Cuda, cuda ogłaszają!

Dzisiejszego poranka przekażę wam świadectwo cudu. To znaczy w zasadzie to żadnego namacalnego świadectwa nie ujrzycie, bardziej musicie mi uwierzyc na słowo - no ale w końcu w większość cudów miliony ludzi od wieków wierzą tylko na słowo, i jakoś leci, co nie.

Zaczęło się od tego, że w sobotni poranek udałam się do fryzjeru. Udanie się do fryzjeru jest u mnie wydarzeniem wielce stresującym. Bo:

- NIGDY nie wiadomo, co będę mieć na głowie po zabiegu, mimo że zawsze tłumaczę tak samo

- We wszystkich fryzjerach jest zawsze okrutnie zimno i od razu zaczyna boleć mnie głowa (no nijak nie da się siedzieć podczas strzyżenia w czapce i szaliku)
- Fryzjerskie umywalki powinny zostać zakazane, bo to są narzędzia tortur straszliwych. Za każdym razem myślę, że się już więcej nie wyprostuję i będę tak do końca życia latać z odchylonym do tylu łbem i szyją wygiętą w "S" jak żuraw w godowych pląsach.

Tak więc odsuwam w czasie tą niemiłą konieczność jak tylko się da - no czyli niezbyt długo niestety, bo mam krótkie włosy, więc albo pójdę, albo wyskoczy mi z lustra Mister Spock....

 

....albo Piast Kołodziej postrzyżony tępym kozikiem wedle garnca po kaszy....

 

....albo - jeśli poczekam jeszcze dłużej - Emma ze Scooby Doo.

Do nikogo z tej trójki mi nie tęskno, więc poszłam. W nastroju jak na ścięcie, hłe hłe.

No wyszło - jak wyszło, doopy nie urywa ale nie jest źle, w ogóle mam wrażenie, że w tym właśnie wypasionym salonie pod tytułem "XXXL-Cut, wszystko za 14 euro", do którego poszłam już czwarty raz z rzędu, jakoś lepiej jest niż w poprzednim "Hair Factory Lounge, wszystko za 12 euro". Się płaci - się ma ;)

 

Ale teraz o cudzie. Otóż taki mam rytuał, że do fryzjeru zawsze chodzę w sobotę po śniadaniu, jak po tygodniu w pracy konstrukcja psychiczna jest już na tyle podcementowana początkiem weekendu, żeby wytrzymać taką przygodę. A po fryzjeru, żeby otrząsnąć się z szoku, włażę do paru sklepów po drodze, tak, żeby pooglądać coś jakieś ładne kolorowe, pogapić się bezmyślnie na kształty i kolory i powoli dojść do siebie. I oto wlazłszy tym razem do jedynego takiego ulubionego z ubraniami (bo ulubiony mam tylko jeden), zaczęłam z głupia frant przymierzać dżinsy, bo przecież i tak żadne nie będą pasować, i..... (teraz się trzymajcie mocno fotelów) ... ZNALAZŁAM DWIE PARY, KTÓRE SĄ NA MNIE PRAWIE-PRAWIE DOBRE !!! Prawie-prawie dobre znaczy, że jak zwykle trochę luzu w pasie, ale za to zad i nogi wchodzą bez problemu i jako tako się prezentują, no więc nic, tylko brać!!!

No to wzięłam, zapłaciłam, ignorując całkowicie agonalno-przedwypłatowy stan konta, wszystko to w takim transie, że nawet nie wiem, kiedy doszłam do domu. Położyłam torbę delikatnie na łóżku, bojąc sie trochę, że to sen jaki złoty, mara słodka, widziadło utęsknione i zaraz się obudzę, powiedziałam więc na głos:

"Chyba kupiłam sobie spodnie." I patrzę. Czy nie zniknie.
Nie znika.
"Kupiłam sobie spodnie." Zaryzykowałam jeszcze raz, dla pewności szturchając siatę palcem.
Nic, dalej leży.
I nie obudziłam się.
Z drugiego pokoju dobiegło wielce zaangażowane "Mhm" Borsuka, z trzeciego zaś "Uhu!" Dziecka Zpiekłarodem, przypiętych każde do swojego kompa. No czyli chyba jednak to wszystko prawda?

Do dzisiaj nie mogę uwierzyć, chociaż jedne z nich mam własnie na sobie. Że jak to tak, po prostu wejść do pierwszego sklepu i znaleźć dwie pary. Bez spędzenia pięciu weekendów na wielogodzinnych poszukiwaniach (plus tysiącu zamówionych przez internet i odesłanych par), bez paznokci niebieskich od wciągania setek nogawic, bez pocenia się w dusznych przymierzalniach 80x80 centymetrów, gdzie łokciami wali się w ściany, a od góry lampy grzeją z zaangażowaniem godnym wylęgarni kurcząt-czempionów.

Szczególnie fajnie jest w takim jednym Taily Weils, gdzie nie dość, ze przymierzalnie są 80x80, są te lampy, mega-grube kotary, to jeszcze ściany (wysokie tak na 4 metry) od góry do dołu są wybite długim, różowym, kłaczącym się futrem. Człowiek ma wrażenie, jakby został połknięty przez wielkiego mechatego potwora z Ulicy Sezamkowej, i utknął mu w przełyku. W jaki sposób ma to zachęcać klientów, jest dla mnie wielką zagadką.

Wracając jednak do tematu - nie pojmuję, nie wierzę. Magii temu zjawisku dodaje jeszcze fakt, że chociaż obie pary są z tej samej firmy, i obie wygladają na mnie tak samo, to jedne mają rozmiar 34 a drugie 38. Ale nic to, ważne, że są! Nie pamiętam, kiedy ostanio miałam taki luksus jak dwie pary dobrych dżinsów. Czuję się jakbym wygrała milion dolców!

Ale i tak nie wierzę, może jakąś pomroczność miałam, może się jutro okażą niedobre, nie wiem. NIE WIEM po prostu.

Albo nagle w robocie wyjdzie, że żadnych spodni nie ma, a król jednak jest nagi...

Może ktoś mnie uszczypnąć?

A dlaczego zrezygnowałam u usług "Hair Factory Lounge, wszystko za 12 euro" będzie w następnym odcinku. Tylko dla ludzi o mocnym nerwie.

Stay tuned,

Diabeł przytrzyżon oraz w nówki gacie obleczon.

..................................................................

 

P.S. Adalbert, jako niedźwiedź leniwy z natury stwierdził, że pomysł Kaliny na wiosenne odkłaczanie przy pomocy swetru jest całkiem do rzeczy. Posiedział w nim te kilka dni, czochrając się dodatkowo o szorstką korę dla wzmocnienia efektu. Wczoraj pulower ściągnął - i zaprezentował świeży, lśniący włos, że mucha nie siada!!! (oj, a dotychczas siadała, i to często a gęsto). No i gawra czysta, więc same zalety.

Kalinę uprasza się o podanie adresu, na który ma zostać przesłany portecik adalbertowy: aryatara_a@yahoo.de


Buziaczki

]:-*