w jeziorze co prawda posiada liczną rodzinę, ale przy wszelkich próbach podejmowania inteligentnej dyskusji bądź nawet zwykłej, towarzyskiej rozmowy, wszyscy nabierają wody w usta, udają Greka, albo po prostu spływają. A jako że Lordowi też żal było się rozstawac z tak rozgarniętym przedstawicielem rodziny Cyprinidae, ucieszył się bardzo i zaraz zabrał się za organizowanie większego baseniku dla swojego przyjaciela, żeby mieszkać mógł wygodniej i swobodniej.
 

I tak oto zostali w norze razem, lis i karp, złączeni więzami pięknej, ponadgatunkowej przyjaźni, gawędząc wieczorami przy wesoło trzaskającym ogniu, i obmyślając razem nowe taktyki wywodzenia w pole i ucierania nosa. A Wigiliusz okazał się nie tylko doskonałym kompanem do rozmowy, ale też i wyśmienitym strategiem, gdyż był z niego zaprawiony w bojach, szpakami karmiony basałyk, który podczas swego życia w jeziorze umknął był już niejednej zębatej, szczupaczej kłapaszczy.
 

I żyli tak długo i szczęśliwie, a historia ta pochodzi z pamiętników samego Lorda, które oprawne w piękne, jesienne liście bukowe, znajdują się także w norze Stefana i zostały nam przez niego uprzejmie użyczone.

 

 

 

 

.......................................................................................................

 

 

APDEJT SPOWODOWANY SKLEROZĄ AŁTORKI

Bo całkiem mi ze łba rogatego wyleciało, że mam do państwa prośbę!

Otóż jakby ktoś przypadkiem miał kilka starych, niepotrzebnych gwoździ, takich na 3-5 cm, mogą być zardzewiałe, pokrzywione, wszystko jedno (a nawet lepiej, wszak wiecie, że ja lubię wszystko, co krzywe) ważne, żeby stare, nie srebrno błyszczące nowością.

Mogą też być wkręcane haczyki bez tej takiej plastikowej części co to się ją do ściany / sufitu wkręca, a więc już może też niepotrzebne.

Albo na przykład inną drobicę metalową jak kółeczka - ale nie takie do kluczy, tylko wycięte w metalu małe kółeczka (to są chyba jakieś podkładki, ale nie wiem po co). Co leżą bo szkoda wyrzucić, a do niczego nie potrzebne. Co?

I jakby ten ktoś przypadkiem miał ochotę wsadzić je w kopertę i mi wysłać - to byłabym straszliwie wdzięczna! Znajdzie się ktoś na ochotnika wsparcia buraczanej tfórczości? Taki mecenat, powiedzmy ;)

No to jakby ktoś, to pisać tutaj albo na priv: aryatara_a@yahoo.de

:*