Powrót.

A gdyby tak skurczyć się, zwinąć jak liść, albo poskładać w kostkę jak prześcieradło? Stulić płatki, zzipować, i schować się za biurową paprotką. Albo za kubkiem z kawą. Zniknąć im z oczu, co z oczu to z serca przecież, nie zauważyliby nawet. 
Odczekać chwilę, dla pewności, a potem wymknąć się przez uchylone okno na zewnętrzny parapet, wskoczyć na grzbiet przelatującej obok wrony i dać się nieść skrzydłom, miękkim i czarnym jak mrok. 

Lecieć, aż do wieczora.
Spędzić noc w szeleszczących cicho gałęziach brzozy. Zamiast pościeli - wronie pióra pachnące ziemią i dymem ognisk.
Odległe światło gwiazd nagle tak blisko, że mrowi w twarz, brzęczy w głowie echem dawno przebrzmiałych eksplozji. 


Krople porannej rosy na trawie. Z mgły, jak z mlecznej, skłębionej nicości wyłania się las. Wyrasta powoli z mchów i paproci, mruga tysiącem jagodowych oczu. Leśny strumień spłukuje resztki nocy, znika pod drzewami, zostawiając w ich korzeniach kilka gwiazd.
Wronie skrzydła otrząsają się z nocnego chłodu. Nad dziobem oko jak czarne lusterko, w którym widzę swoje odbicie, jakby innej takiej, może tej prawdziwej właśnie?

Wejdę w las, taka zmniejszona, nie większa od kota. W szepty jesiennych paproci, labirynty sosnowych korzeni. W opadłe, złociste liście, w czarcie kręgi grzybów wyrastające ze szmaragdowego mroku miękkich mchów. Zmienię skalę, rzeczy drobne staną się wielkimi; kropla wody zawieszona na źdźble trawy, taniec świetlików, lot sowy. Kolor wrzosów. 
Milczenie ciemnego jeziora, fosforyzujący mech.

Wejdę w las, taka lekka nie zostawię za sobą żadnych śladów. Będę tylko małą, ulotną częścią całości. Odcinkiem w czasie, który przemija jak szum traw, bez uciążliwego szukania celu i sensu. Bez balastu oczekiwań.

Wejdę w las, a pożółkła trawa i jagodowe krzewy zamkną się za mną jak gdyby nigdy nic.

............................................

Ten wpis i obrazki, gdzie jak widzicie zaszalałam cyfrowo, to wynik fascynacji norweskim lasem. Kto raz w niego wejdzie, jest stracony - zawsze będzie chciał wrócić. Teraz właśnie zaliczyłam go w wersji lekko jesiennej, z zyliardem różnorakich grzybów, krzaczkami jagód w jesiennych kolorach, bujnymi porostami zwisającymi z drzew, i tak, był fosforyzujący mech! :)

............................................

A teraz przepis na curry, bo obiecałam Adamowi, a przy okazji może i ktoś jeszcze skorzysta. 

Wszystkie składniki są w ilościach "mniej więcej" bo ja zawsze raczej improwizuję i podążam za fantazją niż za przepisem. Wychodzi tego curry DUŻO - my w trójkę mamy na dwa obiady, i to tak na bogato.

No i przyprawy do curry to jest historia sama w sobie oczywiście, ja biorę po prostu gotową pastę średnio ostrą, więc niczym tu nie zabłysnę ani nie zaskoczę. Do zrobienia mieszanki samodzielnie to jeszcze nie dorosłam.

Ogólnie to chodzi o to, że curry jest na bazie soczewicy + chrupiące warzywka, lekko ostre, a kontrastem są kostki dyni o rozkosznie kremowej konsystencji i łagodnym smaku. No mega po prostu.

- 1 puszka mleka kokosowego

- przyprawa do curry (ostra raczej, 3-4 łyżki)

- 2 średnie cebule

- 1 ząbek czosnku

- 350 gram dyni Hokkaido pokrojonej w kostkę (o boku powiedzmy niecałego 1 cm) I pamiętamy, Hokkaido jako jedynej dyni nie trzeba obierać ze skórki.

- 1,5 - 2 szklanki suchej soczewicy czerwonej albo żółtej (takiej co się gotuje w 20 minut)

- 0,75 litra bulionu warzywnego

- trochę (1-2 szklanki, powiedzmy) kalafiora w małych różyczkach

- 3/4 szklanki passaty pomidorowej

- 300 gram pieczarek albo cukinii albo innego warzywa, follow your belly, let your dreams run.

- nać pietruszki

Mleko kokosowe siup do dużego garnka, na to posiekaną cebulkę. Smażymy kilka minut, dodajemy zgnieciony czosnek i przyprawę do curry. Smażymy jeszcze parę minut, aż zacznie tak ładnie pachnieć że żołądek zaczyna krzyczeć "szybciej, szybciej!!!" 

Wrzucamy opłukaną soczewicę, pokrojona dynię, wlewamy bulion i passatę. Jak się zagotuje to na małym ogniu niech sobie pyka jakieś 10 minut.

W tym czasie bierzemy pokrojone pieczarki czy tam cukinię i przysmażamy na patelni (+ sól, pieprz).

Jak minęło w naszym garnku już te 10 minut, to wrzucamy kalafior (surowy) i pieczarki z patelni. Dodajemy soli do smaku i ewentualnie jeszcze przypraw, i niech se pyka następne 10-15 minut. Po drodze kontrolujemy poziom wody, bo może być że trzeba dolać, soczewica dużo pije.

UWAGA, pod koniec łatwo się przypala, więc lepiej czuwać niż siedzieć w internetach.

Jeśli wybraliśmy opcję z cukinią, to ją wrzucamy do garnka na samym końcu, bo inaczej się rozmemła.

Pod koniec gotowania wrzucamy pietruszkową nać, mieszamy, upewniamy się czy soczewica naprawdę jest miękka.

Nakładamy na talerz z ryżem, popadamy w obłęd, przez następny kwadrans świat składa się wyłącznie z dyni, taki dyniowy Minecraft.

No to smacznego.