Borsuk w szafce i wąż w kranie czyli nowoczesne rozwiązania techniczne w domu i zagrodzie.

Korzystając z tego, ze w sobotę Borsuk mial wolne - zdarza się raz, góra dwa razy w miesiącu - spięlim poślady i wyruszylim na szoping. Szoping nie należy bowiem do ulubionych rozrywek borsuczych. Diabeł tez się w sumie nie pali. (No ale ognioodporny jest wszak z natury)

Szoping obejmował kilka artykułów niezbędnych w tytułowym domu i zagrodzie, między innymi:

- kofitejbyl (no stolik) do pokoju, bo ten aktualny to przedstawiał już sobą nową, doskonalszą definicję słowa "katastrofa"
- kran do kuchni, bo stary aspirował z całych sił do zostania strażackim hydrantem - wystarczyło leciutko odkręcic wodę, a z pomidora, którego zamierzało sie umyć, robił się przecier. Rozwodniony przecier. Przy okazji można było przetrzeć kuchnię, bo i tak była mokra (woda z hydrantu leciała nie w całkiem dół, tylko tak do przodu i w dół). A moja wewnętrzna Irena nie lubi przecierania kuchni co drugi dzień.

No więc wyruszylim do - jakże by inaczej - Ikei. Bo najbliżej, bo największy wybór, bo w miarę tanio. I tak stojąc w dziale "Kuchnia idealna, aczkolwiek niemożliwa do umieszczenia w normalnym mieszkaniu" najszła mię refleksja. Mianowicie, w takich miejscach duet Borsuk&Diabeł wyróżnia się niezmiennie i za każdym razem na tle reszty kupujących. A czym? A brakiem tak zwanej zajawki.

[Null Begeisterung / No enthusiasm] 

Oto grupa zwiedzających (ludzie w Ikei przypominają mi zawsze wycieczkowiczów na wakacjach) po drugiej stronie wystawy z kranami, gestykulując żywo, omawia szczegóły ergonomii kurków, zwraca uwagę na odcień stali, krytycznym okiem ślizga się po łuku kranowej "szyjki". Czy aby nie nazbyt matowy ten matowy. Czy nie za ordynarny ten błyszczący. Czy aby w "Obi" nie bylo podobnego modelu za 4 ojro mniej. Czy szyjka nie za wąska, nie za szeroka, nie nazbyt zalotnie wygięta (bo a nóż, wygięta zalotniej niż szyjka Hannelory, na pokuszenie i zatracenie wywiedzie Jürgena, prowadząc do rozbicia małżeńskiego stadła? A kosztów rozwodu Ikea na pewno nie zwraca!)

Przytaczany jest przypadek kranu kuzyna ciotecznego ze strony matki, stosunku średnicy szyjki do rachunków za wodę (gdyby kuzyn był tu osobiście, z pewnoscią chętnie okazałby stosowny arkusz kalkulacyjny) oraz zabawne historyjki o zczytywaniu liczników ukrytych w kuchennych zakamarach i podważaniu stryjka lewarkiem w celu wyłuskania go z tychże.

Borsuk z Diabłem natomiast zezują niemrawo na kranową wystawę z prawa na lewo i z powrotem. Jedyne ich kryterium to ten taki wyciągany wężyk, żeby se zgrabnie i powabnie opłukać produkty umieszczone w zlewie. Tudzież sam usyfiony zlew. (Zawsze przypomina mi się scena, jak do Hiacynty Bucket przyszła Stokrota i ze szczerym zdziwieniem małego dziecka, które właśnie odkryło, że szuflady można otwierać, wykrzyknęła: "Hiacynto, w twoim zlewie można się przejrzeć!")

Jednakowoż!!! Pod wpływem wycieczkowiczów znaprzeciwka (takie dyskusje mają na mnie działanie lekko hipnotyczne) do rogatego łba zakołatała myśl, że halo, puk, puk, popatrz, ten kran taki matowy właśnie, a zlew blyszczący. I czy może jednak faktem tym należy przejmować się? Może ten dysonans powierzchni metalowych odbije się negatywnie na komforcie szorowania kartoflów? Aaale, nie. Jednak chyba nie. Wybór dokonany.

(A w domu się i tak okazało, że błyszczący zlew po kilku latach to nie taki znów błyszczący jest, i że właściwie to nie ma różnicy za bardzo)
(Zanotować w zwojach mózgowych, że nowoczesny, światowy człowiek nie mówi "kran" tylko "bateria")

Przejdźmy zatem do salonu.

[Grupa wycieczkowa przy kranach omawia wady i zalety różnych stopów stali w armaturach i ich wpływ na jonizację płukanej brukwi]

Kofitejbyl wybraliśmy też właściwie w 3 minuty, zgodnie stwierdzając, że skoro mamy białe półki, to pasuje do nich każdy stolik więc nie ma się co za bardzo przejmować. Więc pobralim z magazynu ten odpowiedni rozmiarem i czmychnęlim do kasy. I tak jest u nas za każdym razem. Wchodzimy, mówimy "ten", bierzemy pod pachę i wychodzimy. Aż dziwne, że nasze komnaty nie przypominają wystrojem wnętrza cygańskiego wozu. (A może po prostu przestałam to widzieć)

W tak zwanym międzyczasie pochwyciłam jeszcze zgrabny, czarny zeszycik z krwistym muszczkiem (zanotuję sę tą baterię)

Te uczernione boki, ahhhh! Jeśli chodzi o artykuły piśmiennicze, to mogę jak najbardziej dyskutować i wchodzić w szczegóły! A jeśli chodzi o Ikeę, to jeszcze na dziale dziecięcym są często fajne maskotki ;)

(A w ogóle to nie wiem, jak Borsuk potrafi się tam nie zgubić, chociaż chodzi tam raz na ruski rok. Ja chodzę częściej, a gubię się za każdym razem kilkakrotnie. A on myk myk, skrótem przez szafę, skokiem przez rame do obrazu i nagle jesteśmy przy lampach, czy gdzie tam chcieliśmy być. Ni w ząb tego nie kumam, ja umiem tylko "po szczałkach")

....................................................

A potem zakupiliśmy po cenach promocyjnych 3 koszulki w rozmiarze borsuczym oraz portfel, bowiem zaraz obok Ikei sprytnie umieszczony jest TK Maxx. Tam, w kolejce do kasy, wedle aktualnych strategii marketingowych obłożonej z obu stron różnorakimi wabikami - od atrakcyjnych skarpet z Pokemonem do włochatego termoforu z kurą - dostrzegłam kilka rodzajów ciastek z Blikle. Jak one zawędrowały aż tu? (Ale w smaku to nie zmiotły mnie z krzesełka w sumie)

....................................................

W domu Borsuk wlazł do szafki pod zlewem i siedział tam dobre 3 godziny. Nie żeby odreagować szoping (chyba?), tylko w celu wymiany kranu oczywiście (tfu, ba-ter-iii). Hydrant nawet nie stawiał oporu, dał się bezproblemowo usunąć, ale na tym właściwie bezproblemowość procesu wymiany się zakończyła. Albowiem - pomijając plątaninę rurek kranowo-pralkowych i ogólną niedostępność i ciasnotę panującą w szafce pod zlewem - to chyba znowu projektant dał ciała. Taka gwintowana rurka, co to od góry przechodzi przez blat i na dole trzeba ją przykręcić nakrętką, okazała się za krótka. Na nakrętkę tak jakby nie starczyło miejsca. (Blat mamy zwykły najzwyklejszy, nie jakiś super gruby)

Borsuk, klnąc z cicha, zanurzył się w swych rozlicznych skrzyniach ze skarbami, w poszukiwaniu elementów zastępczych.

Znalazł.

Zgubił - wleciało pod szafkę od tyłu.
Klnie, idzie szukać dublera.
Znalazł. Upadło. Lecz pochwycił. Przykręcił. Jest! Ale dodatkowe pół godzinki w plecy.
Zamontował całą resztę ustrojstwa, w tym ten ciężarek, co to wciąga zpowrotem ten wyciągnięty z kranu wężyk.
Otwieramy szampana, odpalamy rakiety.
Wężyk, wyciągnięty, nie chce się do końca chować zpowrotem gdyż.... ciężarek jest za lekki.
Ponowne brawa dla projektanta, wypijamy szampana za jego przyszłość (żeby zmienił zawód)
Rozważamy przyklejenie do ciężarka taśmą klejącą sporego kamerdolca z Chorwacji. Albo główki młotka. Albo czegoś. Dlaczego dzieci nie bawią się już ołowianymi żołnierzykami?
Borsuk ryje w szafce ze skarbami.

Wraca - a wraz z nim triumf polskiego, pomysłowego ducha nad materią: trytytka i dwie ciężkie końcówki od klucza dynamometrycznego!

Kran działa!

¯\_(*o*)_/ ¯

....................................................

A teraz jeszcze jeden obrazek.

Był borsuk w szafce, był wąż w kranie, to będzie i niedźwiedź w swetrze.

Oto niedźwiedź Adalbert, formatu pocztówkowego. Adalbert rozważa, czy może już ściągnąć mechaty pulower i schować go do szafy, czy lepiej jednak nie zapeszać i poczekać jeszcze z miesiąc. Doradź Adalbertowi, gdyż jest w rozterce. Za najlepszą poradę istnieje możliwość otrzymania w prezencie adalbertowego portretu - jeśli radzący zapragnie oczywiście, nic na siłę ;)

.......................................

APDEJT

proszszszs....... oto  ciężarek oryginalny - ten owalny, trytytka oraz dwie końcówki od klucza dynamometrycznego. Wszystko jasne? No.

:*